Η μετεμψύχωση του ΣΥΡΙΖΑ

Οι διαπρύσιοι κήρυκες μιας ιησουητικού τύπου αντίληψης της πολιτικής που μιλούσαν για τις λίστες Λαγκάρντ, τους Παπασταύρου, τους βαρόνους της διαπλοκής και τους «εργολάβους» ξαφνικά βρέθηκαν στην άχαρη θέση υπεράσπισης του εργολάβου επίσης κυρ Αλέκου.

Όχι, όχι. Ο κυρ Αλέκος δεν είναι κακός. Μέχρι και γλυκούλης ακούσαμε ότι είναι. Οι άλλοι φταίνε. Η «διαπλοκή». Εκείνοι που δεν θέλουν την αριστερά ξανά στην κυβέρνηση.

Ξάφνου λοιπόν δημοσιογραφάκια της πλάκας, από κομματικές εφημερίδες των χιλίων αναγνωστών και ανεπάγγελτοι παραγοντίσκοι, είδαν το μόριο τους να μεγαλώνει και ασκούν κριτική στη μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας επειδή πράττει το αυτονόητο δημοσιογραφικό της χρέος, όπως το έκανε και στο παρελθόν σημειωτέον με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Από εκεί όπου αντλούν τη δύναμη τους είναι από τις μέλλουσες κυβερνητικές θέσεις που τους έταξαν και που κινδυνεύουν με κάθε αποκάλυψη, με κάθε ξεμπρόστιασμα, με κάθε αλήθεια που έρχεται στο φως.

Υπήρξαν βέβαια και οι πιο σοβαροί. Άνθρωποι που βλέπουν τη συριζαϊκή κατρακύλα στο «μέλι». Τη μετάλλαξη που δεν είναι μόνο μνημονιακή. Είναι ψυχολογική. Αυτοί δυσφορούν με τα κότερα, τα πάρτι στο Σούνιο, τον εναγκαλισμό του προέδρου – πάλαι ποτέ «συντρόφου» Αλέξη με αυτούς που παλιότερα έβριζε: το «κεφάλαιο». Πώς να δικαιολογήσεις στην παρέα στα Πετράλωνα, το Κερατσίνι, τη Νίκαια ή το Καματερό πως όταν οι Έλληνες ταλαιπωρούνταν με τα capital controls της «έντιμης και αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης», ο Αλέξης έκανε επί τρίμηνο θαλάσσια μπάνια σε βίλα στο Σούνιο ή οδηγούσε κότερα; Πως τώρα καλύπτει τον «μπαμπά»Αλέκο και δεν τον απομακρύνει από την Α Αθηνών παρά το σαφές εκλογικό του κώλλυμα το οποίο θα προκύψει ούτως ή άλλως μετά τις κάλπες;

Όμως αυτοί οι ξεδιάντροποι οι πρώτοι, όχι οι δεύτεροι, αριστεροί, είναι που μας θυμίζουν το «παλιό». Κάτι σαν το κακό ΠΑΣΟΚ των βιλών, των κότερων, των εργολάβων ένα πράγμα. Το ΠΑΣΟΚ που τώρα μετακόμισε σε άλλο «σώμα» σε μια ολική μετεμψύχωση και που δεν παραδέχεται τον νέο του κακό εαυτό.

Είναι εκείνοι που «πουλούσαν» θυμό. Που έβριζαν τους αντιπάλους τους ως Γερμανοτσολιάδες. Ως δωσίλογους. Ως εγκληματίες εν καιρώ ειρήνης. Πρώτα φώναζαν κατά πάντων, μετά δικαιολογούσαν τη μνημονιακή κωλοτούμπα αμήχανα και τώρα όλα αυτά βαπτίζονται …πολιτικός ρεαλισμός. Ε το ίδιο κάνουν και τώρα με τη διαπλοκή του κόμματος τους. Κάνουν το ψάρι – κρέας και καμώνονται πως δεν είδαν, δεν κατάλαβαν και πως οι κακοί «άλλοι» δεν τους θέλουν γιατί τάχα αυτοί είναι το «νέο». Είναι το «αγνό». Είναι το «καλό».