Όχι. Τα χειρότερα κάγκελα δεν είναι αυτά στις παρελάσεις. Είναι αυτά που ο Τζίμης Πανούσης προσδιόριζε στους στίχους «και τα μυαλά στα κάγκελα του …αόρατου εχθρού».
Γιατί στα μυαλά είναι το πρόβλημα. Εκεί κάτι δεν πάει καλά τα τελευταία χρόνια. Το μείζον ζήτημα λοιπόν βρίσκεται στον «αόρατο εχθρό» που ημέρα με την ημέρα γίνεται ολοένα και πιο ορατός.
Πέρυσι τον έλεγαν Σωτήρη Στράλη. Ήταν ο Σμηναγός που μέσα από το F16 μας καλούσε «να μην σκύβουμε το κεφάλι».
«Χρόνια πολλά Μακεδονία, χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη, χρόνια πολλά Ελλάδα. Η ελληνική ομάδα αεροπορικών επιδείξεων, εύχεται σε όλους τους Έλληνες χρόνια πολλά, σηκώστε το κεφάλι ψηλά». Με αυτά τα λόγια ο σμηναγός Σωτήριος Στράλης απευθύνθηκε στο κοινό που παρακολουθούσε την παρέλαση και την αεροπορική επίδειξη στην παρέλαση της περυσινής 28ης Οκτώβρη. Δεν είχε όμως όπως πολλοί θα θυμούνται συγκινήσει όλους τους Έλληνες. Για την ακρίβεια, κάποιοι είχαν βγει στα τηλεοπτικά δικαστήρια να καταγγείλουν «προσπάθεια προπαγάνδας» της τότε κυβέρνησης Σαμαρά επειδή – έλεγαν – πως έστηνε δήθεν ένα «κακόγουστο σκηνικό εθνικής εκμετάλλευσης σε καιρό μνημονιακών επιλογών και προδοσίας». Δεν το λέω εγώ αυτό. Το λέγανε στελέχη συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, μέλη των ΑΝ.ΕΛ. και οι γνωστοί socialμπαχαλάκηδες που μίλησαν για «εθνικισμό» και «δεξιά αντίληψη του εορτασμού».
Προχθές ένας άλλος Σμηναγός, ο Λουκάς Θεοχαρόπουλος διαβάζουμε πως «συγκίνησε το πανελλήνιο». Τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Καμία φωνή. Όλα ήταν καλά καμωμένα. Βλέπετε η οικονομία λειτουργεί ρολόι, η εθνικά ανυποχώρητη στάση δεν έφερε δύσκολα μέτρα και η χώρα καλπάζει προς την ανάπτυξη χωρίς νέους φόρους και περικοπές συντάξεων. Η Ελλάδα είναι μια άλλη χώρα, μακριά από τις προδοτικές επιλογές.
Όμως αρκετά με την πλάκα.
Κι αυτό διότι μέσα σε 12 μήνες, με μια νέα κυβέρνηση, οι πολιτικές και ίδιες είναι και πάρα πολύ δύσκολες για το λαό. Ας κάνουν κάποιοι πως «τα πάντα άλλαξαν». Ας μη θέλουν να δουν πως μέσα σε λίγο καιρό έγιναν ultra μνημονιακοί από εκεί που κατήγγειλαν τους πάντες και τα πάντα.
Αυτό το «μπέρδεμα» είναι που συμβαίνει στο σύνολο της χώρας. Βαριά ή και βαρύτερα μέτρα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, από «προδοτικά» βαπτίζονται τώρα «αναγκαστικά» ενώ οι κυβερνώντες που τα λαμβάνουν αντί να καταγγέλλονται ως «Γερμανοτσολιάδες» προβάλλονται ως «ηρωικά πεσόντες». Τι κι αν το αποτέλεσμα είναι ίδιο ή και χειρότερο με αυτό των «Νενέκων»; Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Δήλωσες ήρωας; Είσαι ήρωας …no matter what.
Σε προσδιόρισαν ως προδότη; Βρε δεν πάει να είσαι ο μεγαλύτερος ευεργέτης, ως προδότης θα μείνεις στην ιστορία.
Στη χώρα όμως που ανθεί η Δημοκρατία της Συγκίνησης, το μεγάλο πάρτι του λαϊκισμού και η βεγγέρα των δακρύων για τον ηγέτη – πατερούλη, αποκομμένοι από τον ορθολογισμό, ξεχασμένοι στη βλακεία μας, είναι βέβαιο πως βαδίζουμε προς το άγνωστο. Γινόμαστε αυτό που για χρόνα ξεχάσαμε πως ήμασταν. Ένα απέραντο φρενοκομείο. Όμως γιατί άραγε εκπλήσσομαι; Κι εκεί …κάγκελα δεν έχει;