Στην αρχή ήταν το χρέος. «Κόκκινη γραμμή» έλεγε η κυβέρνηση η διαπραγμάτευση και το αίτημα να δοθεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για έναρξη συνομιλιών στην Ελλάδα. Τώρα, αυτή η δέσμευση ξεχάστηκε και «πάμε για άλλα».
Μετά θυμάμαι την κυβέρνηση – πολύ σωστά – να λέει πως «δεν θέλουμε άλλα δάνεια γιατί υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας». Τώρα η νέα γραμμή είναι πως αιτούμαστε επέκταση της δανειακής σύμβασης, άρα θέλουμε να συνεχιστεί ο δανεισμός.
Μετά ήταν «ο τερματισμός των Μνημονίων». Όμως μέχρι στιγμής βλέπουμε πως καμία ευρωπαϊκή δύναμη δεν αφήνει περιθώριο παροχής ρευστότητας χωρίς μέτρα και προϋποθέσεις. Άρα είτε το πούμε «Μνημόνιο», είτε «πρόγραμμα γέφυρα», είτε «Θανάση» το αποτέλεσμα είναι πως και πάλι θα είμαστε «under control» που λένε και στο χωριό μου την Ανδρίτσαινα.
Παρά ταύτα, αν κρίνουμε από το πείσμα των δανειστών μας οι δρόμο που ανοίγουν είναι τρεις: ο ένας είναι να βουλιάξουν οι διμερείς διαπραγματεύσεις και η χώρα μετά τις 28 Φεβρουαρίου να «σέρνεται» όπως έγινε για τρεις ημέρες με την Κύπρο τον Μάρτιο του 2013 και τελικά να καταλήξει να πει «ναι σε όλα». Κι όταν λέμε «σέρνεται» να θυμίσω πως η Κύπρος είχε κλειστές τράπεζες, έναν λαό σε πανικό και τα σούπερ μάρκετ άδειαζαν καθώς τερματίστηκαν οι εισαγωγές αγαθών.
Ο δεύτερος, είναι υπό το ίδιο σκηνικό η χώρα να πει ένα «όχι σε όλα» και να καταφύγει σε άλλες λύσεις (δανεισμός από τρίτες χώρες, πιστωτικό γεγονός, δημοψήφισμα). Ισως σε αυτή την περίπτωση να υπάρξει και μια παράμετρος «βελούδινου διαζυγίου» με την ΕΕ μέσω παροχής χρηματική βοήθειας.
Κι ο τρίτος – και καλύτερος εδώ που τα λέμε – δρόμος είναι οι Ευρωπαίοι να κατανοήσουν πως δεν πρέπει να τσαλακώσουν την νεοεκλεγμένη κυβέρνηση Τσίπρα και να της δώσουν «λίγο αέρα», άρα να κλειδώσει μια συμφωνία μέχρι τις 28/2 όμως σαφώς – όπως όλα δείχνουν, μέσα από συγκεκριμένες προϋποθέσεις κι έλεγχο.
Σε κάθε ένα από τα πιο πάνω σενάρια πάντως, το βέβαιο είναι πως για άλλα ψηφίσαμε στις 25 Ιανουαρίου κι άλλα προκύπτουν. Θυμάμαι τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ προ πρωθυπουργίας να μιλάει για «νταούλια που θα βαράει η Ελλάδα στην Ευρώπη» και για «λύση που δεν μπορεί να αρνηθεί η Μέρκελ».
Προς το παρόν παρακολουθούμε τον Γιάννη Βαρουφάκη να αλλάζει στάση κάθε δύο ημέρες (και καλά κάνει καθώς έτσι είναι οι διαπραγματεύσεις) και να πηγαινοφέρνει σχέδια επί σχεδίων τα οποία στο σύνολο τους δεν γίνονται δεκτά. Να αναφέρει πως «plan B δεν υπάρχει παρά ο …Αρμαγεδών».
Όμως ας μην είμαστε μικρόψυχοι. Ας μην ιχνηλατούμε μονάχα κωλοτούμπες. Κι αυτό διότι έτσι είναι οι διαπραγματεύσεις όταν γίνονται. Είναι επίπονες, είναι δύσκολες, κρύβουν προόδους αλλά και υποχωρήσεις, σχέδια και αλλαγές αυτών. Κι επιτέλους, πρέπει να αναγνωρίσουμε, πως η παρούσα κυβέρνηση τουλάχιστον επιδιώκει να ιδρώσει τη φανέλα όταν κάτι τέτοιο δεν είχε γίνει πριν από καιρό. Ενδεχομένως όμως οι διαπραγματεύσεις αυτές να κρύβουν και κάτι σημαντικότερο: το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ, ενός ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος, στη σφαίρα του πολιτικού ρεαλισμού. Ένα πέρασμα που θα πρέπει να το ευχόμαστε και να μην το ψέγουμε, να το επιθυμούμε και να μην το κατηγορούμε. Γιατί οι μπούρδες περί αριστερής παρένθεσης και νέων εκλογών μόνο κινδύνους κρύβουν. Αφού λοιπόν ο λαός μας μίλησε κι έδωσε εντολή στον Αλέξη Τσίπρα, καλό είναι μετά το βάπτισμα του πυρός που ο τελευταίος πήρε, τώρα να έλθει σε μια πιο ευρωπαϊκή ρότα, σε μια νέα εθνικά σωστή γραμμή που θα διασφαλίσει την Ελλάδα εντός Ευρώ, αλλά και την παραμονή του κόμματος του στην εξουσία. Τι κι αν το ονομάσουν κάποιοι «κωλοτούμπα»; Και η Κομανέτσι τέτοιες έκανε, όμως χάρισε επιτυχίες και χρυσά μετάλλια στη χώρα της.