Αποφάσισαν χθες τα χούφταλα της δημοσιογραφίας και μια κλίκα ψεκασμένων – ιδεοληπτικών αριστεριστών (γιατί μη γελιέστε, αυτοί διοικούν την ΕΣΗΕΑ), να οδηγήσουν τον δημοσιογραφικό κλάδο σε κινητοποιήσεις διαρκείας. Πρόσχημα τους το ασφαλιστικό.
Ποιον όμως βοηθά περισσότερο μια κινητοποίηση άρα και φίμωση των ΜΜΕ ενόψει των σύνθετων εξελίξεων στη διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση; Τους εργαζόμενους στα Μέσα ενημέρωσης ή την κυβέρνηση που δίχως κριτική, σε νεκρό τηλεοπτικό τοπίο και χωρίς εφημερίδες και διαδίκτυο θα αποφασίσει βαρύτατα για τις τσέπες των πολιτών μέτρα; Τους δημοσιογράφους βοηθά και τα ελάχιστα ΜΜΕ που επιβιώνουν (άρα και πληρώνουν) τους εργαζόμενους τους ή τον κ. Τσίπρα που ξαφνικά θα τύχει μιας τέτοιας ανέλπιστης εύνοιας της τύχης και δίχως άλλη φωνή θα περάσει ό,τι χειρότερο έχει μέχρι στιγμής υπάρξει;
Και τελικά τι είναι σημαντικότερο για τους εκτός τόπου και χρόνου συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ που εισηγούνται και προωθούν τέτοιες δράσεις; Το ασφαλιστικό, το οποίο ναι μεν είναι σοβαρό όμως αποτελεί μια δυσκολία οικονομικής φύσης του κλάδου ή η βάναυση επίθεση στην ελευθεροτυπία από την κυβέρνηση; Γιατί δεν είδαμε την ΕΣΗΕΑ να σπεύδει να καταδικάσει τις τόσες και τόσες επιθέσεις κατά συναδέλφων από υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους βλέπουμε να αντιδρούν με τον ίδιο ζήλο για το επερχόμενο λουκέτο σε ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως αντέδρασαν για τους κρατικά εργαζόμενους συναδέλφους της ΕΡΤ. Κι εντάξει. Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο «κακός» της υπόθεσης που έβαλε λουκέτο στην ΕΡΤ. Ο Τσίπρας που θέλει να βάλει λουκέτο σε πολύ περισσότερα ΜΜΕ τι είναι; Οι άνεργοι της ΕΡΤ είναι μήπως καλύτεροι από τους χιλιάδες ανέργους που φέρνουν οι ρυθμίσεις Παππά – Σπίρτζη για την ιδιωτική τηλεοπτική και μιντιακή αγορά;
Οι ίδιοι λοιπόν ιδεοληπτικοί συνδικαλιστές που αποφάσιζαν διαγραφές συναδέλφων τους επειδή είχαν διαφορετική πολιτική άποψη στο δημοψήφισμα, σπεύδουν τώρα να κάνουν και δεύτερη αβάντα στην κυβέρνηση.
Δρώντας ουσιαστικά σαν πέμπτη φάλαγγα, οι συνδικαλιστές του κλάδου επιδιώκουν μόνοι τους να δώσουν χείρα βοηθείας σε μια ακατάλληλη για την ελευθερία της άποψης κυβέρνηση, υπηρετώντας κάποιο νεφελώδες σταλινικό όραμα, μεταλλάσσοντας εν τέλει τους εαυτούς τους σε γιουσουφάκια του υφυπουργού – γιδοβοσκού Παύλου Πολάκη.
Και μην το πάρει προσβλητικά ο Σφακιανός υφυπουργός το «γιδοβοσκός». Πρώτον τον έχουμε δει να καμαρώνει σε κουρές προβάτων στην περιοχή του ενώ όλοι γνωρίζουν πως στόχος αυτού του «Δημοκράτη» (τρομάρα του) είναι το «μάντρωμα» των δημοσιογράφων και η επιβολή του νόμου της σιωπής. Σε αυτές τις σταλινικές μεθόδους λοιπόν, ο κ. Πολάκης βρήκε αρωγούς. Και δυστυχώς τους βρήκε από τα ράφια των προθύμων Φιλιππινέζων του κλάδου μας.
Δήθεν κόπτεται ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Σταμάτης Νικολόπουλος για το επάγγελμα και για το καλό των δημοσιογράφων. Ο άνθρωπος που αυτοσυστήνεται ως αριστερός όμως, αφήνει χιλιάδες συναδέλφων που καθημερινά εργάζονται στο διαδίκτυο εκτός της Ένωσης διαιωνίζοντας τη λογική του «κλειστού club». Παράλληλα σιωπά στις επιθέσεις συναδέλφων του που πρόσκεινται πολιτικά αλλού από αυτά που ο ίδιος υποστηρίζει, ξεχνώντας πως είναι πρόεδρος ΟΛΩΝ των συνδέλφων κι όχι μόνο οσων υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Με ρίζες από το παλιό ΠΑΣΟΚ και με σχέσεις ακόμα και με την οικογένεια Παπανδρέου, ο κ. Νικολόπουλος είναι από τους εσχάτως «πεφωτισμένους» Συριζαίους που έγιναν Συριζότεροι του Τσίπρα και των συντρόφων του. Το ότι όμως θα εξελισσόταν σε σφουγγαρόπανο του πρωθυπουργού που επιδιώκει να «καθαρίσει» τις ακαθαρσίες μιας κακής διαπραγμάτευσης δεν το περιμέναμε.