Στο χωριό μου οι παλιότεροι που ήταν και σοφοί, λέγανε πως όταν «η αδελφή σου πηδιέται, δεν το κάνεις και βούκινο».
Δεν βγαίνεις να λύσεις το πρόβλημα στη γειτονιά. Δεν διασύρεσαι. Δεν καθιστάς τον κάθε άσχετο κοινωνό στο πρόβλημα σου. Οι σώφρονες άνθρωποι λοιπόν όταν κάτι πηγαίνει στραβά δεν «ανοίγουν τις διαδικασίες». Δεν προσφέρουν show. Ψάχνουν να βρουν λύσεις «εντός των τειχών», σημεία επαφής, συγκλίσεις με τρόπο πολιτικά «ήσυχο».
Μεγάλη συζήτηση γίνεται τα τελευταίο διάστημα στη ΝΔ για το κατά πόσο θα πρέπει να υπάρξει ή όχι debate μεταξύ των τεσσάρων υποψήφιων αρχηγών. Για την ανάγκη «ανοικτού διαλόγου» στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι εδώ είναι που αρχίζω να θυμάμαι τους «παλιούς» συγχωριανούς μου.
Αυτή τη στιγμή που η ΝΔ νοσεί, που πρέπει να συνέλθει από τον εσωκομματικό πόλεμο και τη διαίρεση, που οφείλει να ενωθεί για να αντιμετωπίσει την κακή διακυβέρνηση Τσίπρα, η υπερβολή στη Δημοκρατία δεν ωφελεί. Ζημιά κάνει. Γιατί τα ψέματα είναι κακά: η ΝΔ αυτή την στιγμή είναι ένα κόμμα που έχει υποστεί βιασμό. Και μάλιστα τριπλό, από μια ασυνάρτητη και με ροπή στο ψέμα Αριστερά που νίκησε με ψέματα και καταγγελίες και που εξακολουθεί να έχει μεγάλη πλειοψηφία στην κοινωνία.
Ήδη η ανοικτή στην εκλογική βάση του κόμματος – και προβλέπω κι όχι μόνο σε αυτήν – αμεσοδημοκρατική διαδικασία μπάζει από παντού. Το λάθος της νομιμοποίησης των πολιτικών αρχηγών από το «λαό» που ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε πιο πολύ δίκην φιέστας δεν ταιριάζει στην κεντροδεξιά. Ενώ οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες εκλέγουν αρχηγό βάσει αντιπροσώπων, ανθρώπων δηλαδή που γνωρίζουν το κόμμα, κι όχι περαστικών κάθε είδους και κάθε σκοπιμότητας, σε μια διαδικασία –παρωδία, η ελληνική κεντροδεξιά αποφάσισε να λαϊκίσει.
«Πουλάει» ανοικτές διαδικασίες στη μάζα αν και βαθιά μέσα της η ΝΔ ξέρει πως πολλές φορές οι μάζες επιλέγουν με λάθος κριτήρια.
Τα κόμματα είναι που οφείλουν να δημιουργούν τις πρωτοπορίες τις οποίες αργότερα η κοινωνία αποδέχεται ή απορρίπτει όταν αυτές όμως είναι απόλυτα διαμορφωμένες. Όχι με τρόπο πρόωρο. Δεν είναι λοιπόν οι κοινωνίες που πρέπει να επιβάλλουν από τα «κάτω» ηγεσίες δίχως την ανάλογη ζύμωση, δίχως γνώση. Δεν είναι και πάλι που οι «πολλοί» θα πρέπει να δουν άλλη μια φιέστα- αυτή του debate- και μετά το αίμα που θα τρέξει στην αρένα θα αποφασίσουν ποιον θα ανακηρύξουν αυτοκράτορα επάνω στην ασπίδα της νίκης.
Ήδη η προσπάθεια σύγκλισης με την κοινή παρουσία των τεσσάρων υποψηφίων στη Μαδρίτη δυναμιτίστηκε και προκάλεσε γκρίνιες παρά τη θετική της αρχική λογική.
Ήδη ένα καταστατικό που μπάζει από παντού και το οποίο δεν προλάβαινε η ΝΔ να αλλάξει παρά την καταγγελία του από τον πρόεδρο του κόμματος Βαγγέλη Μεϊμαράκη, δημιουργεί προβλήματα.
Το να προκληθεί λοιπόν ένας διάλογος την ώρα που ο πολιτικός αντίπαλος κάθε λέξη, κάθε λάθος, κάθε επίθεση θα την καταγράφει, είναι εγκληματικό. Αν η ΝΔ σέβεται την ιστορική της πορεία και την παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή οφείλει με όρους σοβαρότητας κι εγκράτειας να αυτοπεριοριστεί, να αναστοχαστεί και να αποφύγει λαϊκιστικά φαινόμενα.