Τον τίτλο του γνωστού φιλμ θα δανειστώ σήμερα για να περιγράψω μια δύσκολη και σύνθετη πραγματικότητα.
Μια κατάσταση που ξεκάθαρα προδιαγράφεται για τη χώρα και η οποία δεν επιτρέπει πανηγυρισμούς για το μέλλον. Που ουδεμια σχέση έχει με τον πλανήτη «happy» στον οποίο οι Έλληνες δημοσκοπικά εξακολουθούν να ζουν.
Τάζει η κυβέρνηση λοιπόν συμμάζεμα των δημόσιων οικονομικών, πάταξη των ολιγαρχών, της φοροδιαφυγής. Τάζει αλλαγές παντού. Την ίδια ώρα όμως για να υπάρξει αυτή η μεγάλη ανατροπή, η μεταμόρφωση του κράτους και η επαναφορά στη λειτουργικότητα, για να εισρεύσουν έσοδα, θα πρέπει να υπάρξει ένα μεγάλο θαύμα. Θα πρέπει οι τσακισμένοι και διαλυμένοι φορολογικοί μηχανισμοί, εκείνοι που από κάποιες σκοπιμότητες άλλων εποχών και κυβερνήσεων αποσαρθρώθηκαν ή που κατ’ άλλους πάντα έτσι ήταν λόγω διαφθοράς κι άλλων εγγενών προβλημάτων, ξαφνικά να αναγεννηθούν. Είναι δηλαδή σαν ένας παχύσαρκος μπυρόβιος του καναπέ που ζυγίζει 150 κιλά, που η μόνη άσκηση που για χρόνια έκανε ήταν το μάσημα της πίτσας και η αλλαγή των καναλιών στο τηλεκοντρόλ, να πρέπει τώρα να τρέξει μαραθώνιο και να τερματίσει μάλιστα και σε καλή θέση.
Αυτό σαφώς δεν γίνεται.
Όπως δεν γίνεται να συγκεντρωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα που τάζουμε με τους τρόπους που το τάζουμε ή να έχουμε φέτος ανάπτυξη έστω και 1% (ούτε κουβέντα για το 2,9% που λεγόταν). Αν δηλαδή δεν υπάρξει οριζόντια φορολογική παρέμβαση, αν δεν πονέσουν και πάλι εκείνοι που για χρόνια πονάνε, το πιθανότερο είναι πως η υπόσχεση Τσίπρα για δεδομένο πρωτογενές πλεόνασμα θα αποδειχθεί κενό γράμμα. Μια συνθήκη όμως που θα μας οδηγήσει ξεκάθαρα σε περιπέτειες με τους δανειστές και σε νέο παραλήρημα των Γερμανών για τη γνωστή μας αφερεγγυότητα.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο πως «ο εχθρός είναι μέσα μας».
Κι αυτό – δυστυχώς – το γνωρίζουν όσοι διαπραγματεύονται μαζί μας. Γνωρίζουν πως δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε πράξη όσα υποσχόμαστε. Γνωρίζουν πως η φορολογική διάθεση των πολιτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είναι «χαλαρή». Σου λέει ο άλλος που πίστεψε πως «η ελπίδα έρχεται» πως «ελπίδα με βαριές ποινές για τη μη πληρωμή φόρων ….δεν πάει».
Σου λέει κι ο άλλος «όταν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με προέτρεπαν σε αντίσταση και μη πληρωμή του ΕΝΦΙΑ τώρα πως μου απαιτούν να ξαναξηλωθώ»;
Για αυτούς τους λόγους απαισιοδοξώ. Για αυτούς τους λόγους βλέπω πολιτικές διεργασίες να έρχονται ως αποτέλεσμα της αδυναμίας στην οικονομία. Για αυτούς τους λόγους και οι «θεσμοί» πιέζουν. Γιατί ξεκάθαρα βλέπουν μια χώρα στην οποία η κανονικότητα ως λέξη και πρακτική έχει χαθεί, ένα κράτος στο οποίο μονιμοποιούνται ή διορίζονται καραβιές δημοσίων υπαλλήλων και που τελικά έχει εκλείψει η σοβαρότητα, το μέτρο και η σύνεση.