Τα περισσότερα «παιδιά» της σημερινής κυβέρνησης τα παρακολουθούσα από μακριά στη διάρκεια των αγώνων κατά της Παγκοσμιοποίησης στη Γένοβα.
Ήταν πριν από 14 καλοκαίρια, όταν νεαρός δημοσιογράφος κατέγραφα από κοντά το πολύμορφο κίνημα και τους «ακτιβιστές» της τότε περιόδου που σήμερα μετατράπηκαν σε στυγνούς και κυνικούς διαχειριστές της εξουσίας.
Κι αν αυτός ο χαρακτηρισμός ακούγεται βαρύς, απλά θα προκαλέσω όσους θίγονται να ανατρέξουν πίσω στο χρόνο και να σκεφτούν τι θα έλεγαν οι ίδιοι τον Ιούλιο του 2001 όταν πετούσαν πέτρες στους Ιταλούς καραμπινιέρους, αν με μια γυάλινη σφαίρα έβλεπαν στο μέλλον τους εαυτούς τους να υπογράφουν Μνημόνιο με σειρά νεοφιλελεύθερων πολιτικών να το ακολουθεί και από πάνω να ζητούν να παραμείνουν στην εξουσία για να το εφαρμόσουν!
Αυτός ο ακτιβισμός όμως είναι που και σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί την κυρίαρχη πολιτική αυτής της παρέας τον τότε 25άρηδων και νυν 40άρηδων. Ένας ακτιβισμός όμως μπιζιμπόντικος.
Κι αν στο λήμμα «ακτιβιστής» η απάντηση που έρχεται είναι «ο ενεργός πολίτης που δραστηριοποιείται για τα πολιτικά, πολιτιστικά ή οικονομικά ζητήματα με ρεαλισμό κι εθελοντισμό», λόγω απώλειας του πρώτου χαρακτηριστικού, δηλαδή του ρεαλισμού, στο μυαλό μας έρχεται η έννοια «μπιζιμπόντης». Σαν όρος της εγχώριας πολιτικάντικης αργκό, η παραπάνω έννοια χρησιμοποιείται με την υποτιμητική έννοια «αυτός που ασχολείται με τα πάντα χωρίς να παράγει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα».
Γιατί λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του εξελίσσονται από ακτιβιστές σε μπιζιμπόντηδες;
Ξεκάθαρα τα πράγματα κι όποιος δεν τα βλέπει στον κόσμο το δικό του ζει:
Σαν τον ποδοσφαιριστή που έμεινε για πάντα ταλέντο,
Σαν τον παγκίτη που κάηκε από το πολύ ζέσταμα και ποτέ δεν μπήκε πραγματικά στον αγώνα,
Ο Τσίπρας και η κυβέρνηση του επιδίδονται σε έναν υπερβάλλοντα ακτιβισμό λόγων, όχι όμως ουσίας. Από τον Ιανουάριο που ανέλαβαν την εξουσία κάθε εβδομάδα είναι κρίσιμη. Κάθε ημέρα έχει «μεγάλη σημασία». Κουράσανε το λαό με τα απανωτά Eurogroup, με την «εθνικά υπερήφανη διαπραγμάτευση», με τις συνεχείς πτήσεις του Έλληνα πρωθυπουργού σε Μόσχα, Βρυξέλλες, Παρίσι, Κάιρο και ξανά Μοσχα, που κανένα αποτέλεσμα δεν έφεραν.
Κούρασαν με τις εμμονές τους στο μεταναστευτικό που σήμερα έγινε βόμβα έτοιμη να σκάσει. Κούρασαν με τους Βαρουφακικούς πειραματισμούς.
Κούρασαν με τον Λαφαζάνη και τη δύστροπη Ζωή. Κούρασαν με την απερισκεψία τους να πάνε σε δημοψήφισμα καταστρέφοντας την οικονομία. Κούρασαν με τα αδιέξοδα τους και θα ξανακουράσουν με τις νέες – τρίτες σε διάστημα εννέα μηνών – εκλογές εξαιτίας της πολυφωνίας του κόμματος τους, την οποία πολύ καλά θυμάμαι να την αναφέρουν ως «πλούτο» όταν προεκλογικά τους στριμώχναμε στα τηλεοπτικά πάνελ.
Αυτή η επαναστατική γυμναστική – για να θυμηθούμε τις παλιές καλές σοβιετικές ημέρες – στην οποία η κοινωνία υποβάλλεται, έχει αρχίσει να κουράζει το λαό. Έναν λαό που ακόμα δεν βλέπει τα αδιέξοδα που έρχονται, ο οποίος όμως θα πληρώσει τη λυπητερή ανέξοδων υποσχέσεων και μιας μπιζιμπόντικης πολιτικής λίαν συντόμως με τεράστιο κύμα ανεργίας, απίστευτη ακρίβεια και κύμα λουκέτων.
Σε όσους πάλι ποντάρουν στο ότι ο πρωθυπουργός από ακτιβιστής θα εξελιχθεί σε πρωθυπουργό που επιτέλους θα δουλέψει και θα αφήσει κατά μέρους τις καταγγελίες, μάλλον έπαιξαν κι έχασαν.
Όταν για μια ολόκληρη ζωή δεν έχεις μάθει τίποτε άλλο να κάνεις από το να είσαι καταγγέλλων, όταν έχεις βολευτεί σε αυτή την ευκολία, όταν στη ζωή δεν έχεις τα διαπιστευτήρια εκείνα που να σου επιτρέπουν να «κτίζεις» κι όχι μόνο να «γκρεμίζεις» τότε είναι δύσκολο στα 40 σου να αλλάξεις δρόμο.
Όλα τα άλλα περί του ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα δεν κυβέρνησε και της δήθεν ανάγκης να δείξει επιτέλους το κόμμα της Αριστεράς το πραγματικό του πρόγραμμα, είναι μπούρδες. Γιατί το πρόγραμμα που ψήφισε η Αριστερή μας κυβέρνηση είναι πρόγραμμα που χρειάζεται απόφαση, λογική, εμπειρία και πίστη. Όχι ένα πρόγραμμα το οποίο αντιμάχεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το οποίο εξ αρχής το χαρακτηρίζει ως αποτυχημένο.
Γι’ αυτό σας λέω: μπιζιμπόντηδες είναι και επαγγελματίες ακτιβιστές. Άνθρωποι που δεν θέλουν να κυβερνήσουν αλλά που σε λογική καφενείου βολεύονται στο λίγο και στο μπάχαλο. Είναι οι παγκίτες που τώρα που κλήθηκαν να πάρουν μπάλα στα πόδια τους δεν ξέρουν τι να την κάνουν.