Γιατί η Νέα Δημοκρατία «κολλάει» λίγο πιο κάτω από το 29%;
Τι φταίει και δεν μπορεί να κερδίσει ακόμα κι έναν αποδυναμωμένο Αλέξη Τσίπρα με μια αποτυχημένη διαπραγμάτευση, μια διάσπαση κι έναν ακροδεξιό συνεταίρο στην πλάτη;

Πώς μια πάλαι ποτέ νικηφόρα παράταξη έγινε αίφνης ο looser των εκλογικών διαδικασιών; Κάτι παρόμοιο δηλαδή με το «καλώς τα 3-0» του Νίκου Αλέφαντου;

Τα πράγματα απλά:

Με ενδιαφέρον ανοίγει εσχάτως η συζήτηση αναφορικά με το προς τα πού θα πρέπει ιδεολογικά να γύρει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεξιά, ελέω αντίστοιχων δυνητικών υποψηφίων ή κεντρώα;

Θα πρέπει να πάει πιο «φιλελεύθερα» ή περισσότερο λαϊκο-δεξιά;

Θεωρώ πως όλα τα παραπάνω σχήματα είναι εντελώς λάθος και αποπροσανατολίζουν αντί να βοηθάνε την προσπάθεια ανάταξης της παράταξης. Αν η ΝΔ θέλει να έχει επόμενη ημέρα θα πρέπει να πάει «λαϊκά». Και δεν εννοώ να ξαναβρεί τον Αργύρη Ντινόπουλο ή τον Μάκη Γιακουμάτο που όλοι πιστεύουν πως θα λύσουν το πρόβλημα. Η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να ξαναμιλήσει με τον κόσμο που έχασε την δουλειά του. Να μετεξελιχθεί από κόμμα των βορείων και νοτίων προαστίων της Αθήνας ή των ακριβών περιοχών της χώρας, σε κόμμα με λαϊκές αναφορές που θα απαντά σε συγκεκριμένα ζητήματα: πώς θα βρουν δουλειά οι άνεργοι, πώς θα αυξηθούν τα εισοδήματα, πώς θα έλθει ανάπτυξη. Γιατί καλές οι διαπιστωσεις πως η ΝΔ πάντα λέει την αλήθεια, όμως οι εκλογές δεν κερδιζονται μόνο με σκληράλόγια. Θέλουν και όραμα.

Αν παρατηρήσει λοιπόν κανείς εκτός της Κηφισιάς, της Πεντελής, της Φιλοθέης ή της Βουλιαγμένης, η ΝΔ έχασε το Καματερό, το Πέραμα, το Ιλιον και την Αγία Βαρβάρα. Κι έχασε όλες αυτές τις λαϊκές περιοχές με μεγάλες διαφορές της τάξης του 40% έναντι 18% υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς όμως να κερδίσεις όλες αυτές τις περιοχές όταν παλεύει με παρωχημένους βουλευτές – μικροβαρόνους; Είδα για παράδειγμα στα ψηφοδέλτια της Β’ Πειραιά τον πρωτοεκλεγμένο το 1974 (!) 71χρονο Γιάννη Τραγάκη να διεκδικεί για μια ακόμη φορά έδρα. Τον ακολουθούσε ο επίσης 71χρονος Αναστάσιος Νεράντζης. Με αυτούς τους δύο έδωσε η ΝΔ τη μάχη σε μια λαϊκή εκλογική περιφέρεια και πήρε μολις 18%. Τι εξάλλου να πει ένας 70άρης σε έναν 18άρη που είναι στα κάγκελα σε μια περοχή με ανεργία των νέων στο 70%;

Είδα τα ψηφοδέλτια της Β’ Αθηνών και της Αττικής. Κόρες εφοπλιστών, μεγαλοδικηγόροι, γόνοι – βαρόνοι. Καμία όμως υποψηφιότητα «από τα κάτω». Πο’υ είναι οι νέοι; Οι 35άρηδες; Πού είναι οι εκπρόσωποι της χαμένης γενιάς των ανέργων ή όσων εργάζονται με 600 ευρώ;

Κάπως έτσι και με ψηφοφόρους μόνο όσους έχουν κάτι ακόμα να χάσουν, η ΝΔ έμεινε και πάλι δεύτερη. Μπερδευτήκαμε όλοι βλέπετε από τα social media τα οποία μάλλον υπερεκτιμήσαμε και στα οποία η αγανάκτηση από τα capital controls ξεχείλιζε. Και δεν καταλάβαμε πως ο πολύς κόσμος και ιδιαίτερα οι άνεργοι και χαμηλά αμειβόμενοι δεν νοιάζονται για τα capital controls πολύ απλά γιατί δεν έχουν λεφτά για να σηκώσουν.

Δεν κατανοήσαμε πως η ΝΔ συγκεντρώνει μια ταξική αμιγώς ψήφο από όσους εξακολουθούν κι έχουν έναν ανεκτό τρόπο ζωής. Δεν έπεισε αυτός ο εκλογικός πληθυσμός πως πραγματικά ενδιαφέρεται για τον φτωχότερο διπλανό του. Κι ο τελευταίος – με τη σειρά του – απάντησε ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή. Είπε δηλαδή ο άνεργος και ο πιτσιρικάς «αφού εσείς κοιτάζεται την πάρτη σας, θα σας χαλάσω τη βολή». Κι ας ήξερε πως ο Τσίπρας έλεγε ψέματα. Κι ας γνώριζε πως το Μνημόνιο θα εξακολουθεί να τον δυσκολεύει.

Όσο ο πιτσιρικάς θα βλέπει την κάθε κυρία του Κολωνακιώτικου κομμωτηρίου να βγαίνει στα κανάλια και δήθεν να τον εκπροσωπεί, όσο θα βλέπει τους τύπους με τα ρόλεξ και τις ακριβές γραβάτες να μιλάνε για «καταστροφή» τόσο θα ψηφίζει το ακριβώς αντίθετο.

Γι’ αυτό λοιπόν λέω: ούτε κέντρο, ούτε δεξιά: λαϊκά μήπως και βγάλουμε καμιά άκρη. Λαϊκά όμως. Όχι λαϊκίστικα.