Ο σοφός Μάνος Χατζιδάκις είχε πει πως «οι καλλιτέχνες είναι είτε κομμουνιστές είτε ομοφυλόφιλοι». Για να συμπληρώσει; «Εγώ πάντως δεν είμαι κομμουνιστής…».
Σε μια παράφραση των όσων είπε θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως «οι ΣΥΡΙΖΑίοι είναι είτε κομμουνιστές, είτε καμώνονται πως αγαπούν τους ομοφυλόφιλους». Κι επειδή κομμουνιστές αποδείχθηκαν πως δεν είναι καθώς φορολογούν, ετοιμάζονται να κόψουν συντάξεις, αποκρατικοποιούν και γενικότερα απώλεσαν κάθε ιδεολογική πυξίδα, αποδεικνύεται πως ούτε τους ομοφυλόφιλους σέβονται.
Όχι. Δεν είναι σεβασμός να «πετάς» ένα τόσο σημαντικό ζήτημα που αφορά τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων βορά στην πολιτική συγκυρία. Σε ζορίζει δηλαδή το θέμα των κόκκινων δανείων και το ασφαλιστικό, οι πλειστηριασμοί που έρχονται και οι εξώσεις, έχεις χάσει κάθε πολιτικό στίγμα αφού όσα έλεγες τα παίρνεις πίσω και ξαφνικά ανακαλύπτεις όλη σου την «αριστεροσύνη» στο θέμα του συμφώνου συμβίωσης.
Για αμιγώς επικοινωνιακούς – νεολαϊκιστικούς λόγους, το επιτελείο Μαξίμου αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από τα πιεστικά κι άμεσα προβλήματα που κυριαρχούν, ρίχνει στάχτη στα μάτια θέτοντας υπό ομηρία μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα.
Σαφώς για το θέμα του νομοσχεδίου πολλά μπορούν να ειπωθούν. Η προσωπική μου θέση είναι πως τα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να έχουν πλήρη δικαιώματα με τους υπόλοιπους πολίτες αλλιώς δεν υπάρχει Δημοκρατία. Αλλιώς ποια η διαφορά με τον φασισμό που απομονώνει ως κοινωνικά μολυσμένους αυτούς τους συνανθρώπους μας;
Ως προς το θέμα όμως της υιοθεσίας παιδιών διαφοροποιούμαι.
Παρ’ όλ’ αυτά, τη δεδομένη στιγμή το συγκεκριμένο θέμα δεν συζητιέται ουσιαστικά αλλά επιδερμικά. Κι αυτό διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει να εκμεταλλευτεί σε ρόλο «χαλιού» για να κρύψει από κάτω τις άλλες βρομιές της πολιτικής του τους ομοφυλόφιλους συμπατριώτες μας.
Κι αν ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγραφε πως «απλά ήθελα να δώσω φως και συγκίνηση σε όσους είναι σαν εμένα καμωμένοι» να πούμε πως στον ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά είναι καμωμένοι να βοηθήσουν τα ομόφυλα ζευγάρια να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Με ευτέλεια ψυχής, βάζουν αυτόν τον κόσμο σαν ασπίδα. Πόσο άδικο όμως είναι αυτό για τους αγώνες που το κίνημα αυτό έχει κάνει τόσα και τόσα χρόνια. Από κίνημα αιχμής να μετεξελίσσεται σε προβιά για το πέρασμα άλλων πραγμάτων στην κοινωνία μας.