Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; Θα φθάσουμε ποτέ στην Κόκκινη Μηλιά; Θα ξυπνήσει ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς;
Διάβαζα τις προάλλες σε ένα κομματικό site της ΝΔ πως «ο Κώστας Καραμανλής θα επιστρέψει και η γη θα… τρέμει». Ομολογώ η σύνδεση ενός αποδεδειγμένα Δημοκράτη Έλληνα πρωθυπουργού με τη γνωστή ρήση του Γκέμπελς καθόλου δεν μου άρεσε. Όμως στο κομματικό φαντασιακό της Νέας Δημοκρατίας προφανώς υπάρχει σύγχυση.
Για παράδειγμα, «Καραμανλικοί» έφθασαν να μιλούν για τον «ηγέτη Τσίπρα». «Καραμανλικοί» (σ.σ. κι επιμένω στα εισαγωγικά γύρω από τον όρο) μιλούσαν για «συνεννόηση» με τον καταστροφικό ΣΥΡΙΖΑ του δημοψηφίσματος, των capital controls, του νέου εθνικού διχασμού και των κακουργιοδικείων που στήνονται με τη συμμετοχή κύκλων της Δικαιοσύνης κατά όσων εσχάτως στοχοποιούνται ως «απέναντι». Ξεχασμένες από το χρόνο μορφές βρήκαν στασίδι και μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν. Απευθυνόντουσαν στο κομματικό ακροατήριο σαν να ήταν οι ίδιοι ο Καραμανλής. Με το δικαίωμα που η σιωπή του τέως πρωθυπουργού τους έδωσε, καταχράστηκαν τη σχέση μαζί του. Ποδοπάτησαν για την ακρίβεια τη σχέση αυτή. Και τελικά μια παραταξιακή μορφή που μίλησε με ειλικρίνεια στις εκλογές του 2009, βρέθηκε να απολογείται. Βρέθηκε στο στρατόπεδο των ηττημένων να κατηγορείται για κρυφό-κρατισμό, για νέο-λαϊκισμό, για φλερτ με τον Τσίπρα. Δηλαδή για παραταξιακή προδοσία.
Θέλετε ονόματα; Μα τώρα δεν έχουν αξία. Άσε που θα τους κάνουμε και διαφήμιση. Είναι ένα μέρος του παλιού περίγυρου, της παλιάς αυλής στην οποία ενδημούν όλων των ειδών τα «φυτά». Οι άνθρωποι εκείνοι που και τότε του έκαναν ζημιά και που συνεχίζουν απτόητοι το έργο τους. Οι ινστρούχτορες που πολέμησαν όσους συναδέλφους τους στις κυβερνήσεις 2004 -2009 φώναζαν για λήψη μέτρων και που στο τέλος άφησαν σαν νέο Ελ Σίντ τον τέως πρωθυπουργό να δίνει μόνος τη μάχη του το 2009, λέγοντας σκληρές μα αργοπορημένες αλήθειες. Όλοι αυτοί θέλησαν το come back τους. Πιο γκριζαρισμένοι καθώς έχουν περάσει έξι χρόνια, είπαν να πάρουν τη ρεβάνς τους. Μερικοί είναι ήδη υπουργοί ή στελέχη του κρατικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι βρίσκονται ακόμα πιο ψηλά, μπερδεύοντας τους ρόλους και τους Θεσμούς. Άλλοι πάλι ονειρεύονταν δεύτερη ευκαιρία ως υπουργοί μιας συγκυβέρνησης. Για να κάνουν άραγε τι; Για να πάνε τη χώρα που; Για να αφήσουν την πατρίδα για τα επόμενα χρόνια στα χέρια ποιου;
Ήταν οι νεροκουβαλητές του Αλέξη Τσίπρα που και πάλι και πάντα μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν όταν ο ίδιος ο Καραμανλής σιωπούσε. Αυτοί θεωρούν εαυτούς ως τους «φαροφύλακες» του Καραμανλισμού. Είναι οι ίδιοι που τώρα αποκαμωμένοι μιλάνε για «τέλος εποχής». Για τέλος αυτού του ισχυρού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος. Όλοι τους κρύφτηκαν στα λαγούμια και αποδίδουν τα λάθη τους σε αυτόν που και πάλι δεν μιλάει. Βλέπετε η σιωπή του τους βολεύει και πάλι. Για να κρύψουν την ένδεια και τη γύμνια τους. Για να κρύψουν ίσως κι άλλα πολλά…
Όμως και πάλι λάθος κάνουν. Όπως λάθος για τόσα χρόνια πολιτεύονται., έτσι και πάλι κάνουν λάθος. Κι αυτό διότι δεν γνωρίζουν πως ο Καραμανλισμός εκφράστηκε και ζει ακόμα. Είναι η ζώσα τάση για μεταρρύθμιση κι ανατροπή. Δεν είναι ο νέο – κρατισμός και η επένδυση στον λαϊκισμό του κάθε Αριστερού. Sorry κιόλας, αλλά δεν είναι καν τα δάκρυα για τις καθαρίστριες που ο κατά τα άλλα κομματικός πατριώτης Βαγγέλης Μεϊμαράκης αστόχαστα έχυσε.
Όταν όλοι αυτοί επέλεγαν την πολιτική ακινησία και το φλερτ με τις δυνάμεις του αριστερού λαϊκισμού, δεν είχαν διαβάσει πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε ο διαχρονικός ηγέτης κι εμπνευστής των πιο ενεργών, φιλελεύθερων πολιτικών. Όχι ο συνοδοιπόρος του κάθε αυτιστικού μικροπαράγοντα. Υπήρξε ο ανανεωτής της κοινωνίας του ’50 και του ’60 αλλά και αυτός που πέρασε τη χώρα επιθετικά στην νέα εποχή της Ευρώπης το ’70. Όχι ο μικροπολιτικός διαχειριστής προσωπικών φιλοδοξιών. Όμως και ο Κώστας Καραμανλής ποτέ δεν μίλησε για μεγάλο Κράτος. Εκείνος σάμπως δεν έφερε τους Κινέζους στον ΟΛΠ ή που πούλησε την Ολυμπιακή;
Από χθες λοιπόν διαβάζουμε για το τέλος του Καραμανλισμού. Οι νεκρολογίες ουκ ολίγες. Τα πράγματα όμως καθόλου έτσι δεν είναι. Ο Καραμανλισμός μπορεί τώρα να μη βασιλεύει, όμως ζει. Αντίθετα, αυτοί που εκμέτρησαν προχθές τον βίο τους είναι κάποια στελέχη της γενιάς του 1997. Της γενιάς που έφερε τον Κώστα Καραμανλή στην εξουσία. Η εποχή τους ξεπέρασε. Οι ανάγκες της κοινωνίας τους ξεπέρασαν. Όμως αυτό το ρεύμα στην πολιτική ζωή του τόπου θα παραμείνει κυρίαρχο και θα εκφραστεί και πάλι. Γιατί η πολιτική παρακαταθήκη αυτή ξεπερνά τα πρόσωπα.
Άλλο λοιπόν ο Καραμανλισμός, άλλο ο Καραμανλής και εντελώς διαφορετικοί οι αυτοαποκαλούμενοι «Καραμανλικοί». Τσιπρικοί ήταν οι κακόμοιροι και δεν το κατάλαβαν.