Πού το πάει η Γερμανία και το GREXIT… διαρκείας

Είπαμε, γράψαμε, φωνάξαμε: η ευθύνη πάνω από όλα δική μας. Δικό μας το Βαλκανικό με αφρικανική εσάνς μπαχαλάκι, δική μας και η κατηφόρα. Εμείς ανοίξαμε την κερκόπορτα. Κοινώς, βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας
Όμως οφείλουμε να δούμε και πιο πέρα. Εξάλλου, όπως σε κάθε προβληματική «σχέση», δεν φταίει μόνο ο ένας.

Και αν ο «γάμος» μας με την Ευρωζώνη αποδεικνύεται δύσκολος, η Γερμανία φαίνεται να έχει το ρόλο της «φίλης» που μπαίνοντας σε ένα προβληματικό σπίτι αρχικά αναλαμβάνει αυτόκλητα ρόλο διαμεσολαβητή, με κρυφή όμως ατζέντα διάλυσης του σπιτικού. Σάμπως το ταπεινωτικό Μνημόνιο που μας επιβάλλεται με την υπογραφή Τσίπρα αυτό δεν δείχνει; Πως ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε επιδιώκει να το καταστήσει τόσο δύσκολα εφαρμόσιμο και αντιδημοφιλές που τελικά θα οδηγήσει σε «διαζύγιο» Ελλάδας κι Ευρώπης.

Ως η κατά Economist «νέα υπερδύναμη» του πλανήτη, η τέταρτη οικονομία του κόσμου Γερμανία, με την Ελλάδα θέλησε αρχικά να στείλει ένα μήνυμα σιδηράς πειθαρχίας στην υπόλοιπη Ευρώπη της οποίας ήδη ηγείται. Η πρώτη προσπάθεια έγινε με την Κύπρο. Στουρνάρια εμείς δεν θέλαμε να καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής Σόιμπλε την άνοιξη του 2013 με την αγνόηση της εκεί κοινοβουλευτικής θέλησης και της τελικής επιβολής τραπεζικών περιορισμών στη Μεγαλόνησο. Αποτέλεσμα, το «μάθημα- πάθημα» να επαναληφθεί με το δημοψήφισμα του Ιουλίου που οδήγησε τη χώρα από τα πανηγύρια στο Σύνταγμα, στον θρήνο του Γ’ Μνημονίου.

Κι ενώ με σαφή αμεριμνησία, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έδινε τα κλειδιά της διαπραγμάτευσης στον ανίκανο, ψυχικά αχαρτογράφητο έως κι επικίνδυνο Γιάνη Βαρουφάκη, οι Γερμανοί οργάνωναν το σχέδιο. Ένα πλάνο χειραγώγησης της ΕΕ, αποδυνάμωσης της έτερης ευρωπαϊκής δύναμης, της οικονομικά επίσης ασθενούς Γαλλίας αλλά και ταυτόχρονα ριξίματος γεφυρών προς τη Ρωσία. Μια χώρα την οποία ο γεωστρατηγικά ξεπερασμένος κι εμμονικός με τα BRICs υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, μέτρησε λάθος, με αποτέλεσμα – για μια ακόμη φορά – η Μόσχα να μας αδειάζει με αντάλλαγμα από το Βερολίνο την Ουκρανία.

Κι αν προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες αυτής της γερμανικής προσπάθειας η Ελλάδα να περιθωριοποιηθεί, ακόμα και να εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, αυτή έχει να κάνει με το ξαφνικό «μεγάλωμα» της ίδιας της Γερμανίας. Όπως ανέφερε η Γερμανοαμερικανίδα φιλόσοφος Χάνα Άρεντ «το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο είναι να είσαι πλούσιος και …αδύναμος». Και η Γερμανία αυτή τη στιγμή είναι αυτά τα δύο πράγματα. Εύρωστη οικονομικά, όμως πολιτικά και γεωστρατηγικά αδύναμη. Δίχως στρατό, δίχως ετοιμότητα για να αντιμετωπίσει την διαρκώς εντεινόμενη επιθετικότητα των Ρώσων σε Καύκασο και Ουκρανία και το παιχνίδι των αγωγών της ενέργειας, στο πρόσωπο της Ελλάδας επιδιώκει να ολοκληρώσει την πρώτη φάση του σχεδίου παλινόρθωσης της ως πραγματική πολιτική και κατόπιν στρατιωτική δύναμη. Να τιθασεύσει είτε δια τους πειθούς (πράγμα δύσκολο) είτε δια του ροπάλου (ενός GREXIT δηλαδή) τη χώρα μας.

Λησμονώντας την ιστορική της ευθύνη και θεωρώντας ως κάτι πολύ μακρινό τα κρεματόρια και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η νέα και πιο αισιόδοξη γερμανική ηγεσία που προέκυψε από το «θαύμα» της ενοποίησης, επιστρέφει στα παλιά, κακά μοντέλα. Με έντονο ρατσισμό θεωρεί πως κατέχει την απόλυτη συνταγή επιτυχίας, πως έχει το δικαίωμα νουθεσίας των «τεμπέληδων λαών», υπονοώντας για μια ακόμη φορά αυτό που τόσο πολύ κόστισε στην ανθρωπότητα: πως οι βόρειοι είναι ηθικά αλλά και πολιτιστικά ανώτεροι. Πως οι νότιοι δεν είναι αξιόπιστοι άρα πρέπει είτε να αλλάξουν και να μπουν στον ενάρετο κύκλο, είτε να πάρουν το δρόμο της απομάκρυνσης. Βέβαια οι πολύ κακές ελληνικές πολιτικές ηγεσίες έχουν δώσει επιχειρήματα σε αυτή την κριτική, η οποία όμως έχει σαφείς ενδείξεις ρατσισμού.

Ακριβώς όμως για τους παραπάνω λόγους και σε μια Ευρώπη που αλλάζει προς το χειρότερο, που η ανάπτυξη δεν είναι δεδομένη όπως ήταν τα τελευταία 50 χρόνια, η χώρα μας κινδυνεύει άμεσα να υπάρξει το πρώτο θύμα της νέας γερμανικής πολιτικής. Το πολύ σκληρό Γ’ Μνημόνιο Τσίπρα ξεκάθαρα κρύβει αυτόν τον κίνδυνο. Ο λαός να μην αντέξει άλλο τον εξευτελισμό των δανειστών, η φιλοδραχμική πτέρυγα υπό το καθεστώς της ραγδαίας φτωχοποίησης να κερδίσει ακόμα περισσότερο έδαφος κι εντός των τελών του έτους ή στις αρχές του 2016, η Ελλάδα να ανοίξει πλέον μόνη της το διάλογο για ένα 5ετές διάλλειμα από το Ευρώ ή ακόμα και για μια συντεταγμένη φυγή από το ενιαίο νόμισμα.

Αυτό λοιπόν ενδέχεται να είναι το αποτέλεσμα δύο τραγικών αντιευρωπαϊκών επί της ουσίας πολιτικών: της μιας της συριζαϊκής που ρίσκαρε σε μια περίοδο ανόδου της οικονομίας πρόωρες εκλογές στις 25 Ιανουαρίου καταστρέφοντας κόπους δυόμιση ετών. Και της άλλης, της καλύτερα σχεδιασμένης, των Γερμανών που δυστυχώς μοιάζουν να μην έμαθαν από τα μεγάλα ιστορικά λάθη τους. Πόσο όμως Έλληνες και Γερμανοί ταιριάζουμε σε αυτό το τελευταίο. Στο ότι αγνοούμε δηλαδή πλήρως την ιστορία στο όνομα της «απόλυτης αλήθειας» που πάντα ως λαοί νομίζουμε ότι έχουμε.