Με άρθρο στις 12 Δεκεμβρίου 2014 είχα προσπαθήσει – εκτιμώ εύστοχα – να προβλέψω το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου ή για την ακρίβεια τις εξελίξεις μετά από αυτές.

Η κρυστάλλινη σφαίρα λοιπόν βλέπει ένα σενάριο απευκταίο. Την ελληνική εκδοχή του βέλγικου πολιτικού δράματος. Μικρή χώρα η δική μας, μικρή και η χώρα των Φλαμανδών και των Βαλόνων. Οι πληθυσμοί σχεδόν οι ίδιοι, λίγο πάνω από τα έντεκα εκατομμύρια ψυχές.

Πολύ όμως φοβούμαι, πως από τις 20 Σεπτέμβρη και μετά θα έχουμε κι μια άλλη ομοιότητα.

Την ακυβερνησία.

Για όσους παρακολουθούν τα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα, είναι γνωστό πως η συγκεκριμένη βορειοδυτική χώρα έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ ακυβερνησίας όταν το 2011 συμπλήρωσε 18 μήνες χωρίς κυβέρνηση. Με δύο διαφορές όμως σε σχέση με την Ελλάδα. Εκεί ο δημόσιος τομέας λειτουργεί. Εδώ όχι. Εκεί υπάρχει στιβαρή οικονομία. Εδώ ζούμε με δανεικά.

Τα πράγματα λοιπόν ξεκάθαρα: η πολιτική προσφυγής του Αλέξη Τσίπρα στις τρίτες εντός 8μηνών κάλπες, μετά από μια χαοτική επτάμηνη κυβερνητική περιπέτεια με ανατροπές, εθνικούς ή κομματικούς διχασμούς, αντιμνημόνια και τελικά μνημόνια και capital controls όχι απλά δεν θα λύσει το πρόβλημα αλλά θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερο.

Θα καταλήξει σε νέο δράμα, με την πρώτη σε δύναμη πολιτική δύναμη να κινείται είτε οριακά πάνω από το 30% είτε ακόμα και κάτω από αυτό το ποσοστό και τη δεύτερη δύναμη να ακολουθεί με μικρή σχετικά διαφορά. Αυτή η συνθήκη θα οδηγήσει σε πολιτικό κομφούζιο.

Σκεφτείτε λοιπόν τι πρόκειται να γίνει εάν ως πρώτος μεν, ανίσχυρος όμως δε κ. Τσίπρας για να σχηματίσει κυβέρνηση δεν θα χρειάζεται μόνο τις ψήφους του Ποταμιού (που φαίνεται ότι θα κινηθεί ανοδικά) αλλά είτε αυτούς της ΝΔ σε μια μεγάλη συγκυβέρνηση, είτε του κόμματος- φάρσα του Βασίλη Λεβέντη καθώς δύσκολα οι ΑΝ.ΕΛ και το ΠΑΣΟΚ θα είναι στην επόμενη Βουλή! Όσο κι αν κάποια ΜΜΕ «αποφάσισαν» τελικά πως η Ένωση Κεντρώων είναι νορμάλ κόμμα -παρά τα 20 χρόνια καζούρας- το να στηρίζεται η χώρα και ο μελλοντικός της πρωθυπουργός στον κύριο «καρκίνο να βγάλετε» δεν θα είναι καθόλου αστείο. Θα είναι τραγικό.

Μπροστά στο δίλλημα όμως της επίσημης σύμπραξης με τη ΝΔ, ο κ. Τσίπρας είναι βέβαιο πως θα προτιμήσει το… τρελοκομείο. Γιατί η μέχρι σήμερα πρωθυπουργική του θητεία βασίζεται στον πανικό, το αυθόρμητο, το αντισυμβατικό και τελικά το… καταστροφικό.

Από την άλλη πλευρά αν η ΝΔ κερδίσει τις εκλογές θα βρεθεί εκ νέου να διαχειρίζεται ένα μνημόνιο που δεν έχει διαπραγματευτεί κι επιλέξει (το ίδιο συνέβη με τον Αντώνη Σαμαρά και τα Μνημόνια Παπανδρέου που διαχειρίστηκε), ενδεχομένως υπό την έλλειψη άλλων φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων επίσης να πρέπει να στραφεί προς μια μεγάλη κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή ελλείψει του ΠΑΣΟΚ που δημοσκοπικά επίσης δυσκολεύεται, να κληθεί με τη σειρά του να πάει με το Ποτάμι και να φάει «πίτσες» με τον αρχηγό της Ένωσης Κεντρώων. Τότε όμως το φιλοευρωπαϊκό μπλοκ θα φθείρεται ημέρα την ημέρα, μέτρο το μέτρο, φόρο τον φόρο. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ ως δεύτερο κόμμα να κάνει εκ νέου αντιμνημονιακή κωλοτούμπα, σύντομα το Ευρώ ως επιλογή θα γίνει μειοψηφικό στην κοινωνία.

Ακόμα και σήμερα λοιπόν, οι Έλληνες ζουν τον έρωτα τους με τον Τσίπρα. Είναι σαν κάτι σχέσεις που ξέρεις πως η γκόμενα είναι σκάρτη, γνωρίζεις πως μέλλον δεν υπάρχει, ήδη έχεις ξεκινήσει να τα σπας απελπισμένος στα μπουζούκια για πάρτη της, όμως για μια ακόμη φορά δίνεις «τελευταία ευκαιρία» πιστεύοντας στο ψέμα της. Φρονώ πως είναι ακόμα νωρίς να διακοπεί αυτή η «καψούρα» Τσίπρα- κοινωνίας και πως μάλλον αυτός θα είναι ο νικητής έστω και αναιμικά. Όμως ακόμα κι αν ο κ. Τσίπρας τελικά χάσει, θα πρόκειται για τελική ήττα της ΝΔ η οποία θα σηκώσει εκ νέου μεγάλο φορτίο το οποίο θα την οδηγήσει στην καταστροφή και θα πιέσει περαιτέρω την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Στην αντίθετη πάλι περίπτωση, η νίκη Τσίπρα θα είναι Πύρρειος. Κι εδώ είναι που έρχεται το σενάριο «Βέλγιο». Είτε δηλαδή απανωτές εκλογές και προς την άνοιξη νέο αδιέξοδο, είτε μακρές κι επίπονες διαπραγματεύσεις σχηματισμού κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού, είτε μια ερμαφρόδιτη κυβερνητική συγκατοίκηση με ρυθμιστή τον …Λεβέντη.

Αυτή είναι λοιπόν η εκτίμηση μου. Αυτή θεωρώ πως θα είναι η «προίκα» μιας χαοτικής διακυβέρνησης από τον Αλέξη Τσίπρα. Μια προίκα αρνητική, που εισήγαγε τη χώρα στην πολιτική ζώνη του Λυκόφωτος.