Στην εποχή των άκρων

Αν κάπου η ιστορία οφείλει ένα συγγνώμη (γιατί από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝ.ΕΛ τέτοια μεγαλοψυχία δεν περιμένουμε), αν κάπου ο μέλλων χρόνος σταθεί όχι απλά επιεικής αλλά κι απόλυτα θετικός, είναι στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου.
Γιατί τα πράγματα είναι απλά: «Γκρίζα» φώναζαν όλοι πως ήταν η προεκλογική διαφήμιση της ΝΔ με τα δεινά που η διαπραγμάτευση και η «αξιοπρεπής» στάση του διδύμου Τσίπρα – Βαρουφάκη θα έφερναν, όμως δικαιώθηκε απόλυτα με το βαρύτερο όλων Γ’ Μνημόνιο που έφερε. Για Γερμανοτσολιάδες κατηγορούνταν άνθρωποι που διαπραγματεύονταν υπέρ της χώρας τους κι αποσόβησαν τους πλειστηριασμούς α’ κατοικίας επί δυόμιση χρόνια ή μείωσαν τον ΦΠΑ στην εστίαση, και τώρα το δίδυμο των «πατριωτών» Τσακαλώτου – Σταθάκη βάζει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή στο μεγαλύτερο κύμα εξώσεων της ελληνικής ιστορίας και σε πλήθος αυξήσεων του ΦΠΑ. 100 δόσεις ψήφιζε η προηγούμενη κυβέρνηση, τώρα αυτή έρχεται να τις καταργήσει επί της ουσίας. Τώρα γιατί η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ήταν «επάρατη» και πως βαπτίζεται η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ «κοινωνικής σωτηρίας» είναι ένα θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει τη σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου.

Θέλετε κι άλλα;

Θυμάμαι τον έρμο Χρύσανθο Λαζαρίδη να κατηγορείται όταν αναφερόταν στα περίφημα «δύο άκρα». Τη Χρυσή Αυγή δηλαδή και το δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ που πόλωναν την κατάσταση με καταγγελίες περί «προδοσίας», των οποίων μέλη επιτίθονταν σε εργαζόμενους στις Σκουριές, που βουλευτές τους μετέτρεπαν τη Βουλή σε δικαστήριο κι αρένα καταγγελιών, που απαιτούσαν ο κατάδικος Ρωμανός να πηγαίνει να σπουδάζει στο ΤΕΙ Λογιστικής. Να πάμε και παραπέρα; Θυμάται κανείς τις απειλές για τα «γουναράδικα» και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργούνταν από τα αριστερά; Τι κι αν ο στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά δεν εννοούσε αυτό που προσπάθησε ο ΣΥΡΙΖΑ να βάλει στα χείλη του περί «άκρων». Όλοι έπεσαν να τον φάνε όταν στο ΜΕΓΚΑ και τον ΣΚΑΪ είχε αναπτύξει τη θεωρία πως η οξύτητα της ρητορικής των δύο σημερινών πλέον κυβερνητικών εταίρων ήταν που μεταξύ άλλων οδηγούσε σε διχασμό και έξαψη των παθών. Τότε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης ήταν «ακραίος». Τότε είχε υπερβεί τα «εσκαμμένα».

Όταν επίσης ο Αντώνης Σαμαράς είδε το περίφημο βίντεο με τον συνεργάτη του τον Τάκη Μπαλτάκο να συνομιλεί με τον Ηλία Κασιδιάρη αμέσως απήλλαξε του των καθηκόντων του τον τότε γενικό γραμματέα της κυβέρνησης. Τι συμβαίνει άραγε τώρα μετά τις σοβαρές καταγγελίες ενός υπουργού που – σημειωτέον – αποτέλεσε προσωπική εξωκοινοβουλευτική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα; Τι πράττει η «αξιοπρεπής» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ μπροστά στις τόσο σοβαρές καταγγελίες περί απειλών κατά της ζωής του τέως υπουργού Δημόσιας Τάξης και τη διασύνδεση μελών του κόμματος της αριστεράς με την τρομοκρατία; Λειτουργώντας με «νέο» τρόπο, προφυλάσσει τα εμπλεκόμενα πρόσωπα και δεν τα καθαιρεί όπως ο «παλιός» Σαμαράς έκανε σε μια γκρίζα περίπτωση συνεργάτη του. Επιπρόσθετα, κάποια στελέχη του Μαξίμου επιδιώκουν κατά το παλιό κομμουνιστικό πρότυπο «δολοφονία προσωπικότητας» για τον καταγγέλλοντα Γιάννη Πανούση. Κάποιοι όπως ο κ. Κατρούγκαλος (που προφανώς ξέχασε τις δικές του αμαρτίες) έσπευσαν να ειρωνευτούν. Άλλοι μίλησαν για «συγγραφική φαντασία». Σε λίγο περιμένουμε και τις αποκαλύψεις φίλα προσκείμενων εφημερίδων και ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ κατά ενός ανθρώπου που φοβάται για τη ζωή του.

Κι όμως.

Ο κ. Πανούσης δεν ήταν η πρώτη φορά που κατήγγειλε τη δράση παρακρατικών αριστερών ομάδων περί τον ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι το καλοκαίρι που σε συνέντευξη του είχε δηλώσει πως «οργανωμένο έγκλημα και συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να τον διώξουν από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης». Που ήταν άραγε τότε ο πρωθυπουργός; Που ήταν η αξιοπρεπής κατά τα άλλα κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη, που έσπευσε να αποδομήσει τον τέως υπουργό – επιλογή του πρωθυπουργού της ρωτώντας για ποιο λόγο ουδέν έπραξε όταν ήταν υπουργός για τη συγκεκριμένη υπόθεση, όταν σαφώς ο τελευταίος είχε προειδοποιήσει;

Κι επειδή το παραμύθι σε αυτή τη χώρα πρέπει να τελειώνει, πως η Αθήνα καιγόταν το 2008 με ανεργία 12% και δεν ανοίγει σήμερα μύτη με τον κόσμο φτωχοποιημένο και τους νέους ανέργους στο 60%;

Γι’ αυτά κι άλλα πολλά σας λέω: η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ μελλοντικά και με ψύχραιμο μάτι θα καταγραφεί θετικά. Θα πιστωθεί το ότι έβαλε ένα τέλος στον κατήφορο. Το ερώτημα όμως για τον ιστορικό του μέλλοντος είναι τι θα έχει να πει για μια κυβέρνηση όπως αυτή των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ.