Υπερβολές μη λέμε. Μια κυβέρνηση δεν μπορεί να κριθεί από δυόμιση μόλις μήνες ζωής. Κι εμείς θα είμαστε πρόχειροι αν αντιδρούσαμε τόσο γρήγορα και ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κάθε δίκιο θα είχε να μας κατηγορήσει για εμπάθεια.
Όμως συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε.
Ακούμε δεξιά και αριστερά για τον τάδε ή τον δείνα υπουργό που έχουν σηκώσει προσωπικό μπαϊράκι ή για τη μία ή την άλλη αστοχία δηλώσεων ή πράξεων. Λέει για παράδειγμα ο αρμόδιος για την αστυνόμευση υπουργός κ. Πανούσης πως θα υπάρξει νεκρός με τις καταλήψεις στην Πρυτανεία. Αντί να υπάρξει είτε αποδοκιμασία είτε επιδοκιμασία του, ο υπουργός παραμένει στη θέση του όντας διαπιστωτικός κι όχι ουσιαστικός.
Μιλάει ο Παναγώτης Λαφαζάνης και λέει πως και να μην υπάρξει απόφαση στις 24 Απριλίου για τη χρηματοδότηση της χώρας δεν θα ανοίξει μύτη; Το Μαξίμου δεν αντιδρά. Αναφέρεται στον τρόπο που λιάζονται οι λαθρομετανάστες στην Αθήνα η αρμόδια αν. υπουργός κ. Ρίτα Χριστοδουλοπούλου; Ο πρωθυπουργός άφαντος απλά ακούει. Εμπλέκεται ο κ. Κατρούγκαλος σε δύσοσμη υπόθεση; Καμία διάθεση διερεύνησης από το πρωθυπουργικό γραφείο και πλήρης υποταγή σε όλα όσα μας έχουν συνηθίσει μέχρι στιγμής και οι παλιότερες κυβερνήσεις. “Το νομιμο είναι ηθικό”.
Θέλετε να πάμε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Και στην υπόθεση της κοινοβουλευτικής μεταχείρισης της Χρυσής Αυγής επί της ουσίας καλύφθηκε πλήρως και σε ό,τι αφορά την εν γένει στάση της στα καθημερινά ζητηματα διαχείρισης των ισορροπιών μεταξύ των κομμάτων. Άρα το να περιγράφεται από ΜΜΕ ως “γραφική” και “περίεργη” δεν στέκει. Κι αυτό διότι πολύ απλά η πρόεδρος της Βουλής με το να μην αποδοκιμάζεται σε τόσες περιπτώσεις από τον πρωθυπουργό, επί της ουσίας επιδοκιμάζεται.
Να πάμε στα οικονομικά θέματα; Ο κακός χαμός υπάρχει στα έσοδα ή στην επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί από το Οικονομικό επιτελείο, όμως ο πρωθυπουργός απέχει. Βρίζει όλη η ΕΕ τον Γιάνη Βαρουφάκη και αντιδρά η φιλική γενικά Κομισιόν για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις διαπραγματεύσεις δίχως να προσκομίζει τις μεταρρυθμίσεις; Φωτογραφίζεται προκλητικά στο Paris Match τη στιγμή που είναι υπουργός μιας χώρας χρεοκοπημένης ή προτάσσει το μεσαίο δάχτυλο και ψεύδεται προκαλώντας κατακραυγή κατά της Ελλάδος; Ο πρωθυπουργός καλεί τον υπουργό του για φαγητό on camera στο Παγκράτι.
Με αυτά κι άλλα λοιπόν, διαπιστώνουμε πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατά νου ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης. Μια πιο χαλαρή άσκηση της εξουσίας του, με αποκέντρωση έργου προς τους υπουργούς και με πλήρη σεβασμό των τάσεων και διαφορετικών απόψεων. Ακόμα κι αν η κοινωνία, η δημόσια διοίκηση και οι εταίροι μας βραχυκυκλώνουν με αυτή την επιλογή.
Το ερώτημα όμως που λογικά έρχεται είναι εάν αυτή η τόσο κρίσιμη περίοδος για τη χώρα απαιτεί αυτή την στάση. Απαιτεί ένα “μάνατζμεντ” που θυμίζει άλλα χρόνια, την εποχή της ευμάρειας ή αν χρειάζεται έναν ηγέτη που προσωπικά θα δίνει τον βηματισμό, θα παρεμβαίνει, θα διορθώνει. Μακάρι η χώρα μας και το πολιτικό της δυναμικό να έφθαναν σε επίπεδα αυτοδιαχείρισης της εξουσίας. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα με το κραχ να επικρέμεται επί των κεφαλών μας, αυτοί οι νεωτερισμοί του κ. Τσίπρα φαντάζουν επικίνδυνοι.