Διαβάστε και θαυμάστε πόσο ιδανικά θα λειτουργεί η καταβολή της μισθοδοσίας ως επιτυχές αποτέλεσμα των αγώνων που έκαναν οι κ.κ. πολιτικοί προκειμένου να εξυγιάνουν την οικονομική κατάσταση της χώρας και να προστατέψουν τους εργαζόμενους, τα ασφαλιστικά ταμεία και τα φορολογικά έσοδα.

Με την παρ. 10 του άρθρου 38 του Ν.4387/2016 ορίζεται ότι: «Από 01.07.2016 οι αποδοχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και οι ασφαλιστικές εισφορές και ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών κατατίθενται από τους εργοδότες μέσω τραπεζικού λογαριασμού και μεταφέρονται αντιστοίχως και αποδίδονται από την οικεία τράπεζα στους λογαριασμούς των δικαιούχων μισθωτών, των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης και του Δημοσίου. Για τον σκοπό αυτό κάθε υπόχρεος εργοδότης υπογράφει σχετική σύμβαση με τράπεζα που επιλέγει. Κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια καθορίζεται με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης».

Το οποίο σημαίνει (εκτός αν οι αναγκαίες λεπτομέρειες που θα καθοριστούν από την αναμενόμενη υπουργική απόφαση το ρυθμίσουν διαφορετικά): Μια οικονομική μονάδα του ιδιωτικού τομέα και μόνο για να μπορέσει να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της που δημιουργούνται από το προσωπικό που απασχολεί πρέπει να καταθέτει στην τράπεζα με την οποία θα συνεργαστεί όχι τα καθαρά πληρωτέα της μισθοδοσίας, αλλά το σύνολο του κόστους της και η τράπεζα πρέπει να διαχειριστεί τις πληρωμές των εργαζομένων, την εξόφληση των ασφαλιστικών εισφορών και του φόρου μισθωτών υπηρεσιών.

Ιδανικό ακούγεται! Τι ανακούφιση για τα λογιστήρια των επιχειρήσεων! Με μία και μόνη κατάθεση απαλλάσσονται από τόσες διαδικασίες: προκαταβολές, πληρωμές «έναντι», ρυθμίσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, δόσεις στον ΦΜΥ, μηνιαίες ή διμηνιαίες προθεσμίες και όλες τις σχετικές εργασίες. Φρόντισαν οι σοφοί νομοθέτες να μας απαλλάξουν από τόση γραφειοκρατία. Μόνο με ένα πολύ μικρό τίμημα, εύκολο για τον πνιγμένο από τα κέρδη επιχειρηματία: αντί να χρειάζεται 100 μονάδες κάθε 31 του μήνα να χρειάζεται 200-220 χωρίς προθεσμίες και διαδικασίες. Επιπλέον, θα απαλλαγούμε και από τις τοκογλυφικές προσαυξήσεις και τα υπερτοκογλυφικά πρόσθετα τέλη που μας επιβάλλονται σε περίπτωση καθυστέρησης ή ρύθμισης. Αψογες λύσεις! Πώς δεν το ‘χαμε σκεφτεί κι εμείς νωρίτερα να το εφαρμόσουμε οικειοθελώς και χωρίς νόμους!

Το μήνυμα είναι σαφές: μόνο οι πολύ κερδοφόρες και οι έχουσες μεγάλη ρευστότητα επιχειρήσεις πρέπει να μείνουν στην αγορά. Οι άλλες, οι περισσότερες; Ας κάνουν παύση εργασιών. Ακραίος καπιταλισμός ή άγνοια της πραγματικότητας; Το μήνυμα προς τους εργαζόμενους είναι πιο κυνικό, αν και κανείς πολιτικάντης δεν θα το διατυπώσει έτσι: δεν θα πληρώνεστε ή θα πληρώνεστε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, αφού πρώτα ο εργοδότης σας εξοφλήσει τις ασφαλιστικές και φορολογικές σας κρατήσεις και εισφορές. Και βέβαια, ούτε σκέψη για τις παρενέργειες: η αδυναμία στην οποία θα βρεθούν οι επιχειρήσεις θα τις οδηγήσει σε αλματώδη αύξηση της προτίμησης της «σύμβασης ανεξάρτητων υπηρεσιών» από τη «σύμβαση εργασίας». Τιμολόγια αντί μισθολογίου! Με όλες τις συνέπειες!

Το παράδοξο είναι ότι ο νέος νόμος 4387/16 αντιγράφει τον προηγούμενο 3863/2010 (παρ. 2, άρθρ. 40) που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στη διάρκεια έξι ετών, χωρίς όμως τις μαγικές λέξεις «ταυτόχρονα και συνολικά». Τα ευχολόγια γίνονται ανεφάρμοστοι νόμοι με ποικιλία αντιφατικών εγκυκλίων που συνεχώς αναβάλλουν την εφαρμογή τους. Δεν αναρωτήθηκε κανείς γιατί η αναμενόμενη υπουργική απόφαση του προηγούμενου νόμου δεν εκδόθηκε ποτέ;

Από τους διαχειριστές της επιχείρησης αφαιρείται το δικαίωμα επιλογής και ιεράρχησης πληρωμών ανάλογα με τις ανάγκες της συγκεκριμένης μονάδας ή τη χρονική συγκυρία. Καταργείται έμμεσα η μηνιαία προθεσμία για τα Ταμεία και η διμηνιαία για τους παρακρατηθέντες φόρους. Καταργείται επίσης έμμεσα η δυνατότητα υπαγωγής των οφειλόμενων σε 12 ή 24 δόσεις, δυνατότητα που είναι διαχρονικά νομοθετημένη με άλλους νόμους του ίδιου Κοινοβουλίου. Καταργείται η δυνατότητα σταδιακής εξόφλησης της μισθοδοσίας, προκαταβολών, πληρωμών «έναντι» που είναι πρακτικές, όχι ευχάριστες, αλλά αναγκαίες σε περίπτωση μη ύπαρξης επαρκούς ρευστότητας, καθημερινό πλέον φαινόμενο!

Ή όλα ή τίποτα! Οταν το δίλημμα είναι αυτό, όταν ο εκβιασμός είναι τόσο ακραίος, η πιθανότερη επιλογή είναι το τίποτα. Αναγκαστική κατάληξη, ο λόγος πολύ απλός: το μη εφικτό! Ιδανικό να είναι μια οικονομική μονάδα τόσο συνεπής. Ομως καταρχάς πρέπει να μπορεί. Και όλοι οι πολιτικοί της χώρας διαχρονικά φρόντισαν να μετατρέψουν σε προβληματικό σχεδόν το σύνολο του ιδιωτικού τομέα. Κοινώς, τον έκαναν να μην μπορεί και τώρα δίνουν εντολή να μπορέσει με το ζόρι! Με τη λογική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Πολύ πιο απλά: όσες επιχειρήσεις είχαν τη δυνατότητα να εκτελέσουν τη γνωστή διάταξη την εκτελούσαν ή την εκτελούν (μακάρι!) ήδη μέσα στις προθεσμίες της υπάρχουσας νομοθεσίας.

Αν ήταν τόσο εύκολο, τα ευχολόγια να γίνονται νόμοι και οι νόμοι να γίνονται πραγματικότητα, τότε, αγαπητοί κ.κ. εισηγητές, νομοθέτες, πολιτικοί και πάσης φύσεως οικονομολογούντες, γιατί δεν ψηφίζετε ένα άρθρο: «Ολες οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού και μόνο τομέα υποχρεούνται να έχουν επαρκή κερδοφορία και μεγάλη ρευστότητα. Υποχρεούνται επίσης να είναι απόλυτα συνεπείς σε κάθε τους οφειλή ανεξάρτητα από τις συνθήκες της αγοράς. Υποχρεούνται να μην έχουν τραπεζικό δανεισμό και να χρησιμοποιούν τα πιστωτικά ιδρύματα μόνο για τις καταθέσεις τους ή τις μεταφορές των διαθεσίμων τους. Οι πληρωμές τους σε φόρους και ασφαλιστικούς οργανισμούς να είναι ανώτερες από το 70% της κερδοφορίας τους. Οι διατάξεις του παρόντος άρθρου ισχύουν σε κάθε περίπτωση και δεν ανακαλούνται σε περιόδους οικονομικής κρίσης».

Συγγνώμη για την υπόδειξη. Γνωρίζουμε ότι δεν έχετε ανάγκη από διατυπώσεις που αφορούν ευχολόγια, αερολογίες και κάθε μορφής ανεδαφικές προσπάθειες.