Η διχόνοια που επικρατεί μεταξύ των κυβερνητικών αλλά και των κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη συντριπτική ήττα στις εκλογές της περασμένης Κυριακής οφείλεται -κι αυτή- στις ιδεοληψίες που χαρακτηρίζουν τόσο την Αριστερά όσο και το κυβερνών κόμμα.
Επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται το γεγονός ότι η προσήλωσή τους στις διχαστικές πολιτικές, η επένδυση στις ιδεολογικές διαφορές Δεξιάς και Αριστεράς δεν έχουν πλέον βάση ύπαρξης στη σύγχρονη εποχή στην Ελλάδα.
Ο Τσίπρας και το επιτελείο του εξελέγησαν ως ριζοσπάστες αριστεροί αλλά εφήρμοσαν κατά γράμμα και καθ’ υπερβολή όλες τις «δεξιές», όπως τις χαρακτηρίζουν οι ίδιοι, πολιτικές.
Καμία σχέση δεν είχε η διακυβέρνησή τους με αριστερή ιδεολογία.
Προκειμένου να καλύψουν αυτή την παραδοξότητα, επέλεξαν να επιτεθούν και να ρίξουν όλα τα βάρη στη λεγόμενη «μεσαία τάξη», η οποία απλώνεται από τους απλούς ιδιωτικούς υπαλλήλους μέχρι τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τους δημόσιους υπαλλήλους. Καλύπτει δηλαδή την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.
Η επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε όλους αυτούς με τους φόρους, με τις φραστικές απειλές, με τις διαρκείς αλλαγές των συνθηκών που καθορίζουν το πώς λειτουργεί η χώρα, ακόμη και με τις διαλυτικές πολιτικές Γαβρόγλου στην Παιδεία και με την προστασία των «μπαχαλάκηδων», είχε καταστροφικές επιπτώσεις και για την οικονομία και για την κοινωνία και τελικά για την κυβέρνηση.
Η αποστροφή της «μεσαίας τάξης» για τον ΣΥΡΙΖΑ τον οδήγησε στη συντριπτική ήττα. Και έφτασαν στις εκλογές μιλώντας ξανά για πολλούς και λίγους, για δεξιά και αριστερά. Μόνο που οι πολλοί τους μαύρισαν και ψήφισαν… Δεξιά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλα τα πολιτικά κόμματα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει πλέον ο διαχωρισμός Δεξιά – Αριστερά.
Υπάρχει πλήθος αποδείξεων γι’ αυτό, αλλά ας περιοριστούμε σε μια πολύ απλή: τα παιδιά του Τσίπρα πηγαίνουν σε ιδιωτικό σχολείο, ο ίδιος κάνει διακοπές σε κότερο. Και την ίδια στιγμή μιλάει για πολλούς και λίγους, προσπαθεί να διχάσει τους πολίτες, μιλάει για Δεξιά και Αριστερά. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει εκτός των τειχών του κόμματός του και των αριστερών καφενείων που ζουν ακόμη στον περασμένο αιώνα.
Αν θέλουμε να κάνουμε έναν πραγματικά ρεαλιστικό διαχωρισμό για τους Ελληνες πολίτες, αυτός είναι μεταξύ βολεμένων και αβόλευτων. Μόνο που οι βολεμένοι και οι αβόλευτοι είναι άλλοι από αυτούς που νομίζουν ο Τσίπρας και η αριστερή νομενκλατούρα.
Ενώ αυτοί θεωρούν βολεμένο τον μικροαστό, τον υπαλληλάκο, τον εμποράκο (πάντα αναφερόμενοι με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς), αυτοί στην πραγματικότητα είναι οι αβόλευτοι. Είναι αυτοί που απολύθηκαν όταν ήρθε η κρίση, είναι αυτοί που έκλεισαν τις επιχειρησούλες και τα μαγαζάκια τους και όσοι από αυτούς επέζησαν αναγκάζονται να πληρώνουν το σύνολο των εισοδημάτων τους σε φόρους, είναι αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν ιδιωτικά σχολεία και που περιμένουν μήνες για μια εξέταση σε κρατικά νοσοκομεία. Αυτοί όλοι στο μυαλό της Αριστεράς είναι οι βολεμένοι, είναι οι λίγοι, είναι η ελίτ.
Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Αυτοί είναι οι αβόλευτοι.
Από την άλλη μεριά, οι επιλεκτικά άνεργοι που ζουν με τα παχυλά επιδόματα που δίνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι Καρανίκες που κάνουν ευκαιριακές δουλίτσες όποτε δεν βαριούνται και πληρώνονται με μαύρα, οι συνδικαλιστές του Δημοσίου που δεν πατάνε στο γραφείο αλλά ξημεροβραδιάζονται στα καφενεία συντηρώντας τις αριστερές θεωρίες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και εισοδηματίες που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ με δημόσιες δηλώσεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν απολύονται ποτέ, οι συμμετέχοντες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στις παρυφές της δημόσιας διοίκησης, οι έχοντες προνομιακή πρόσβαση στις κρατικές επιδοτήσεις, αυτοί που συλλέγουν πλήθος επιδομάτων ως αναξιοπαθούντες, αυτοί που δεν πληρώνουν ποτέ φόρους είναι οι βολεμένοι. Αυτούς υποστηρίζει τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως δυστυχώς και όλες οι άλλες κυβερνήσεις μέχρι σήμερα. Ετσι χωρίζεται, κύριε Τσίπρα, η Ελλάδα, όχι σε αριστερούς και δεξιούς.
Αντιλαμβάνομαι ότι το να συντηρείς απεγνωσμένα τον διαχωρισμό δεξιός – αριστερός 70 χρόνια μετά τον καταστροφικό Εμφύλιο και 40 χρόνια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης εξυπηρετεί έναν ολόκληρο κόσμο. Εξυπηρετεί όσους δεν θέλουν να συμμετάσχουν στον καθημερινό αγώνα της κοινωνίας χωρίς το προνόμιο της ταμπέλας του αριστερού, χωρίς την ειδική μεταχείριση και τις ειδικές προσβάσεις που προσφέρει αυτή η ταμπέλα τις τελευταίες δεκαετίες. Διότι οι διώξεις της Αριστεράς μέχρι και τη χούντα μετετράπησαν σε εργαλείο στη Μεταπολίτευση, όταν το «αριστερός» έγινε επάγγελμα.
Αλλά μέχρι εδώ ήταν το παραμύθι. Οπως αποδείχθηκε από αυτές τις εκλογές ο διχασμός δεξιός – αριστερός δεν περνάει πια. Εγκαταλείψτε τον κι εσείς για να προχωρήσουμε πιο πέρα.