Αν θεωρήσουμε ότι αργά ή γρήγορα θα ολοκληρωθεί και αυτή η δύσκολη αξιολόγηση, μπορούμε να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό. Κατ’ αρχάς ας ξεκινήσουμε με τα θετικά, τα οποία είναι ότι παραμένουμε στην Ευρωζώνη και αποφεύγουμε την καταστροφή που θα έφερνε η δραχμή και ότι δεν αντιμετωπίζουμε εμφύλιο, κοινωνικές αναταραχές και βία στους δρόμους. Αυτά είναι πολύ σημαντικά αν σκεφτεί κανείς πόσο κοντά έχουμε βρεθεί σε μια τέτοια καταστροφή. Πέραν αυτών, θετικά πρέπει να αξιολογηθεί η ίδρυση του Υπερταμείου, στο οποίο περνάει ολόκληρη η δημόσια περιουσία και το οποίο θα συνδιοικούν Ελληνες και ξένοι. Αυτό καλείται να αξιοποιήσει ή να πουλήσει δημόσια περιουσία για 99 χρόνια και υφίσταται ήδη κριτική από την αντιπολίτευση. Κακώς. Η δημόσια περιουσία δεν έχει αξιοποιηθεί ποτέ σωστά από καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα, η συμμετοχή ξένων στη διοίκηση του Ταμείου αυξάνει τις πιθανότητες μιας σωστής αξιοποίησης και αν οι ελληνικές κυβερνήσεις σοβαρευτούν, ίσως επιλέξουν κάποιους καλούς Ελληνες μάνατζερ για να διαφυλάξουν τα ελληνικά συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, η κακοδιαχείριση και οι λαμογιές που έκαναν στη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας τα κομματικά στελέχη θα περιοριστούν. Η δημιουργία του Υπερταμείου είτε με πωλήσεις, είτε με αξιοποίηση θα φέρει έσοδα στο Δημόσιο. Και έχει δίκιο η κυβέρνηση όταν επισημαίνει ότι ενώ τα έσοδα από τις πωλήσεις του ΤΑΙΠΕΔ πηγαίνουν μόνο για σβήσιμο χρέους, τα έσοδα αυτού του Ταμείου θα πηγαίνουν 50% στο χρέος και 50% στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις.
Το δεύτερο καλό που θεωρείται κακό είναι ο κόφτης των δαπανών. Ολες οι κυβερνήσεις μας αυξάνουν τους φόρους και περισσότερο από κάθε άλλη η σημερινή. Καμία κυβέρνηση δεν θέλει να κόψει δημόσιες δαπάνες, παρόλο που υπάρχουν περιθώρια, και μάλιστα όχι τόσο μικρά όσο λένε οι πολιτικοί μας. Ο κόφτης λοιπόν, που θα ενεργοποιείται όποτε δεν πετυχαίνουμε τους δημοσιονομικούς στόχους, θα κόβει δημόσιες δαπάνες κι έτσι θα αποφεύγεται η περαιτέρω αύξηση των φόρων. Γιατί είναι καλό αυτό; Διότι οι φόροι βρίσκονται σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο και λειτουργούν αντιαναπτυξιακά. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη φοροδιαφυγή επιβαρύνουν μόνο τους έντιμους φορολογούμενους και τις νομοταγείς επιχειρήσεις, καταστρέφοντας ουσιαστικά και τους μεν και τους δε. Αν δεν υπήρχε φοροδιαφυγή, δεν θα είχαμε πρόβλημα. Σε μια χώρα όμως που είχε ιστορικά πάνω από 30% παραοικονομία και φοροδιαφυγή που αντιστοιχεί σε πολλά δισ. ευρώ, η επιβάρυνση των έντιμων φορολογούμενων καταστρέφει την οικονομία. Η φοροδιαφυγή δυστυχώς θα αυξηθεί σημαντικά φέτος, καθώς πολλοί δεν θα έχουν να πληρώσουν τους φόρους τους, ενώ άλλοι δεν θα θέλουν να τους πληρώσουν. Αποτέλεσμα της αύξησης αυτής θα είναι ότι δεν θα επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι και θα ενεργοποιηθεί ο κόφτης των δαπανών μέσα στο 2017. Και αυτό μπορεί να θεωρηθεί καλό διότι οδηγεί σε περιορισμό των δαπανών αντί για αύξηση των φόρων. Ο,τι δεν κάνουν δηλαδή οι πολιτικοί μας θα το κάνει ο κόφτης. Οι πολιτικοί με τη σειρά τους διαμαρτύρονται διότι ο κόφτης τούς στερεί τη δυνατότητα παροχών και ρουσφετιών. Ας έκαναν από μόνοι τους καλή και συνετή διαχείριση για να μη χρειάζεται κόφτης. Δεν έκαναν όμως και ούτε θέλουν να κάνουν. Οπότε ο κόφτης θα φέρει μια ισορροπία στην αγορά και στην κοινωνία μεταφέροντας έστω ένα μικρό μέρος του βάρους της κρίσης από τον διαλυμένο ιδιωτικό στον σπάταλο δημόσιο τομέα.
Ενα τρίτο θετικό νέο, πολύ ασήμαντο βέβαια, είναι ότι πέτυχε η πρώτη ιδιωτικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, η πώληση του ξενοδοχείου «Λητώ» στη Μύκονο. Το ξενοδοχείο πουλήθηκε 16,9 εκατ. με τιμή εκκίνησης 8 εκατ. ευρώ. Πέτυχε λοιπόν πολύ υψηλή τιμή. Τόσο υψηλή που έμπειροι ξενοδόχοι λένε ότι ακόμη κι αν πουλιόταν 8 εκατ. τα λεφτά του δεν θα τα έβγαζε ποτέ. Ας ελπίσουμε -για το δικό του καλό- ότι ο ομογενής εκ Βενεζουέλας αγοραστής θα καταφέρει να πάρει κάποια στιγμή πίσω τα κεφάλαια που έδωσε. Εν πάση περιπτώσει, η πρώτη ιδιωτικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ πήγε καλά. Να δούμε τις υπόλοιπες.
Οσον αφορά στα δυσάρεστα, το σημαντικότερο είναι ότι με μια κυβέρνηση που μισεί το κέρδος και την επιχειρηματικότητα, μάχεται τη μεσαία τάξη, δεν πιστεύει στην εργασία και την καριέρα («χολέρα», που λέει και ο Καρανίκας), ούτε στην αξιοκρατία και την αριστεία, θεωρεί δε ότι η ανάπτυξη θα έρθει από τη μεγέθυνση του κράτους, περιθώρια πραγματικής ανάπτυξης δεν υπάρχουν. Η αύξηση των έμμεσων φόρων θα ανεβάσει τις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ελαφρά ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ, η οποία θα ονομαστεί μεν ανάπτυξη, αλλά πραγματική ανάπτυξη δεν θα υπάρξει ούτε φέτος. Οι νέοι αυξημένοι φόροι και οι εισφορές, τα μειωμένα εισοδήματα και η ακρίβεια θα αφαιρέσουν και το τελευταίο ευρώ από τις τσέπες όλων και θα προκαλέσουν αγανάκτηση στους φορολογούμενους και δημοσκοπική κατάρρευση στην κυβέρνηση. Και μπορεί οι κυβερνητικοί βουλευτές να συσπειρώνονται για να μη χάσουν τους μισθούς τους και τα βουλευτικά προνόμια, αλλά δεν θα μπορούν να κυκλοφορήσουν εκτός Βουλής, αφού οι πολίτες θα νιώθουν ότι το κράτος τούς κλέβει τα λεφτά από την τσέπη. Οταν όλοι αυτοί οι πολιτικοί, που έχουν μάθει να ζουν στα καφενεία αγορεύοντας και να απολαμβάνουν το ηθικό πλεονέκτημα που τους έδινε η ταμπέλα «αριστερός», περιοριστούν στη διαδρομή σπίτι – Βουλή – σπίτι, θα τους είναι πολύ δύσκολο να ψηφίσουν άλλα μέτρα ακόμη και πιο ήπια από αυτά που ψήφισαν. Η κοινοβουλευτική συσπείρωση της κυβέρνησης είναι λοιπόν πολύ ευαίσθητη και γι’ αυτό η δημοσκοπική κατάρρευση θα μετατραπεί και σε κοινοβουλευτική.