Σε λίγες ημέρες θα μάθουμε και επισήμως τα κατορθώματα της κυβέρνησής μας μετά τη δεύτερη «επιτυχημένη» της διαπραγμάτευση με τους πιστωτές. Η κυβέρνηση ήδη πανηγυρίζει που κατάφερε να αυξήσει τους φόρους και να μειώσει τις συντάξεις αντί να μειώσει σπατάλες και να κάνει μεταρρυθμίσεις, ενώ οι πολίτες είναι έτοιμοι να… απολαύσουν τους νέους φόρους και τη μείωση του εισοδήματός τους. Ισως δεν είναι, όμως, όλοι έτοιμοι να χαρούν μαζί με την κυβέρνηση που κατάφερε να διατηρήσει αλώβητους τους περίπου 1.000 άχρηστους δημόσιους οργανισμούς που τρώνε τα λεφτά μας. Διότι εμείς μεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι πληρώνουμε φόρους για να έχουμε δημόσιες υπηρεσίες, όμως μόνο ένα μέρος αυτών των φόρων μετατρέπεται πραγματικά σε υπηρεσίες προς τους πολίτες. Μεγάλο μέρος τους χάνεται στην κακοδιαχείριση και ταΐζει διάφορα τρωκτικά των κομμάτων που είναι βολεμένα εδώ και δεκαετίες σε απίστευτους οργανισμούς που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η πολιτική λοιπόν αυτής της κυβέρνησης, όπως δυστυχώς και της προηγούμενης, είναι να αυξάνει τους φόρους και να μειώνει τις συντάξεις αντί να κλείσει αυτούς τους οργανισμούς που κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα.
Τι είναι αυτοί οι οργανισμοί; Τίποτα. Ψευδεπίγραφες επιχειρήσεις του Δημοσίου χωρίς αντικείμενο, με πάρα πολλά έξοδα, στις οποίες έχουν βολευτεί και καλοπερνάνε χιλιάδες κομματικά στελέχη, φίλοι και συγγενείς των εκάστοτε κυβερνώντων. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια τους θεωρεί ιερές αγελάδες και δεν τους αγγίζει.
Ας δούμε μια περίπτωση από το κοντινό παρελθόν, όταν ο τότε υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης τόλμησε να κλείσει έναν από αυτούς τους οργανισμούς. Εντόπισε λοιπόν το Ιδρυμα Μεταναστευτικής Πολιτικής (ΙΜΕΠΟ) στο οποίο ο Προϋπολογισμός έδινε επιχορήγηση από 2,5 έως 3,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο και το έκλεισε. Το ΙΜΕΠΟ, που στεγαζόταν σε πολυτελή γραφεία στο Κολωνάκι, είχε 17 άτομα προσωπικό που έπαιρναν 600.000 ευρώ τον χρόνο σε μισθούς (αν κάνετε τη διαίρεση, προκύπτουν 35.000 ευρώ κατά μέσο όρο τον χρόνο για τον καθένα), αλλά ξόδευαν πολύ περισσότερα διότι ταξίδευαν διαρκώς σε διάφορα συνέδρια και εκδηλώσεις. Και στα ωραία αυτά ταξίδια συμμετείχε η πλειοψηφία των εργαζομένων. Σύμφωνα με το πόρισμα του Σώματος Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, στην Αυστραλία πήγαν δύο φορές, την πρώτη 11 από τους 17 εργαζομένους, με το ταξίδι να κοστίζει 87.000 ευρώ, ενώ τη δεύτερη ταξίδεψαν 9 εργαζόμενοι, με συνολικό κόστος 43.000 ευρώ. Στην Ινδία πήγαν 7 εργαζόμενοι και ξόδεψαν 36.000 ευρώ και ξαναπήγαν 5 εργαζόμενοι που ξόδεψαν άλλα 10.000 ευρώ, στη Μανίλα πήγαν 4 εργαζόμενοι και ξόδεψαν 20.000 ευρώ, στην Ταγγέρη το παράκαναν διότι πήγαν μεν μόνο 2 εργαζόμενοι αλλά ξόδεψαν 7.000 ευρώ σε δύο μέρες, στη Μόσχα πήγαν 3 και ξόδεψαν 9.000 ευρώ σε τρεις μέρες, στη Νέα Υόρκη 2 και ξόδεψαν 20.000 ευρώ, η Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου συγκέντρωσε το ενδιαφέρον 6 εργαζομένων, οι οποίοι ξόδεψαν 8.600 ευρώ, στο Παρίσι 3 εργαζόμενοι ξόδεψαν 12.000 ευρώ, στην Κοπεγχάγη 5 εργαζόμενοι 15.000 ευρώ, στη Ζυρίχη 3 εργαζόμενοι ξόδεψαν 16.000 ευρώ. Σε Ουάσινγκτον, Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Βρυξέλλες, Λονδίνο, μέχρι και Σαν Ρέμο πήγαιναν και ξόδευαν ασύστολα.
Ο Ραγκούσης λοιπόν εισηγήθηκε στην αρμόδια επιτροπή της κυβέρνησης να το κλείσει και το έκλεισε όχι μόνο για τα απίστευτα έξοδα, αλλά και επειδή τη δουλειά που υποτίθεται ότι θα έκαναν αυτοί, δηλαδή την εκπόνηση μελετών, την κάνουν σε όλο τον κόσμο τα ίδια τα υπουργεία και οι πανεπιστημιακοί φορείς. Τις δουλειές αυτές τις ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών όταν έκλεισε το ΙΜΕΠΟ.
Αυτό είναι ένα από τα εκατοντάδες παραδείγματα που δείχνουν πού και πώς ξοδεύεται το δημόσιο χρήμα, το χρήμα δηλαδή που πληρώνουμε με τους φόρους μας ή που χάνουμε από τις μειώσεις των συντάξεών μας.
Γιατί η κυβέρνηση προτιμά να διατηρεί ανοιχτούς τέτοιους σπάταλους και άχρηστους οργανισμούς και να βάζει φόρους ή να κόβει συντάξεις; Φως φανάρι: ημέτεροι κ.λπ. Αυτή είναι η λογική της κρατικοδίαιτης Ελλάδας, αυτή είναι η λογική (και) του ΣΥΡΙΖΑ. Και για να είμαστε ειλικρινείς, το ΙΜΕΠΟ, το οποίο είχε ιδρυθεί επί Καραμανλή τζούνιορ, το έκλεισε προσωπικά ο Ραγκούσης και όχι ακριβώς το όλον ΠΑΣΟΚ.
Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι μία από τις χιλιάδες τρελές ιστορίες αυτού του υπερφυσικού και πλαδαρού κράτους, που μόνο ως κράτος δεν λειτουργεί εκεί που χρειάζεται.
Τι θα κάνουμε τώρα;
Περιμένουμε να υπάρξει κάποιος, κάποια στιγμή που να κλείσει αυτούς τους οργανισμούς, να μειώσει τις δαπάνες του Δημοσίου (τις άχρηστες εννοώ, όχι τις παραγωγικές) και να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Και όσο περιμένουμε όχι μόνο θα πληρώνουμε, αλλά το κόστος θα μεγαλώνει. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει ξεκάθαρα ότι θέλει να μεγαλώσει το Δημόσιο.
Θέλει επίσης να επεκτείνει τη νοοτροπία του Δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα – βλέπε Φίλη που θέλει να επιβάλει μονιμότητα και στους καθηγητές των ιδιωτικών σχολείων, όπως συμβαίνει με τους αντίστοιχους του Δημοσίου. Υπάρχει καμία λογική σε αυτό; Φυσικά και όχι. Υπάρχει η παράλογη ιδεολογία να εξισώσουμε τα πάντα προς τα κάτω, να εξαρτώνται όλοι από το κράτος και την κυβέρνηση, να ελέγξουμε τους πάντες και τα πάντα. Ιδεολογία που οδηγεί στη διάλυση, αφού ένα κράτος πτωχευμένο, που δεν έχει λεφτά να πληρώσει τις ήδη υπάρχουσες υποχρεώσεις του, συνεχίζει να διογκώνεται αντί να κόβει τις σπατάλες του, διαλύοντας κάθε ελπίδα ανάκαμψης και ευημερίας. Και δυστυχώς, αυτή η τάση επικρατεί και σε άλλα κόμματα…