Ποιος Έλλην πολίτης, αλήθεια, πέφτει από τα σύννεφα όταν πληροφορείται ότι τους τελευταίους τρεις μήνες η φυγή καταθέσεων από τις τράπεζες που κατευθύνθηκαν είτε προς ομόλογα εξωτερικού (για τους μυημένους και τους έχοντες “επιφάνεια”) είτε προς τα στρώματα (για τους φτωχότερους) φθάνει στα 30 με 35 δισ. ευρώ;

Υπάρχει κάποιος που αμφιβάλει για την κατακόρυφη μείωση της αξίας των εισηγμένων και μη εταιριών ή για την εκτίναξη των υποχρεώσεων του δημοσίου προς ιδιώτες που δεν εξοφλούνται, καθώς με εξαίρεση την καταβολή μισθών και συντάξεων και την αποπληρωμή δανειακών οφειλών, το ελληνικό κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών;

Συνιστά εθνικό μυστικό η παραδοχή ότι λείπουν 20 δισ. ευρώ από χαρτονομίσματα σε κυκλοφορία και όποιος το αποκαλύπτει έχει σκοτεινά κίνητρα; Ποιος εκπλήσσεται ακούγοντας ή διαβάζοντας ότι με την κατεύθυνση που έχουν πάρει τα πράγματα οι τράπεζες μπορεί να χρειαστούν επιπρόσθετη ανακεφαλοποίηση;

Είναι πολύ περισσότερα τα ερωτήματα που τίθενται με αφορμή την αδιανόητη ιστορία περί υπονόμευσης της κυβέρνησης από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, επειδή ένας συνεργάτης του τελευταίου κατέγραψε τον αρνητικό “λογαριασμό” του παρελθόντος τριμήνου σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που είχε αποδέκτη δημοσιογράφο, ο οποίος χρησιμοποίησε τα συγκεκριμένα στοιχεία για δημοσίευμα που είδε το φως σε ενημερωτικό ιστολόγιο.

Παρακάμπτοντας τα πολύ σοβαρά, πλην, όμως, παρεμπίπτοντα, ζητήματα που σχετίζονται με τη δημοσιογραφική δεοντολογία και τα οποία ας ελπίσουμε να γίνουν αντικείμενο σοβαρής αντιμετώπισης από τα αρμόδια όργανα, δεν μπορεί κάθε πολίτης που δε φορά παρωπίδες να μην σταθεί στο μέρος εκείνο της ιστορίας που αφορά την αχαρακτήριστη συμπεριφορά των κυβερνώντων που αναδεικνύεται μέσα από αυτό το πολυσήμαντο επεισόδιο.

Την περασμένη Παρασκευή από το βήμα της Βουλής ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον γνωστό και μη εξαιρετέο βουλευτή των ΑΝ.ΕΛ. Νίκο Νικολόπουλο, έστελνε μηνύματα προς τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας, καλώντας τον, ούτε λίγο, ούτε πολύ, να τηρεί την “εθνική γραμμή” (!), έκφραση που παραπέμπει σε αλήστου μνήμες εποχές που οι αριστεροί μιας άλλης εποχής θα ανατρίχιαζαν και μόνο στο άκουσμα της.

Το δυστύχημα υπήρξε ακόμη μεγαλύτερο, καθώς ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε στην ίδια αγόρευσή του την Εξεταστική Επιτροπή για το Μνημόνιο την οποία ισχυρίστηκε μεν ότι η κυβέρνησή του δεν συγκρότησε “προκειμένου να στοχοποιήσουμε ανθρώπους”, αλλά έσπευσε να αφήσει υπαινιγμούς για τον κ. Στουρνάρα, υπογραμμίζοντας το αυτονόητο ότι “όπου υπάρχουν ενδείξεις για ευθύνες όχι μόνο πολιτικές, φαντάζομαι ότι η επιτροπή αυτή δεν θα διστάσει να στείλει το θέμα στην Ολομέλεια της Βουλής”.

Για να γίνει, μάλιστα, σαφέστερη η απειλή προς τον διοικητή της ΤτΕ, φρόντισε ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης να εκδοθεί χωριστή ανακοίνωση με τα όσα είπε στην “ώρα του πρωθυπουργού” ο κ. Τσίπρας για τον κ. Στουρνάρα και το σχετικό απόσπασμα περιλήφθηκε στα σημεία από την ομιλία που αναρτήθηκαν στην επίσημη πρωθυπουργική ιστοσελίδα…

Και να ήθελε, λοιπόν, κάποιος να τα θεωρήσει όλα αυτά τυχαία, δεν τον άφηνε η συνέχεια. Προτού να συμπληρωθεί 24ωρο ήρθε το δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» με το προαναφερθέν ηλεκτρονικό μήνυμα, στο οποίο δόθηκαν απίθανες συνωμοσιολογικές διαστάσεις. Για να ακολουθήσει η σχεδόν ακαριαία αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου με σχόλιο για τις (υποτιθέμενες) “στοχευμένες διαρροές της ΤτΕ κατά της κυβέρνησης” που δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία για τις ανομολόγητες σκοπιμότητες της όλης υπόθεσης.

Με μια παντελώς… ανελλήνιστη διατύπωση το σχετικό κυβερνητικό non paper ισχυριζόταν ότι το δημοσίευμα (sic) “αποτελεί πλήγμα στην ανεξαρτησία της ΤτΕ”, η οποία καλείτο “να διαψεύσει τις πληροφορίες”. Και προσέθετε ότι “σε αντίθετη περίπτωση, θα πρέπει να κινήσει τις διαδικασίες απόδοσης ευθυνών, ούτως ώστε να σταματήσουν κάποιοι στο εσωτερικό της να πλήττουν την κυβέρνηση σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα”.

Είναι, πραγματικά, απορίας άξιον το πως και γιατί μπορεί να ισχυρίζεται κάποιος ότι πλήττεται η κυβέρνηση από ένα κείμενο, το περιεχόμενο του οποίου ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματική κατάσταση της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας και πολύ περισσότερο που όσα αναφέρονται σε αυτό είναι λίγο ως πολύ γνωστά τοις πάσι.

Η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι πως όλο αυτό το στήσιμο είναι συμβατό με τις θεωρίες περί “εσωτερικού εχθρού” και “πέμπτης φάλαγγας” που με επιμονή και μέθοδο διακινεί ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης για να καλύψει τις τρομακτικές αστοχίες στη διακυβέρνηση και την αδυναμία να τιθασευτούν οι οργιώδεις προεκλογικές υποσχέσεις.

Με άλλα λόγια, είναι αυτό που με περισσή ευστοχία περιγράφει στο βιβλίο του υπό τον τίτλο “Κατασκευάζοντας τον εχθρό” ο Ιταλός διανοητής Ουμπέρτο Έκο, επισημαίνοντας ότι “εχθροί πρέπει να εφευρίσκονται συνεχώς και να παρουσιάζονται με τρόπο απεχθή και τρομακτικό, προκειμένου να κρατιούνται “αιχμάλωτοι” οι λαοί”.

Μόνον, όμως, που οι επικοινωνιακές αυτές κατασκευές δεν έχουν, συνήθως, μεγάλη διάρκεια. Γιατί έρχεται κάποια στιγμή κατά την οποία, όπως λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός Κ.Π. Καβάφης στο “Περιμένοντας του βαρβάρους”, νυχτώνει χωρίς να εμφανίζονται οι… “βάρβαροι”, με αποτέλεσμα όλοι να αναρωτιούνται: “Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις”.

Αλήθεια, ποιος θυμάται τους “βάρβαρους” Μερκελιστές; Τώρα που “οι Γερμανοί είναι φίλοι μας” και η καγκελάριος έδειξε… ευαισθησία για τις καθαρίστριες, πρέπει να κατασκευάσουμε άλλους απεχθείς και τρομακτικούς εχθρούς…