Πολλά στελέχη του Σύριζα, αλλά και «απλοί» αριστεροί συνοδοιπόροι του, συχνά αυτοχαρακτηρίζονται ως αντικομφορμιστές και ριζοσπάστες που παραμένουν αγνοί ιδεολόγοι επαναστάτες, αποτάσσοντας τις νόρμες της συντήρησης και του κατεστημένου, θυσιάζοντας έναν τρόπο ζωής βασισμένο στις ανέσεις και την καλοπέραση και προτάσσοντας τις έννοιες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας στην εργασία, της ελευθερίας και της αποτίναξης του ζυγού.
Μιλούν με πάθος για την αναγκαιότητα της ρήξης, την απεξάρτηση της χώρας από τους δανειστές/βασανιστές και την επιστροφή σε μια ιδεατή κυρίαρχη και περήφανη Πολιτεία, όπου όλοι θα έχουν την ευκαιρία της εργασίας και θα μπορούν να ζήσουν, όχι μέσα στα πλούτη, μα με περίσσευμα αξιοπρέπειας.

Υπερασπίζονται τα κεκτημένα, που κερδήθηκαν μέσα από αγώνες εργαζομένων και γι’ αυτό πρέπει να διατηρηθούν. Με επιχείρημα «δεν καταστράφηκε η χώρα από τις πρόωρες συντάξεις» στην πραγματικότητα υποστηρίζουν τη διατήρησή τους. Κατά τη γνώμη τους, ο 50άρης υπάλληλος είναι πολύ μεγάλος για να αλλάξει συνήθειες ή να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες – άλλωστε για τις νέες αυξανόμενες απαιτήσεις υπάρχουν πάντα τα προγράμματα μαθητείας που τροφοδοτούν συνεχώς με νεαρά και πιο ευέλικτα άτομα οργανισμούς και υπουργεία- ώστε να μπορούν οι παλαιοί να συνεχίζουν στον εργασιακό τους νιρβάνα ως τη στιγμή της πολυπόθητης σύνταξης.

Είναι μια κατηγορία μόνοι τους, οι θιασώτες αυτής της άποψης, που θεωρούν οτι η ρήξη της χώρας με τους εταίρους της, οδηγεί στη γη της επαγγελίας, όπου οι ίδιοι, αλλά και οι υπόλοιποι που δεν ασπάζονται τη λογική τους, όλοι δηλαδή θα περνούν ωραία, συνεχίζοντας να πηγαίνουν στα γραφεία τους, να πληρώνονται το μισθό τους, να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς δραματικές αλλαγές και σίγουρα πιο ελεύθεροι και πιο περήφανοι.

Αυτοί οι συνάνθρωποί μας, συνάδελφοι, γείτονες, φίλοι, θεωρούν πως η μεγάλη πλειοψηφία, περί το 70% που σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση θέλουν συμφωνία και παραμονή της χώρας στο ευρώ, είναι άνθρωποι φοβισμένοι που δεν κατανοούν την ανευλευθερία τους, εξαρτημένοι από τον καταναλωτικό βίο που αρνούνται να αναγνωρίσουν τα πραγματικά ιδεώδη και υποτάσσονται στα μνημόνια για να έχουν εθνικό νόμισμα το ευρώ, άσχετα αν το έχουν και στην τσέπη τους.

Αν κανείς απομονώσει την αντίληψη αυτή, από όλα τα υπόλοιπα, ίσως και να μπορούσε θεωρητικά να την αποδεχθεί. Όμως πρέπει να αποδεχθεί και πως η χώρα θα είναι αυτάρκης και θα μπορεί να τρέφεται με ότι παράγει. Όπως επίσης και ότι θα περάσει μια περίοδο απομονωτισμού πριν ξαναβγεί περήφανη στις «επάρατες» αγορές οι οποίες «έχουν κοντή μνήμη και θα τη δανείσουν εφόσον λογιστικά θα είναι φερέγγυα έχοντας διαγράψει μονομερώς τον δυσβάσταχτο χρέος της».

Το σπουδαιότερο όμως είναι πως οι θιασώτες της καθαρής ιδεολογικής αυτής αντίληψης, δεν είναι διατεθειμένοι ούτε καν να σκεφτούν πως ενδέχεται τα πράγματα να μην εξελιχθούν ακριβώς έτσι και πως η περήφανη ρήξη μπορεί να θίξει και να επηρεάσει και τις δικές τους ζωές. Μοιάζουν να ζουν σ’ ένα παράλληλο σύμπαν απ’ όπου παρακολουθούν τις ζωές των άλλων περιμένοντας την επιβεβαίωση της κοσμοθεωρίας τους. Επιζητούν τη δικαίωση «τώρα που ήρθαν στα πράγματα» , προσδοκούν βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης χωρίς όμως να καταβάλουν καμία πρόσθετη προσπάθεια, πιστεύουν πως με κυβέρνηση Σύριζα θα απαγορευθούν οι απολύσεις εργαζομένων, θα μοιραστεί χρήμα, θα αποκατασταθούν αδικίες, ενώ στις περιπτώσεις εργαζομένων που έχουν μήνες να πληρωθούν, δεν φταίει ούτε καν αυτή η πενταετής κρίση, μα μονάχα ο ανάλγητος επιχειρηματίας που σίγουρα έχει κλέψει και έχει πλουτίσει με κομπίνες και παρανομίες.

Τόσο απλή είναι η εξήγηση. Οι ηπιότεροι εξ αυτών βλέπουν τους άλλους ως πλανημένους και οι πιο θερμόαιμοι τους βλέπουν ως εχθρούς και προδότες, βολεμένους του συστήματος που φοβούνται να ξεβολευτούν.

Ακούγοντας ορισμένους υπουργούς της κυβέρνησης να εκφράζουν τέτοιες απόψεις, δεν είναι ν’ απορούμε που μέσα σ’ αυτούς τους πέντε μήνες διαπραγματεύσεων με τους εταίρους, η κυβέρνηση δεν κατάφερε να συνεννοηθεί. Δεν είναι μόνο οι «κόκκινες γραμμές» που δυσκόλεψαν την όλη διαδικασία. Είναι η αντίληψη που την υπονόμευσε έστω και αθέλητα. Είναι η άποψη της κατοχής της απόλυτης αλήθειας που δεν άφησε ανοιχτό παράθυρο διαλόγου και συνεννόησης.

Μπορεί ο πρωθυπουργός να προσγειώθηκε γρήγορα στη δύσκολη πραγματικότητα, αλλά δεν συνέβη το ίδιο με όλους τους υπουργούς του, αρχής γενομένης από τον υπουργό Οικονομικών και άλλους πρωτοκλασάτους που είναι έτοιμοι να υψώσουν τα λάβαρα της επανάστασης, χωρίς να αντιλαμβάνονται οτι στον κόσμο των απλών ανθρώπων, το οικοδόμημα μοιάζει με πύργο της Βαβέλ, γεμάτο αβεβαιότητα και ανασφάλεια, που με τη σειρά τους τροφοδοτούν την αμφισβήτηση.

Τα δείγματα γραφής του Σύριζα ως κυβέρνηση δεν καλλιεργούν κλίμα ομαλότητας και εμπιστοσύνης. Μπορεί η συμφωνία να κλείσει, όμως πόσοι πιστεύουν πως θα μπορέσει να υλοποιηθεί; Ποιοί και πώς θα την υπηρετήσουν;

Η απόσταση που χωρίζει τις αντιλήψεις αυτές από τον πραγματικό κόσμο είναι τεράστια. Και είναι η επόμενη μεγάλη πρόκληση του κ. Τσίπρα. Μεγαλύτερη από αυτή της διαπραγμάτευσης με τους ξένους. Διότι πρέπει να αντιμετωπίσει το εσωτερικό μέτωπο, μέσα από το οποίο διαμορφώθηκε και αναδείχθηκε ο ίδιος. Οσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, έρχεται η ώρα που ο πρωθυπουργός θα πρέπει να μάθει ότι αν δεν φας θεριό δεν θεριεύεις.