Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μιλώντας μετά την έξοδο του από την δραματική πολύωρη Σύνοδο των ηγετών των χωρών της Ευρωζώνης έδωσε μια υπόσχεση: «Να παλέψουμε για να τελειώσουμε με τα κατεστημένα εντός».
Για αρχή, ας κρατήσουμε την έκφραση: «Τα κατεστημένα εντός». Τι να σημαίνει άραγε; Ποιους περιλαμβάνει και ποιους αποκλείει; Τι σήμα δίνει για τις επόμενες πολιτικές επιλογές αλλά και τις δημόσιες πολιτικές (policies) που θα κάνουν την υπόσχεση δέσμευση και τη δέσμευση πολιτική πράξη; Ποιο θα είναι το πρακτικό αποτέλεσμα – π.χ στη τσέπη των φορολογουμένων- από μια επιτυχή μάχη εναντίον των κατεστημένων;
Ο πρωθυπουργός συνόδευσε αυτήν την υπόσχεση του με προτροπές όπως εκείνη για «ριζικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος των κοινωνικών δυνάμεων και εις βάρος της ολιγαρχίας» που όμως όλες αυτές οι μεγαλόστομες εκφράσεις δεν φανερώνουν κατεύθυνση αλλά απλώς θολώνουν για μια ακόμη φορά το τοπίο …
Άρα, προς το παρόν, μένουμε αναγκαστικά στο πεδίο μάχης με τα ερωτηματικά. Οι απαντήσεις θα έρθουν με τις πολιτικές και οι πολιτικές ως συνήθως … αργούν. Παρόλα αυτά αν για μία και μόνο στιγμή προσπερνούσαμε αυτό το πεδίο μάχης με τα ερωτηματικά το παρελθόν – το παρελθόν των πολιτικών ηγεσιών των τελευταίων δεκαετιών- θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως οδηγός επιλογών και συμπεριφορών. Για παράδειγμα, τα κατεστημένα – με αναφορά και στην «ολιγαρχία»- αποτελούσαν μια αγαπημένη έκφραση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου. Μια έκφραση που στήριξε μια ολόκληρη αφήγηση που συνεπήρε το «μέγα πλήθος» και δημιούργησε το «μέγα πάθος» μέχρι να έρθει η ώρα της προσγείωσης στην αμείλικτη πραγματικότητα. Τότε, τα «κατεστημένα» έγιναν απλώς και μόνο … «ρετιρέ» όπου οι ιδιοκτήτες ή οι ένοικοι του προέρχονταν αποκλειστικά και μόνο από τις τάξεις της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας του εκτεταμένου και παρεμβατικού δημόσιου τομέα. Ας διδαχθούμε, λοιπόν, από την Ιστορία.