Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του δημοσίου διαλόγου στη χώρα μας είναι η ικανότητα των πρωταγωνιστών να …πετούν (με άνεση) την μπάλα στην εξέδρα. Δίχως άλλες εξηγήσεις!
Η μπάλα, λοιπόν, στην εξέδρα την ίδια ακριβώς ώρα που το πρόβλημα που καλείται να φωτίσει με προτάσεις λύσεων ο δημόσιος διάλογος παραμένει με αξιοθαύμαστη επιμονή και ανθεκτικότητα στην σέντρα!
Η εξέδρα και η σέντρα – αυτό το μόνιμο δίπολο της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.
Ένα παράδειγμα: Συζητούμε – με τον τρόπο που συζητούμε- για τις συντάξεις δηλαδή για την τύχη των συντάξεων των παλαιοτέρων γενεών την ίδια ώρα που υπάρχει άρνηση (συνειδητή άρνηση) να έρθει στο τραπέζι το ίδιο το ασφαλιστικό σύστημα. Οι αντοχές του, η βιωσιμότητα του, οι πόροι του, οι κερδισμένοι και οι χαμένοι του, η σχέση παλαιών και νέων συνταξιούχων, οι εισφορές των νέων γενεών εργαζομένων, η δικαιοσύνη του συστήματος, οι «τρύπες» και η συνεισφορά του Κρατικού Προϋπολογισμού κ.α
Δεύτερο παράδειγμα: Συζητούμε- με τον τρόπο που συζητούμε- για την διαχείριση των αστικών απορριμμάτων. Μιλάμε για το που θα πάνε – αν καταφέρουν να βρουν το δρόμο προς τον προορισμό τους και πάνε προς τα εκεί – οι ΧΥΤΥ αλλά υπάρχει μια ουσιαστική άρνηση να δεχθούμε να εφαρμόσουμε έγκαιρα και έγκυρα διεθνείς επιτυχημένες εφαρμογές. Στην Αττική η σημερινή διοίκηση της Περιφέρειας με τον δογματικό ιδεολογικό της λόγο – λόγος και πράξη στην ουσία τριτοκοσμικός, αντιευρωπαϊκός και βαθειά αντιαναπτυξιακός- ξόδεψε τον διαθέσιμο χρόνο για να καταστρέψει τον σχεδιασμό της προηγούμενης διοίκησης γιατί διαφωνούσε με την εμπλοκή των ιδιωτών μέσα από σχήματα ΣΔΙΤ. Τις συνέπειες της πολιτικής της θα τις βιώσουμε όλοι όσοι ζουν ή εργάζονται ή επισκέπτονται την Αττική δηλαδή εκατομμύρια Ελλήνων και ξένων επισκεπτών.
Τρίτο παράδειγμα: Συζητούμε – με τον τρόπο που συζητούμε- για το που θα πάνε τα ΤΕΙ, οι καθηγητές, οι φοιτητές κλπ την ίδια ώρα που υπάρχει άρνηση να έρθει στο τραπέζι του διαλόγου ένας ολοκληρωμένος εκπαιδευτικός σχεδιασμός για τους προσανατολισμούς της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Ακόμη περισσότερο οι προσανατολισμοί της εκπαιδευτικής πολιτικής του υπουργείου Παιδείας αρνούνται να αποδεχθούν τις σύγχρονες πραγματικότητες της διεθνούς αγοράς παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών σε όλα τα επίπεδα. Η πολιτική Γαβρόγλου με εμφανές ιδεολογικό πρόσημο υπερασπίζεται μια περίκλειστη νησίδα στον πολύμορφο ωκεανό των γνώσεων για την τεχνητή νοημοσύνη, τις εφαρμογές διευρυμένης πραγματικότητας, το Internet of Things, το Blockchain, το Fintech κα αφήνουν τις σπουδές για τα 100 χρόνια της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης και την κληρονομιά του Αλτουσέρ…