Μήπως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε για την ΔΕΗ; Για το μέλλον της ιστορικής επιχείρησης , για την επόμενη μέρα μιας από τις μεγαλύτερες παραγωγικές επιχειρήσεις της χώρας και μιας από τις μεγαλύτερες συμμετοχές του δημοσίου. Αφορμή – και ερέθισμα- τα αποτελέσματα του α΄ εξαμήνου 2018 του Ομίλου ΔΕΗ.
Μπορεί να έχετε ήδη ενημερωθεί για την πτώση του κύκλου εργασιών ή για την απώλεια μεριδίου της αγοράς. Σύμφωνε με τα αποτελέσματα της, «ο κύκλος εργασιών μειώθηκε το α΄ εξάμηνο του 2018 κατά € 159,6 εκατ. ή 6,8% και διαμορφώθηκε σε €2.200,2 εκατ. έναντι € 2.359,8 εκατ. το α΄ εξάμηνο του 2017, λόγω της απώλειας μεριδίου αγοράς και της μείωσης της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας.
Αναλυτικότερα: Το α΄ εξάμηνο 2018 η ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας από τους καταναλωτές της χώρας μειώθηκε κατά 2,5% στις 27.363 GWh έναντι 28.053 GWh το α΄ εξάμηνο 2017. Ωστόσο, η συνολική ζήτηση, στην οποία περιλαμβάνεται και η ηλεκτρική ενέργεια για εξαγωγές και άντληση, παρέμεινε ουσιαστικά σταθερή το α΄εξάμηνο του 2018, εξαιτίας των αυξημένων κατά 50,4% εξαγωγών από Τρίτους μέσω των Βορείων Διασυνδέσεων. Η αύξηση αυτή των εξαγωγών οφείλεται κατά κύριο λόγο στην εξαγωγή μέρους των δημοπρατούμενων ποσοτήτων μέσω “ΝΟΜΕ”».
Η ΔΕΗ είτε τούτα, είτε με εκείνα έχει εισέλθει για τα καλά στη ζώνη του λυκόφωτος, μια ζώνη όπου η απώλεια των μεριδίων και τα χρέη των πελατών πηγαίνουν χέρι χέρι με τις ζημιές – τις διευρυνόμενες ζημιές από την λειτουργία της. Από την πορεία αυτή το μεγάλο ερώτημα που ανακύπτει είναι αν η ΔΕΗ μπορεί μόνη να τα βγάλει πέρα – μόνη της με το δημόσιο δερβέναγα στα του οίκου της.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τους αφανείς συμμάχους της και κυρίως με τις καταστροφικές επιλογές των στελεχών της διαμόρφωσε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο μειώνοντας στο ελάχιστο τις δυνατές επιλογές που θα έδιναν διέξοδο. Για παράδειγμα, η λυσσώδης προσπάθεια τους να ματαιώσουν την λύση της προς πώληση «μικρής ΔΕΗ» -ενώ γνώριζαν τα πραγματικά δεδομένα της επιχείρησης-ήταν μια πολιτική αυτοκτονίας μιας μεγάλης παραγωγικής επιχείρησης που σε ένα διαφορετικό περιβάλλον θα μπορούσε να στηρίξει την ανασυγκρότηση- ανάκαμψη- ανάπτυξη της χώρας.
Καλώς ή κακώς, η ΔΕΗ δεν μπορεί να ζήσει μόνη της, συντροφιά με το δημόσιο. Χρειάζεται άλλη πολιτική προσέγγιση – μια προσέγγιση αδογμάτιστη και ρεαλιστική που να υπερασπίζει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των πολιτών και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.