Ακούω και διαβάζω συχνά πυκνά τις τελευταίες μέρες για τους «από κάτω» της κοινωνίας. Μάλιστα, σε ένα από τα sites της αριστερής κομματικής (δυναμικής) μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ διάβασα το εξής: «Η ισχυρή πλειοψηφία του ΟΧΙ συγκροτήθηκε από τη στάση της εργατικής τάξης, των ανέργων, των αγροτών, της νεολαίας. Οι «από κάτω» της κοινωνίας μίλησαν μέσα σε συνθήκες σκληρές και απειλητικές για όσους ζουν από τη δουλειά τους. Γι’ αυτό και δεν επιτρέπεται καμία αμφιβολία για το μήνυμα που έστειλαν: ανατροπή της λιτότητας με κάθε αναγκαίο τρόπο».
Προφανώς, στους «από κάτω» συμπεριλαμβάνονται και οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας Ραχήλ Μακρή και Θεοδώρα Τζάκρη, ο όμιλος των αποστράτων που πλαισίωσαν το πολιτικό εγχείρημα του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Κιμούλης, ο πρώην υφυπουργός Εργασίας της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης Νίκος Νικολόπουλος, ο showman Λάκης Λαζόπουλος, η τραγουδίστρια Ραλλία Χρηστίδου αλλά και οι πολυποίκιλες εκφράσεις των καλυτέρων παραδόσεων του «Αυριανισμού» ( σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, σε παραδοσιακά και νέα μέσα).
Η θεωρία μιας νέας συμμαχίας με καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά που προβάλλουν οι δυναμικές μειοψηφίες στα αριστερά του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ επιχειρώντας να μπλοκάρουν την οποιαδήποτε διέξοδο για την παραμονή της χώρας στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να σταθεί και να ακουμπήσει σε μια βάση με στέρεα οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι στη παράταξη του «ΟΧΙ» έχουν μια πρωτοκαθεδρία τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της ψήφου, εν τούτοις η διέξοδος που προτείνεται για τους ανέργους ή τους αδύναμους και ανυπεράσπιστους αυτής της ζωής δεν είναι η προτροπή για μια ταξική σύγκρουση σε μια χώρα που η οικονομία της έχει χρεοκοπήσει και η κοινωνία της έχει καταρρεύσει αλλά η ενότητα, η συναίνεση, η συνεργασία προκειμένου να περάσουμε στην επόμενη μέρα με όστο το δυνατόν μικρότερες απώλειες…
Έτσι, όταν διαβάζω κείμενα στα sites που εκφράζουν τις θέσεις των δυναμικών μειοψηφιών του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ – κείμενα όπως τούτο εδώ: «Βαδίζουμε προς νέα αποφασιστική μάχη. Όπου δεν υπάρχει περιθώριο για ισοπαλία ή για συμβιβασμό. Η νίκη του ενός θα είναι ήττα του άλλου»- με πιάνει θλίψη!!!
Υ.Γ: Για όλους όσοι κρατούν ακόμη την ψυχραιμία τους ας ξανακούσουν το εμβληματικό έργο του Μάνου Χταζιδάκι «Η εποχή της Μελισσάνθης».