Και όμως η καινοτομία που πάει χέρι- χέρι με την εξωστρέφεια μπορεί να κρύβεται ακόμη και σε μια μπουκίτσα μπακλαβά που φθάνει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αλλά και στις αγορές των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας. Μόνο που δεν θα είναι ο παραδοσιακός μπακλαβάς αλλά μια εξελιγμένη ή προσαρμοσμένη στις σύγχρονες διεθνείς διατροφικές απαιτήσεις εκδοχή του. Εν ολίγοις, ένας πειραγμένος μπακλαβάς πέραν του νεοελληνικού κιτς…
Σε ένα από τα περίπτερα στη αχανή Food Εxpo (τη μεγαλύτερη για τα εγχώρια δεδομένα έκθεση τροφίμων και ποτών) η νέα γενιά μιας παραδοσιακής οικογενειακής επιχείρησης ζαχαροπλαστικής από τα Ιωάννινα κατάφερε να φτιάξει, να προωθήσει στην αγορά αλλά και να βρει έδαφος για να εξάγει μπακλαβά χωρίς ζάχαρη και με ελαιόλαδο στη σύνθεση του και με γεύσεις που παραπέμπουν στον …Κήπο της Εδέμ όπως ο μπακλαβάς με σφένδαμο και πιπερόριζα ( maple & ginger για τους αγγλομαθείς πατριώτες).
Στην περίπτωση μας εδώ έχουμε ένα παραδοσιακό γλυκό να βρίσκει διέξοδο μέσα από την δημιουργική φαντασία του παραγωγού (συνδυασμένη με έρευνες αγοράς και διατροφικών συμπεριφορών των καταναλωτών) και το rebranding του προϊόντος. Τα «τσολιαδάκια» και οι «Ακρόπολες» σε μέγεθος μινιατούρας ανήκουν στο παρελθόν των ταινιών του Γιάννη Δαλιανίδη…
Τι μένει, όμως, για μια μικρή – για τα διεθνή μεγέθη- ελληνική παραγωγική επιχείρηση; Η σταθερή, αταλάντευτη διάθεση της να υπερασπίσει και να ισχυροποιήσει την τοπική της ταυτότητα, το πιστοποιητικό καταγωγής. Σε αυτό πρέπει να φαίνονται τα πάντα, από τα πρόσωπα και τις συνήθειες των παραγωγών μέχρι τις πρώτες ύλες για την παρασκευή των προϊόντων.
Στην Food Expo δεν ήταν μόνο ο πειραγμένος μπακλαβάς της Αθηνάς από τα Γιάννενα αλλά και το γιαούρτια της οικογένειας Αβραμίδη από την Κοζάνη – γιαούρτια τσαντίλας με βιολογικό γάλα γαϊδούρας στη σύνθεση τους. Το τελευταίο ένα τοπικό προϊόν συνεργασίας ανάμεσα σε ένα παραγωγό γαλακτοκομικών προϊόντων και σε έναν ιδιοκτήτη μιας φάρμας γαϊδουριών.
Θα μπορούσα να γράψω μια λίστα χωρίς τελειωμό είτε με εναλλακτικά τρόφιμα (π.χ αναψυκτικά κεφίρ με διάφορες γεύσεις ή προϊόντα από ελληνικό σουσάμι και ταχίνι – τα πιο αποδεκτά «ουδέτερα» τρόφιμα σε όλο τον κόσμο) είτε με καινούργιες γευστικές προτάσεις για παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα ( π.χ σταφίδες με επικαλύψεις γιαουρτιού ή σοκολάτας).
Οι μικροί παραγωγοί με την ισχυρή τοπική ταυτότητα σε σχέση με την καταγωγή του προϊόντος του φαίνεται ότι χρόνο με το χρόνο κερδίζουν το στοίχημα της παρουσίας και της καθιέρωσης στην αγορά. Το πολιτικό προσωπικό ακούει; Έχει κάτι να προτείνει στη πράξη;