Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Ο Αλέξης Τσίπρας φέρνει μαζί του από τις Βρυξέλλες μια συμφωνία. Τα χεράκια σηκώνονται στη Βουλή και μπαίνει μπροστά η μηχανή για την υλοποίηση της. Όλα καλά και ωραία; Ναι αλλά με μια βασική προϋπόθεση: Χρειαζόμαστε ένα ρεαλιστικό ως προς τους στόχους του ολοκληρωμένο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και αναπτυξιακής προοπτικής αλλά και ένα μικρή, ευέλικτη και αποτελεσματική ομάδα διοίκησης έργου, κάτι σαν ένα μάνατζμεντ τιμ μιας μεγάλης ιδιωτικής επιχείρησης.
Και η κυβέρνηση; Οι υπουργοί και υφυπουργοί, οι σύμβουλοι και οι παρασύμβουλοι, οι Επιτροπές επί των Επιτροπών, οι σύνδεσμοι μεταξύ κόμματος και κυβέρνησης τι θα γίνουν; Η απάντηση είναι αφόρητα και εξοργιστικά απλή: Τα συνήθη…
Αλλά, ας επιστρέψουμε στα …συνοδευτικά της συμφωνίας. Γιατί εκεί ακριβώς κρύβεται η ουσία των πραγμάτων δηλαδή το μυστικό της ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα εμπρός αν δεν συνεννοηθούμε μεταξύ μας για τα αυτονόητα στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα. Από τον αριθμό των ασφαλιστικών φορέων μέχρι την διαμόρφωση ενιαίων κριτηρίων για την ασφάλιση και την σύνταξη όλων των πολιτών. Η όποια συνεννόηση όμως προϋποθέτει αφενός την αναγνώριση των δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί στο οικονομικό/κοινωνικό επίπεδο και αφετέρου την αποδοχή ότι το καθεστώς ειδικών προνομιακών ρυθμίσεων δεν …χωρά με φόντο άδεια ταμεία.
Κακά τα ψέματα, ένα μεγάλο μέρος της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας περνά σήμερα μέσα από καταλυτικές αλλαγές στο κράτος, αρχίζοντας από τα …χαμηλά. Για παράδειγμα, από μια γενικευμένη ανοικτή και δημόσια συζήτηση για τον αριθμό των στρατοπέδων, των ΤΕΙ και ΑΕΙ, των νοσοκομειακών μονάδων και των υποδομών πρωτοβάθμιας φροντίδας κ.α. Πόσα από όλα αυτά μας χρειάζονται, που πρέπει να βρίσκονται και τι ποιο είναι το τελικό αποτύπωμα της δραστηριότητας τους. Αυτό το οικονομικό αλλά και κοινωνικό αποτύπωμα πρέπει να ψάξουμε και να βρούμε – και ως πολιτικός κόσμος και ως κοινωνία των πολιτών.