Μετά και την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) ένας άδικος και βαρύς φόρος σε ένα από τους πιο παραγωγικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας, ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης (ΕΦΚ) στο κρασί δεν στέκεται καλά. Καθόλου καλά. Και αυτό γιατί με την ακύρωση της βασικής απόφασης εφαρμογής του το υπουργείο Οικονομικών δεν μπορεί να εισπράξει…
Ο κόσμος του κρασιού δικαίως χαίρεται και χειροκροτεί την όλη εξέλιξη, ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα σπεύδει ασμένως να εξαγγείλει την κατάργηση του ΕΦΚ στο κρασί κατόπιν εορτής. Και αυτό μόνο ως επικοινωνιακό «άσσο» από τα καλάθια των εκπτώσεων όταν οι επιλογές της έχουν πλήξει βάναυσα έναν από τους πλέον παραγωγικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Μάλιστα, αντί η κυβέρνηση Τσίπρα να λάβει έγκυρα και έγκαιρα όλα τα απαιτούμενα μέτρα προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού της αγοράς σε όλα τα στάδια (από το χωράφι/αμπέλι στο ράφι) και της ενίσχυσης του παραγωγικού ρόλου και της εξωστρεφούς διάθεση του ασχολήθηκε μόνο με τους φόρους!
Και όμως σε μια αγορά που ομνύει στο χύμα – από χύμα κρασί στο πλαστικό μέχρι την μάστιγα του χύμα τσίπουρου από το καζάνι που δεν τελειώνει ποτέ…- αλλά και στην συνειδητή παραπλάνηση (π.χ τοπικές ποικιλίες, προέλευση σταφυλιών και κρασιού κα) το ζήτημα του εκσυγχρονισμού των δομών και των μηχανισμών είναι και θα πρέπει σταθερά και μαχητικά να είναι μια πρώτης τάξεως προτεραιότητα.
Χτες κιόλας διάβασα μια ανακοίνωση του νεοσύστατου Συνδέσμου Μικρών Οινοποιών Ελλάδος – των μικρών σκαπανέων της παραγωγής και της δημιουργίας από όλη την Ελλάδα- για την επιστολή του στον Πρωθυπουργό καθώς και τους Υπουργούς Οικονομικών και Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, με την οποία που καλεί «να προχωρήσουν σε άμεση και οριστική αποκατάσταση των ανισοτήτων που προέκυψαν από την αύξηση του συντελεστή του Ειδικού Φόρου κατανάλωσης στο κρασί, να προβούν σε ενέργειες που θα αποτρέψουν στο μέλλον την εφαρμογή παράνομων εμπορικών πρακτικών και με την ευκαιρία της επανεξέτασης του ζητήματος, να λάβουν μέτρα ελέγχου των ποικιλιών που οινοποιούνται και συμμετέχουν σε ΠΟΠ και ΠΓΕ οίνους θεσπίζοντας την ιχνηλασιμότητα του αμπελοτεμαχίου και των σταφυλιών που οινοποιούνται».
Επιπλέον, ο Σύνδεσμος σε επικοινωνία του με αρμόδιους παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών δεν παρέλειψε να επαναλάβει ότι «ο τρόπος εφαρμογής του ειδικού φόρου στο κρασί, σε συνδυασμό με τις παράνομες εμπορικές πρακτικές, οδήγησε τις επιχειρήσεις του κλάδου σε μεγάλα έξοδα με αντίστοιχη μείωση της ρευστότητας και τις έθεσε αντιμέτωπες με καταστάσεις αθέμιτου ανταγωνισμού στην αγορά».
Οι τεχνικές λεπτομέρειες τέτοιες ώρες δεν έχουν και πολύ σημασία. Το ζουμί βρίσκεται στις επιλογές μιας κυβέρνησης – επιλογές που διακρίνονται σε εκείνες που δρουν ευεργετικά υπέρ της παραγωγής και των πραγματικών παραγωγών και στις άλλες που με μια λέξη ορίζονται ως αντι-παραγωγικές και εν πολλοίς αντι-κοινωνικές έχοντας στη βάση του τις πεπαλαιωμένες αντιλήψεις για το πολιτικό κόστος. Αντιλήψεις που προμοτάρουν στην ουσία το χύμα – το χύμα κρασί και τσίπουρο αλλά και την χύμα πολιτική.