«Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά,
να τα κάνουμε αλέτρια να δουλεύει η αγροτιά
Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια τα βαριά
να τα κάνουμ’ εργαλεία, να δουλεύει η εργατιά!
Τι το θέλουν τον «Αβέρωφ», τι το θέλουν το «Κιλκίς»
να τα κάνουμε τραχτέρια, να οργώνουμε τη γης!»
Στίχοι ενός προπολεμικού – πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο- επαναστατικού τραγουδιού που ακουγόταν στους δρόμους της Αθήνας από τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ και σηματοδοτούσε την κατηγορηματική τους αντίθεση στον «αστισμό» – τις προτεραιότητες και τις επιλογές των εκπροσώπων του.
Σήμερα, το τραγούδι αυτό έχει (και δικαίως) ξεχαστεί… Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά καθώς επικεφαλής της Εθνικής Άμυνας της χώρας είναι ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ Πάνος Καμμένος. Οπότε, …κρατάμε και «τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά».
Αλλά, αν αφήσουμε κατά μέρος τις δαπάνες της Εθνικής Άμυνας (όπου και εκεί, στους κωδικούς με τα κονδύλια της υπάρχει άφθονο …λίπος για ουσιαστικές περικοπές) η κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς» και των συμμάχων της έχει πεδίο δόξης λαμπρό στα υπόλοιπα πεδία του Κρατικού Προϋπολογισμού. Μάλιστα, η εν εξελίξει διαπραγμάτευση με τους Θεσμούς – τους λεγόμενους Θεσμούς όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά και ο σύντροφος Παναγιώτης- αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να αποτυπωθεί μια διαφορετική αντίληψη για τους διαθέσιμους εθνικούς πόρους, την προέλευση των εσόδων και την κατανομή των δαπανών. Εν ολίγοις, θα μπορούσε κάλλιστα η κυβέρνηση Τσίπρα να σπεύσει να παρουσιάσει ενώπιον των πολιτών και κατ΄επέκταση και στους εκπροσώπους των εταίρων και των δανειστών της χώρας τον δικό της υπόδειγμα Κρατικού Προϋπολογισμού. Μπορεί να μην ήταν ένας κόκκινος Προϋπολογισμός – εντελώς κόκκινος- αλλά θα ήταν ο Κρατικός Προϋπολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του.
Η κυβέρνηση όμως δεν άδραξε την ευκαιρία – δεν θέλησε να μας δώσει το δικό της στίγμα δημοσιονομικής πολιτικής, τις δικές της επενδυτικές και αναπτυξιακές επιλογές μέσα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, την αξιοποίηση των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων, το ΤΑΙΠΕΔ κλπ. Το γιατί έχει μια εύκολη και μια δύσκολη ανάγνωση. Η πρώτη έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι απασχολημένη με την διαπραγμάτευση – την πολιτική διαπραγμάτευση, το Brussels Group, τις διμερείς επαφές κ.α – οπότε η παρουσίαση του δικού της σχεδίου πάει για αργότερα… όταν θα έχει κλείσει η συμφωνία με τους εταίρους και τους δανειστές. Το τι θα γίνει με την διαπραγμάτευση και το κλείσιμο της κανείς δεν γνωρίζει – ούτε καν οι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου. Αλλά, σε αυτό το σημείο βρίσκεται και το ζουμί της υπόθεσης. Όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα αν η κυβέρνηση αναλάμβανε την ευθύνη να αποτυπώσει τις πολιτικές της στο χαρτί με νούμερα – με νούμερα που θα είχαν αρχή, μέση και τέλος. Σε απλά μαθηματικά που λέει και ένας φίλος που έχει περάσει παλιά, επί εποχές Ανδρέα Παπανδρέου, από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. «Δυστυχώς, κόκκινα μαθηματικά δεν υπάρχουν. Μαθηματικά σκέτα υπάρχουν και τίποτα άλλο», επισημαίνει έχοντας την απαιτούμενη γνώση διαδικασιών για την διαμόρφωση ενός σχεδίου Κρατικού Προϋπολογισμού.
Και αφού συμφωνούμε πως δεν υπάρχουν κόκκινα μαθηματικά αλλά ενδεχομένως κόκκινες πολιτικές ήρθε η ώρα να τις δούμε αποτυπωμένες και στο χαρτί για να διαπιστώσουμε ποιοι (και πόσα) χάνουν , ποιοι (και πόσα) κερδίζουν.
Συγκεκριμένα πράγματα και όχι παρόλες. Και όλα αυτά με μια προϋπόθεση για να βγει πέρα και η διαπραγμάτευση: Τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν σε τρόπο που η χώρα να μπορεί να σταθεί στα πόδια της χωρίς καινούργια ελλείμματα και με περισσεύματα για επενδύσεις και ανάπτυξη. Με άλλα λόγια, νοικοκυραίοι στο δικό μας σπίτι για μια ζωή που να προχωρά στο δρόμο της κανονικότητας χωρίς να βασιζόμαστε στη κάθε φορά επίκληση της καλοσύνης των ξένων.