Η μητέρα μου υποστηρίζει πως αν οι κόκκινες γραμμές των εκάστοτε κυβερνήσεων – μνημονιακών και μη- τρώγονταν θα ήμασταν όλοι χορτάτοι για χρόνια… Χιούμορ θα πείτε και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά, το θέμα μας δεν είναι αυτό. Αλλωστε, οι κόκκινες γραμμές δεν είναι εφεύρεση των πολιτευτών. Πριν από εκείνους οι κόκκινες γραμμές με διαφορετικό όνομα ήταν το αγαπημένο δόγμα των στρατιωτικών. Την γραμμή Μαζινό την έχετε ακουστά; Την γραμμή Μεταξά; Αν όχι να σας πω τι ήταν και σε τι χρησίμευσαν αν τελικά χρησίμευσαν σε κάτι την κρίσιμη ώρα. Η γραμμή Μαζινό (ligne Maginot) ήταν μια σειρά υπόγειων οχυρωματικών έργων, που άρχισε να κατασκευάζεται μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο καλύπτοντας σε μήκος ολόκληρη τη γαλλο-γερμανική μεθόριο. Έμεινε στη σύγχρονη ιστορία ως το μεγαλύτερο σε μήκος οχυρωματικό έργο που κατασκευάστηκε στην Ευρώπη, αλλά και το ατυχέστερο παγκοσμίως αφού ουδέποτε απέδωσε του σκοπού του. Η αναφορά της γραμμής Μαζινό στους στρατιωτικούς κύκλους έχει ταυτιστεί σήμερα με την έννοια της πανωλεθρίας, μετά την οποία και καταλήφθηκε η Γαλλία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προϊόν της ίδιας αντίληψης ήταν και η γραμμή Μεταξά. Η τελευταία ήταν σειρά οχυρωματικών έργων, υπόγειων και επίγειων, κατά μήκος των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Η γραμμή Μεταξά αποτελεί το μεγαλύτερο ελληνικό οχυρωματικό έργο στην νεότερη ιστορία αλλά το τι συνεισέφερε στην άμυνα της Ελλάδας την στιγμή της εισβολής των Γερμανικών στρατευμάτων είναι μια άλλη υπόθεση…
Με λίγα λόγια, οι κόκκινες γραμμές των ελληνικών κυβερνήσεων μοιάζουν κατά τρόπο τραγικό με τις γραμμές των στρατιωτικών – την Μαζινό στη Γαλλία, την Μεταξά στην Ελλάδα. Οι γραμμές υπερφαλαγγίζονται την κρίσιμη στιγμή από τους αντιπάλους και εξουδετερώνονται όλα τα διαθέσιμα μικρά ή μεγαλύτερα πλεονεκτήματα τους. Και αυτό γιατί είναι πάντοτε ανεπανόρθωτα αμυντικές και προπαντός εγκλωβισμένες στην στατικότητα τους. Ούτε μπροστά, ούτε πίσω. Απλώς, με τον όγκο τους να παρακολουθούν δίχως την δυνατότητα παρέμβασης τις εξελίξεις!!!
Αλλά, ποιο είναι ή ποιο μπορεί να είναι το αντίδοτο των κόκκινων γραμμών; Η οριστική εγκατάλειψη τους. Στην θέση τους, αρκούν ορισμένες καλά σχεδιασμένες πρωτοβουλίες διεξόδου. Για παράδειγμα, τι σημαίνει μπλόκο στις ιδιωτικοποιήσεις πιπιλίζοντας την ίδια και απαράλλακτη καραμέλα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας; Πως θα έρθουν έσοδα στα δημόσια ταμεία αν δεν δημιουργηθούν αξίες και αν αυτές οι αξίες δεν βρουν αντίκρισμα στην αγορά και τους επενδυτές;
Η κυβέρνηση αρνείται προς το παρόν να συνεχίσει την υπό εξέλιξη διαδικασία της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης των εταιρειών διαχείρισης της ύδρευσης. Δική της η επιλογή και τα …σκυλιά δεμένα. Αλλά, πως θα βρεθούν κεφάλαια για τις νέες επενδύσεις που σχετίζονται με την ασφάλεια των δικτύων, την ποιότητα του προσφερόμενου νερού, την προστασία του περιβάλλοντος κα. Κάποια λύση θα πρέπει να βρεθεί. Στην χώρα μας εκτός από τις δύο εισηγμένες εταιρείες ( ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ) υπάρχει ένα πλήθος εταιρειών τοπικής εμβέλειας που ανήκουν σε Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης με πολλά και ανυπέρβλητα προβλήματα. Μήπως θα έπρεπε κανείς με το εργαλείο της συγχώνευσης να διαμορφώσει μεγαλύτερα μεγέθη όπου το δημόσιο ( κυβέρνηση- τοπική αυτοδιοίκηση) διαθέτοντας την ασφάλεια του μετοχικού ελέγχου θα μπορεί να βρει τρόπους σύμπραξης με τους ιδιώτες επενδυτές. Σε αυτό το ενδεχόμενο θα χρειασθεί μια μικρή «ανάσταση» του Χρηματιστηρίου έτσι ώστε οι αξίες που θα διαμορφωθούν να μπορούν να λάβουν σάρκα και οστά να παραγάγουν έσοδα και κέρδη τα οποία με την μορφή μερισμάτων να φτάσουν στα δημόσια ταμεία.
Για όλα αυτά βεβαίως δεν χρειάζονται οι κόκκινες γραμμές αλλά ένα σχέδιο καλά οργανωμένο σε βάθος χρόνο με συνέπεια και συνέχεια. Ένα σχέδιο με προοπτική για την οικονομία και τη χώρα, με ευθύνη για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της πλειοψηφίας των πολιτών.