Παλιά μου τέχνη, κόσκινο … Η λαϊκή παροιμία βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή και δικαίωση της στις δημόσιες συμπεριφορές των υπουργών της κυβέρνησης Τσίπρα. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των αποφάσεων για την διοικητική στελέχωση του νέου Υπερταμείου άρχισαν τα … οδοφράγματα. Ο ένας μετά τον άλλο ζητούν με κάθε τρόπο να μην ισχύσει η δέσμευση της κυβέρνησης να περάσουν όλες ανεξαιρέτως οι συμμετοχές του δημοσίου στην μεγάλη δεξαμενή του Υπερταμείου. Και αυτό ανεξαρτήτως της τύχης αυτών των συμμετοχών.
Οι υπουργοί βάζουν μπροστά τα …οδοφράγματα προκειμένου να πετύχουν δύο πράγματα: Το πρώτο είναι να εμφανισθούν στο κομματικό και εκλογικό ακροατήριο τους αλλά και απέναντι στους εκπροσώπους της ολιγάριθμης συνδικαλιστικής αριστοκρατίας ότι «πολεμούν» για να διασφαλίσουν τον λεγόμενο «δημόσιο χαρακτήρα» των εταιρειών που ελέγχει μετοχικά το Δημόσιο.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την αγωνία του Τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι – μόνο που στην περίπτωση μας το πέναλτι είναι ο περιορισμός των εξουσιών του υπουργών. Και τι σημαίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο; Το οριστικό τέλος της παλαιοκομματικής αντίληψης για τα δημόσια πράγματα. Τέλος, στο ορισμό των κολλητών και των δικών μας παιδιών με τα κομματικά παράσημα στο στήθος. Τέλος, στις διοικητικές και οικονομικές διευθετήσεις. Τέλος, στο ρουσφέτι και τους διαμεσολαβητές του.
Με άλλα λόγια, οι συμμετοχές του Δημοσίου (τώρα ή αργότερα) θα βρεθούν εκεί που πρέπει να βρεθούν δηλαδή στο χαρτοφυλάκιο του Υπερταμείου και οι υπουργοί θα χρειαστεί να διαμορφώσουν, να παρουσιάσουν και να εφαρμόσουν δημόσιες πολιτικές (policies, not politics) που να υπηρετούν και να εξασφαλίζουν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των πολιτών.