Διαβάζω σε μια ανακοίνωση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος: «Εγκαινιάστηκαν, σήμερα, δύο νέοι γραμμικοί επιταχυντές στο Τμήμα Ακτινοθεραπείας του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου «Αττικόν», δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ). Η εκδήλωση εγκαινίων σήμανε και την ολοκλήρωση του Προγράμματος Αντικατάστασης Μηχανημάτων Ακτινοθεραπείας του ΙΣΝ, μίας δωρεάς συνολικού ύψους €20 εκατομμυρίων, το οποίο καλύπτει ολόκληρη τη χώρα. Το Πρόγραμμα, που έχει πλέον ολοκληρωθεί, αφορά στην προμήθεια και εγκατάσταση 10 γραμμικών επιταχυντών σε 7 δημόσια νοσοκομεία της χώρας, ενώ η δωρεά του ΙΣΝ καλύπτει επιπλέον τη συντήρηση των μηχανημάτων και την εκπαίδευση του αρμόδιου ιατρικού προσωπικού σε συνεργασία με διακεκριμένα νοσηλευτικά ιδρύματα του εξωτερικού».

Από την ανακοίνωση κρατώ δύο πράγματα: Το πρώτο έχει να κάνει με τον αποδέκτη της δωρεάς – μια πανεπιστημιακή κλινική στις δυτικές συνοικίες της πρωτεύουσας. Το δεύτερο έχει να κάνει με το ποσό της δωρεάς στο σύνολο της . Εντυπωσιακό νούμερο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Με αυτά τα δύο πράγματα για μαγιά σκέφτομαι μήπως το ελληνικό πολιτικό σύστημα χρειάζεται να αρχίσει να συζητά επί της ουσίας το ρόλο που μπορούν να παίξουν τα κοινωφελή ιδρύματα στη στήριξη της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με πολλαπλούς τρόπους. Θα μπορούσε κανείς – σε μια οργανωμένη δημόσια διαβούλευση- να αρχίσει από την στήριξη των πανεπιστημιακών κλινικών στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Περιφέρεια και στη συνέχεια δεν θα μπορούσε να έρθει στο τραπέζι και το θέμα με τις ίδιες τις Ιατρικές Σχολές.

Η Ελλάδα –είτε το θέλουν, είτε όχι οι εκφραστές του ιδεολογικού παλαιοημερολογιτισμού- διαθέτει έναν μη αξιοποιήσιμο πλούτο. Είναι ο πλούτος των ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών οργανισμών και ιδρυμάτων στη βάση των περιουσιών που άφησαν πίσω τους πρωτοπόροι Έλληνες επιχειρηματίες. Αυτοί οι οργανισμοί και τα ιδρύματα θα μπορούσαν να ήταν σε πρώτη φάση το κοινό που μπορούν να απευθυνθούν τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια για να βρουν στήριξη σε μια καθαρά αναπτυξιακή λογική και κατεύθυνση – με δεδομένο, βεβαίως, το πράσινο φως της πολιτικής ηγεσίας.

Δεν μπορεί η τριτοβάθμια εκπαίδευση το έτος 2019 να καθορίζεται από τα ιδεολογικά ξέφτια που ανεμίζουν τα απομεινάρια του ΕΔΠ (οι παλιοί βοηθοί και επιμελητές των Πανεπιστημίων) την ίδια ώρα που η νεανική επιστημονική και φοιτητική μετανάστευση καλά κρατεί και ο προϋπολογισμός δεν αντέχει ούτε για αλλαγή …λάμπας στο διάδρομο.

Ας δούμε πλέον σοβαρά την εμπλοκή των μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων και οργανισμών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά και την ενεργοποίηση πλουσίων Ελλήνων της διασποράς και τότε το άρθρο 16 και κάθε άρθρο 16 θα οδηγηθεί με συνοπτικές διαδικασίες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!