Το πολιτικό προσωπικό στη χώρα μας – πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων – συνεχίζει να πετά με άνεση τη μπάλα στην εξέδρα. Ενδεικτικό αλλά απολύτως χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μόχλευση του θέματος της «ανωτατοποίησης» των ΤΕΙ (πρώην ΚΑΤΕΕ) με την επιλογή της σημερινής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας (επικεφαλής ο ομότιμος καθηγητής Κώστας Γαβρόγλου) να δημιουργήσει και νέα Πανεπιστήμια μέσω της αναβάθμισης – συγχώνευσης υφισταμένων ΤΕΙ. Πιο συγκεκριμένα, θα έχετε διαβάσει τα σχετικά δημοσιεύματα για την δημιουργία του νέου Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής μέσω της συγχώνευσης των ΤΕΙ Αθηνών και Πειραιώς.
Αν κανείς βρει το χρόνο αλλά και τη διάθεση να ψάξει κάτι παραπάνω από τις τυπικές ανακοινώσεις που συνοδεύουν τις μεγαλεπήβολες κατά τα άλλα νομοθετικές πρωτοβουλίες θα διαπιστώσει με δέος ότι από το περιεχόμενο των παρεμβάσεων απουσιάζει οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά για το εκπαιδευτικό – ερευνητικό έργο του νέου Πανεπιστημίου. Η ίδρυση του νέου Πανεπιστημίου αντιμετωπίζεται ως μια διοικητική πράξη που διευθετεί κατά κύριο λόγο εκκρεμότητες που σχετίζονται με συντεχνιακά και κλαδικά επαγγελματικά ζητήματα.
Η επόμενη μέρα δεν φαίνεται να απασχολεί κανένα. Ας είναι καλά η «προτεραιοποίηση»… Σύμφωνα με το ακριβές νόημα αυτού του νεοεισαχθέντος την πολιτική αργκό όρου το παιχνίδι παίζεται στο πεδίο των εκλογικών ακροατηρίων και μόνο. Καθηγητές της μιας ή της άλλης βαθμίδας, γονείς σπουδαστών που με περηφάνια θα απαντούν ότι το παιδί του σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αθήνας, σπουδαστές που θα μπορούν να υποστηρίζουν ότι «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» και πάει λέγοντας… Ταυτόχρονα, η σημερινή πολιτική ηγεσία παρουσιάζει έργο – τώρα το τι έργο παρουσιάζει είναι ενός αλλουνού παπά ευαγγέλιο…
Πάντως, ας πούμε μια και πικρή αλήθεια… Η κυβέρνηση χαϊδεύει αυτιά και η κοινωνία – τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της-χαίρεται για αυτό! Δεν έχει σημασία τι θα φανεί στη κάλπη αλλά το πώς εκπαιδεύεται η ίδια η κοινωνία και κυρίως, τα νεώτερα μέλη της.
Γονείς και σπουδαστές – με το εκπαιδευτικό προσωπικό να κλείνει τα μάτια- ανέχεται ή και προτιμά να «στέκεται» στην ουρά για το νεανικό επίδομα παρά να αποκτά ένας νέος άνθρωπος ουσιαστικές και χρήσιμες γνώσεις και δεξιότητες για να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να μην εξαρτάται από τις κάθε φορές πολιτικές «προτεραιοποιήσεις»…
Πανεπιστήμια της «Δυτικής Όχθης», λοιπόν, αλλά και ανεργία με νεανικό επίδομα κόντρα στις λογικές της επιχειρηματικότητας …