Κατανοώ την διαφωνία τους – μια διαφωνία στηριγμένη σε σοβαρά επιχειρήματα- αλλά πρέπει να δηλώσω εξ αρχής πως δεν συμφωνώ με τις θέσεις τους. Και αυτό ανεξαρτήτως της υπόθεσης της μεταφοράς των αρμοδιοτήτων από το ένα υπουργείο σε ένα άλλο.
Για μένα το κύριο δεν είναι ο φορέας στέγασης αλλά η αντίληψη και κυρίως η στρατηγική που ξεδιπλώνει η πολιτική μιας κυβέρνησης στο κρίσιμο τομέα της Έρευνας και της Τεχνολογίας. Με λίγα λόγια, το κεντρικό ζήτημα ήταν και παραμένει εισέτι η απάντηση στο ερώτημα: Τι είδους έρευνα θέλουμε και ποιος την χρηματοδοτεί;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη – συνυπολογίζοντας και την εμπειρία ενός έστω και μικρού χρονικού διαστήματος λειτουργίας των funds του Equifund- ο βασικός χρηματοδότης της Έρευνας θα πρέπει να είναι η ίδια η αγορά και οι φορείς της. Ακόμη και μέρα από προγράμματα συνεργασίας των δημοσίων ερευνητικών κέντρων με ιδιωτικές επιχειρήσεις και κοινωφελή ιδρύματα. Επιπλέον, ο ίδιος ο βασικός προσανατολισμός της Έρευνας θα πρέπει να είναι στην αγορά με την έννοια της μεταφοράς τεχνολογίας από τα εργαστήρια των ερευνητών στον «έξω κόσμο», στις πραγματικότητες της αγοράς και στις ανάγκες των επιχειρήσεων, των πολιτών, της οικονομίας, της κοινωνίας.
Έχω υποστηρίξει ότι στα εργαστήρια των ερευνητών στα δημόσια ερευνητικά κέντρα κτυπάει η καρδιά της σύγχρονης βαριάς βιομηχανίας της χώρας πράγμα που δίνει αμέσως στο χώρο της Έρευνας την βασική αναπτυξιακή διάσταση της.
Σήμερα, με την ύπαρξη των funds που έρχονται να συμβάλλουν και να καλύψουν όχι μόνο στο χρηματοδοτικό κενό αλλά και την παροχή ενός πλέγματος υποστηρικτικών και συμβουλευτικών υπηρεσιών για την μεταφορά τεχνολογίας χρειαζόμαστε πιο ανοικτές προσεγγίσεις των ζητημάτων. Ιδίως όταν στο υπουργείο Επενδύσεων και Ανάπτυξης υπάρχει ένας τεχνοκράτης εγνωσμένης αξίας όπως ο Γιάννης Τσακίρης, υψηλόβαθμο στέλεχος μέχρι πρότινος του EIF αλλά και ένας νέος πολιτικός όπως ο Χρίστος Δήμας.
Σταματώ εδώ. Έτσι και αλλιώς οι επιλογές ως προς τις δημόσιες πολιτικές δικαιώνονται στη πράξη με τα μετρήσιμα αποτελέσματα τους.