Πήγα, είδα και έγραψα. Ένα post. Το ανέβασα στο fb. Είχε μια ανέλπιστα για μένα θετική ανταπόκριση από διαδικτυακούς φίλους. Μια ανταπόκριση που πέραν των γνωστών likes & shares μεταφράσθηκε σε τηλεφωνικές συνομιλίες και ένα υπερφορτωμένο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
Οι περισσότεροι «μιλούσαν» για την επόμενη ημέρα της παράδοσης – παραλαβής, για το πέρασμα από τον δωρητή στη γραφειοκρατία του δημοσίου και άλλα πολλά. Είναι σίγουρο ότι καταλάβατε ήδη για το ποιο ήταν (και είναι) το επίδικο αντικείμενο. Με απασχολεί – σας απασχολεί το τι θα γίνει το Πάρκο και οι Υποδομές κλπ. του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, κάτω στις Τζιτζιφιές, στο σημείο που η πόλη παίρνει ανάσα από την θάλασσα του Σαρωνικού.
Η αναμενόμενη παράδοση- παραλαβή φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα της διαχείρισης των μεγάλων και σημαντικών έργων και υποδομών στην πόλη – από τα πάρκα όπως το Πεδίον του Άρεως και το Πάρκο Τρίτση μέχρι τις πρώην Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις, το Μέγαρο Μουσικής και το «Νιάρχος».
Στο post υπάρχει μια ιδέα – μια ιδέα εν σπέρματι- που «λέει» πάνω κάτω τα εξής: Η διαχείριση τέτοιων υποδομών και μονάδων να περάσει στα χέρια ιδιωτών μέσω ΣΔΙΤ. Δηλαδή, όπως φτιάχνονται σήμερα π.χ σχολικές μονάδες με την μέθοδο ΣΔΙΤ όπου ο συμπράττων ιδιώτης έναντι ενός εξ αρχής καθορισμένου ετήσιου τιμήματος αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της διαχείρισης τους που ο ίδιος θα έχει κατασκευάσει…
Στην περίπτωσή μας ο ιδιώτης ή ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα/ οργανισμός αναλαμβάνει να διαχειριστεί με δική του αποκλειστική ευθύνη ένα μεγάλο έργο (πάρκο- υποδομές πολιτισμού) έναντι ενός ετήσιου τιμήματος. Ούτε κορδέλες, ούτε προσλήψεις ημετέρων κομματικών φίλων, ούτε ρουσφέτια σε «συντρόφους της Κομματικής Οργάνωσης Καλλιτεχνών- Διανοουμένων» (για να θυμηθούμε και την προίστορία της Αριστεράς στο τόπο μας).
Ευτυχώς, στη χώρα μας υπάρχει και λειτουργεί έξω από το κράτος μια αγορά πολιτισμού με αξιοζήλευτα επιτεύγματα. Δύο παραδείγματα και μόνο: Το πρώτο έχει να κάνει με την «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση που διοργανώνει με σύγχρονους όρους αστικού πολιτισμού ένα ετήσιο κύκλο θεατρικών, μουσικών κλπ εκδηλώσεων που συγκροτεί ένα διαρκές Φεστιβάλ στη Πόλη όταν το υπουργείο Πολιτισμού αγκομαχά να κρατήσει ζωντανό το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Το δεύτερο αφορά το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) που εγκαινίασε πρόσφατα ένα ακόμη θεματικό μουσείο στην περιφέρεια, το Μουσείο Μαστίχας στη Χίο και ετοιμάζεται για τον Σεπτέμβριο να ανοίξει άλλο ένα, το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα. Ούτε ένα, ούτε δύο… αλλά εννέα θεματικά μουσεία στην περιφέρεια ενταγμένα μέσα σε ένα πλαίσιο ιστορικής και οικονομικής παράδοσης.
Υπάρχουν και άλλα θετικά παραδείγματα. Μα πάνω από όλα υπάρχει τεχνογνωσία που δεν πρέπει να χαθεί – αντίθετα, πρέπει να αξιοποιηθεί και η μόνη λύση είναι τα ΣΔΙΤ.
Στο σημείο αυτό θα βοηθήσει το αρχικό post (Σάββατο 25 Ιουνίου) στο fb: «Χτες έζησα – ζήσαμε στιγμές από το μακρινό 2004. Ενα κέντρο πολιτισμού όπως θα ταίριαζε σε μια μητρόπολη είπε ο κολλητός μου και δεν είχε καθόλου άδικο. Μια μητροπολητική παρέμβαση που δίνει διέξοδο στη Θάλασσα για μια Πόλη που αδυνατεί να έχει πρόσβαση στα αυτονόητα των συμφερόντων της.
Αλλά μιας και είπαμε για το 2004 για σκεφτείτε την απειροελάχιστη πιθανότητα το εγχώριο πολιτικό προσωπικό να είχε δεχθεί να αναθέσει και την παραγωγή αλλά και την διαχείριση των μεγάλων έργων εκείνης της περιόδου στα ιδρύματα- κληρονομιές πλουσίων και επιτυχημένων Ελλήνων επιχειρηματιών της θάλασσας και της στεριάς. Για σκεφτείτε μήπως θα ήταν υπέρ των συμφερόντων μας ένα μεγάλο ΣΔΙΤ για το μέτωπο της Παραλιακής Ζώνης ή για το Ολυμπιακό Κέντρο του Αμαρουσίου κλπ.
Για να το σκεφτούμε και να αρχίσει η αποκαθήλωση πολιτικών προσώπων…
Δείτε το Πολιτιστικό Κέντρο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος με το Πάρκο και τις Εγκαταστάσεις και δείτε και τις γειτονικές πρώην Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις που ρημάζουν μέσα στην απαξίωση τους. Δείτε ακόμη ακόμη και τη Μαρίνα του Φλοίσβου – συμφερόντων Lamda Dev. του Ομίλου Λάτση-, τα θεματικά μουσεία του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), το “όλο το χρόνο” Φεστιβάλ Αθηνών της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (Ιδρυμα Ωνάση) και βγάλτε μόνοι τα συμπεράσματα σας…
Το πρόβλημα αυτής της χώρας έχει να κάνει με το πολιτικό προσωπικό της – ανεξαρτήτως ιδεολογίας, πολιτικής θέσης κλπ. Με τις κουλτούρες και τις νοοτροπίες του πάνω απο όλα, την απουσία ξεκάθαρων δημόσιων πολιτικών για την Πόλη και τις σύγχρονες δημιουργικές βιομηχανίες της. Ψιλά γράμματα… Η αλήθεια στις μέρες μας -όσο και αν πονάει τους παλαιοημερολογίτες πατριώτες- είναι μια: δημόσιες πολιτικές μπορούν να κάνουν και μάλιστα με πολύ καλά αποτελέσματα και οι ιδιώτες – ιδρύματα, κοινωφελείς μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, μεγάλες επιχειρήσεις. Τελείες!!!».