Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι ποιος χάνει τελικά από την επικίνδυνη ακινησία που επιλέγει διαχρονικά η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού αυτής της χώρας απέναντι σε μεταρρυθμίσεις με έντονο το οικονομικό και κοινωνικό αποτύπωμα; Θέλετε παράδειγμα; Ένα από την πλειάδα αυτών των παραδειγμάτων είναι και εκείνο που συνδέεται με την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος με την δυνατότητα ίδρυσης και λειτουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων.
Στο σημείο αυτό μια μικρή παρένθεση και ένα μικρό ταξίδι πίσω στο χρόνο! Τον Μάιο του 1998 ο Γιώργος Α. Παπανδρέου γράφει στην εφημερίδα «Τα Νέα» άρθρο υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16. Από τότε έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια και η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στον χώρο της ενιαίας πλέον Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης με την ντε φάκτο λειτουργία κολλεγίων συνδεδεμένων με ξένα πανεπιστήμια που χορηγούν πανεπιστημιακούς τίτλους (πτυχία και μεταπτυχιακά) δείχνει τα αποτελέσματα μιας αδιέξοδης και φοβικής πολιτικής. Σχεδόν μια δεκαετία μετά, την περίοδο της αναθεώρησης – της ατελούς αναθεώρησης του 2008 – η τότε κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή φέρνει στο προσκήνιο το άρθρο 16 και την αναθεώρηση του προκειμένου να αναδείξει τη διάσταση απόψεων μεταξύ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γ.Α.Παπανδρέου και του Ευαγγ. Βενιζέλου. Την ίδια στιγμή, ο τότε βουλευτής Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκει τον τρόπο με μια συνολική τοποθέτηση πάνω στην Αναθεώρηση να κάνει διακριτή την παρουσία του κυρίως για το επίμαχο άρθρο 16.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Την αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να αντιληφθεί πέρα από τα παλαιοημερολογίτικα εμμονικά ιδεολογήματα την οικονομική και κοινωνική διάσταση των αλλαγών στον καταστατικό χάρτη της χώρας μας.
Το άρθρο 16 με τον ένα ή άλλο τρόπο έρχεται και πάλι στο προσκήνιο με συγκρουσιακή διάθεση τουλάχιστον από την πλευρά του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του στον ΣΥΡΙΖΑ της πλατείας Κουμουνδούρου.
Δεν πρόκειται να μεταφέρω στο κείμενο την κομματική αντιπαράθεση αλλά να παραμείνω στο πεδίο των επιχειρημάτων μέσω της χρήσης παραδειγμάτων. Το ένα το βρίσκουμε ζωντανό και ακμαίο στη Θεσσαλονίκη – λίγα χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης με το συγκρότημα της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, ένα ιστορικό μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρα μας. Αν άλλαζε το περιεχόμενο του άρθρου 16 το συγκρότημα αυτό θα ήταν ένας ολοκληρωμένος εκπαιδευτικός οργανισμός από την προσχολική αγωγή μέχρι τα μεταπτυχιακά τμήματα με «δόξα και τιμή». Μάλιστα, το τριτοβάθμιο τμήμα -το Perrotis College of Agriculture, Environment and Life Sciences που ιδρύθηκε το 1995 μέσω μια δωρεάς της κας Αλίκης Περρωτή στη μνήμη του συζύγου της Δημήτρη Περρωτή – προετοιμάζει τους σπουδαστές του να αναλάβουν ηγετικές θέσεις στη διοίκηση επιχειρήσεων αγροδιατροφικού τομέα, την τεχνολογία τροφίμων, τη γεωργία ακριβείας και τη διατήρηση φυσικών πόρων. Ποιος θα είχε να φοβηθεί από την νόμιμη λειτουργία του ως μη κερδοσκοπικού μη κρατικού ανεξάρτητου πανεπιστημίου;
Το δεύτερο παράδειγμα είναι η Κύπρος – μια μικρή χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με νόμιμα ιδιωτικά πανεπιστήμια και με μια ενιαία δυναμική αγορά παροχή υπηρεσιών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που συμβάλλει στο ΑΕΠ της. Την ίδια στιγμή τα 3 δημόσια πανεπιστήμια συνυπάρχουν αρμονικά με άλλα 5 ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Ποιος χάνει λοιπόν από μια τέτοια εξέλιξη; Πάντως, όχι οι πολίτες, η κοινωνία και η οικονομία!