Θα μου πουν πάλι κάποιοι για τους «μετά Χριστό προφήτες» -και εκείνο το ωραίο «μα μιλάνε και αυτοί που ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα»;

Ευτυχώς ό,τι είχα να πω (ακόμα και να μην ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα) τα έχω πει εγκαίρως -και ευτυχώς τα περισσότερα είναι ακόμα ανηρτημένα στο blog μου.

Αλλά απορούσα φωναχτά πριν ένα χρόνο και κάτι: «γιατί να προκαλέσει εκλογές τον Φεβρουάριο ο Αλέξης; Πάνω που βγαίναμε από το Μνημόνιο, τι την θέλαμε τόση βαβούρα; Και αν τελικά δεν βγαίναμε, πάλι θα κέρδιζε πανηγυρικά τον Ιούνιο-Ιούλιο, σε πρόωρες εκλογές που του πρότεινε να συμφωνήσουν ο Σαμαράς. Αλλά και αν βγαίναμε, αλλά … «και με χρυσά κουτάλια να τρώγαμε», και πάλι ο Αλέξης θα γινόταν πρωθυπουργός», έλεγα.

Το γιατί «βιάστηκε», το εξηγώ αμέσως παρακάτω.

Τελικά λοιπόν βγήκε όπως βγήκε ο Αλέξης, και ο Βαρουφάκης έκανε ό,τι μπορούσε για να μην τελειώσει το Μνημόνιο 2, το οποίο -τυπικά τουλάχιστον- τελείωνε τον Φεβρουάριο του 2015. Λες και έτσι θα γύριζε ο χρόνος πίσω και όλα θα ήταν καλύτερα.

Εκεί όμως που τελείωναν τα Μνημόνια ως το 2015 (όπως έλεγαν τότε οι συμφωνίες) μας έβαλαν και σε Μνημόνιο 3 ως το 2018.

Αυτά όμως περάσανε και τα ξέρουμε, λίγο-πολύ, σχεδόν όλοι πια. Αλλά αλλού είναι τώρα πού “σπάζομαι”.

Από τη μια, λέει, η Κύπρος που μπήκε σε Μνημόνιο τελευταία, τώρα βγαίνει. Και όχι μόνο βγαίνει, αλλά και δεν ζητά καν προληπτική γραμμή πίστωσης! Θα δανείζεται απευθείας από τις αγορές. Δεν θα υπογράψει δηλαδή «μίνι Μνημόνιο» όπως ήθελε τον Σεπτέμβριο του 2014 ο Χαρδούβελης, για να έχει λεφτά στην άκρη (αχρείαστα να’ναι) ως το τέλος του 2015 (μετά το τέλος του Μνημονίου ΙΙ και μέχρι να βγαίναμε στις αγορές).

Και γιατί δεν ζητάει «δίχτυ ασφαλείας»; Γιατί δεν το χρειάζεται καν! Γιατί πλέον, υπάρχει το πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης που αποφάσισε η ΕΚΤ, για να αγοράζει κατά βούληση κρατικά ομόλογα και να ρίχνει ρευστό με το τσουβάλι στην Ευρωζώνη.

Από την άλλη η Ελλάδα «κρατάει ομπρέλα». Αυτή την ευκαιρία την έχασε. Δεν υπήρχε το 2014, αλλά υπήρξε το 2015. Έτσι θα είχαμε βγει και εμείς στις αγορές!

Ασφαλώς πάντα θα υπάρχουν ευφάνταστα σενάρια για να πει κάποιος «σιγά μη βγαίναμε, κάτι άλλο θα βρίσκανε να κάνουν» κλπ κλπ.

Και, πράγματι, Έλληνες πολιτικοί σκεφτήκανε κάτι πολύ ευφάνταστο. Να κάνουμε «ροντέο» την διαπραγμάτευση, να κάνουμε δημοψήφισμα για να πούμε ΟΧΙ στο Μνημόνιο, αλλά εν έτει 2016 να είμαστε σε νέο Μνημόνιο (ως το 2018).Άλλοι βγαίνουν δηλαδή, και άλλοι μπαίνουνε ξανά σε Μνημόνιο!

Και επιπλέον, εάν την Άνοιξη ή το καλοκαίρι μάς δώσουνε και μια ελάφρυνση του χρέους, οι δανειστές θα μας ζητήσουνε και άλλο ένα νέο Μνημόνιο για άλλα 10-20 χρόνια (στο στυλ «μην μας δώσετε αυτά που μας χρωστάτε το 2022 ή το 2032, αλλά και εσείς τότε πρέπει από μόνοι σας να έχετε πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα, αλλαγές, μεταρρυθμίσεις κλπ»).

Σφάξε με Αγά μου να αγιάσω, δηλαδή… Αντί να έχουμε βγει στις αγορές, θα ανταλλάξουμε το χρέος με τους πρόσφυγες.

Οι πιο “νορμάλ” πάντως μπορούν πλέον να σκεφτούν και να καταλάβουν τι έχει γίνει:

1ον: Και η Κύπρος βγαίνει από το Μνημόνιο. Ενώ δηλαδή πολλοί λένε πως «το Μνημόνιο απέτυχε», «άλλες χώρες όπως η Ισλανδία (με 200.000 κατοίκους!) προτίμησαν να χρεοκοπήσουν» κλπ κλπ, τελικά από το «αποτυχημένο» Μνημόνιο βγήκανε επίσης και η Ιρλανδία, και η Πορτογαλία, και η Ισπανία. Βγήκανε όλοι οι άλλοι. Η Ελλάδα όμως δεν βγαίνει ποτέ!

2ον: Αυτός που απέτυχε ήταν η Ελλάδα. «Επίτηδες», θα πούνε και πάλι πολλοί, «την «άφησαν» ή «θέλησαν να αποτύχει» γιατί μας ζηλεύουν, μας εχθρεύονται, μας έχουν βάλει στο μάτι, θέλουν να ξεπουληθούμε κλπ. Θέλει πολύ θράσος όμως να το παίζεις πάντα το «θύμα» της Ιστορίας.

Ασφαλώς πρόκειται για «αποτυχία», όταν οι διαφορές μεταξύ των αρχικών σχεδιασμών της Τρόικας για το 1ο Μνημόνιο (2010-2013) και των αποτελεσμάτων τους είναι τεράστιες, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας -22 ποσοστιαίες μονάδες στην Ανάπτυξη. Δεν λες το ίδιο όμως πχ για την Πορτογαλία (-5,4%) για την Ισπανία (-1,9%) και την Ιρλανδία (-1,4%).

3ον: Δεν είναι τυχαίο όταν, μετά κόπων και βασάνων, μία χώρα ετοιμάζεται να βγει από Μνημόνιο, να λες «σταματάω τα πάντα, δεν κάνω τίποτε από αυτά που ήταν για να γίνουν και να βγούμε από το Μνημόνιο», αλλά αφού το σιγουρέψεις πως δεν βγαίνεις, να μπαίνεις και σε ένα ακόμη νέο Μνημόνιο ως το 2018. Όπως είχα γράψει εδώ από το 2012 ήδη, με αφορμή την άρνηση Τσίπρα να παραλάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, το έργο που θα ζούσαμε θα ήταν: «τρία χρόνια Μνημόνιο Παπανδρέου, τρία Σαμαρά και άλλα τρία με υπογραφή Τσίπρα». Ως το 2018 και βλέπουμε… Και όλα πάντοτε «για το καλό μας» και επειδή, απλά, θέλανε να σχίσουν τα Μνημόνια.

4ον: το καλό βεβαίως με το νέο ελληνικό Μνημόνιο που διαρκεί ως το 2018 (και βλέπουμε) είναι ότι… «θα απογειωθούμε» από φέτος κιόλας… Μόλις υπογράψουμε την ελάφρυνση χρέους, θα έρθουν επενδύσεις, δουλειές κλπ.

Αλλά γιατί δεν ερχόταν πιο πριν η ελάφρυνση χρέους; Μήπως γιατί ξέραμε ότι θα είχαμε εκλογές και θα έπεφτε ο Σαμαράς; Και τι θα γίνει αν τυχόν –”αν” λέω εγώ- προκύψουν ξανά εκλογές στο τρίμηνο Απριλίου-Ιουλίου, πάνω που θα συζητάμε για το χρέος; Θα μας λένε «ψηφίστε μας να σας …ελαφρύνουμε», οι ίδιοι που πριν ένα-ενάμισι χρόνο κράδαιναν τις εκλογές σαν «μπαμπούλα» που έκοβε κάθε συζήτηση για αξιολόγηση, επιμήκυνση δανείων, μείωση επιτοκίων, επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις κλπ;

Ή μήπως θα ακούσουμε τότε «να μη γίνουν πρόωρες εκλογές, για να μη χάσουμε (ξανά) την ελάφρυνση του χρέους»;

ΥΓ: Και μία απορία: Αν μετά το νέο Μνημόνιο μας λένε πως… θα «απογειωθούμε», τι άλλο θα παθαίναμε τελικά αν είχαμε βγει τον Φεβρουάριο πέρυσι; Θα καταστρεφόμασταν;

Η απάντηση είναι προφανής, για όποιον παρακολουθεί το οικονομικό ρεπορτάζ. Αν βάλει στον λογαριασμό και το προσφυγικό, θα καταλάβει εύκολα πόσο πολύ θα … εκτιναχθούμε. Φτάνει να μην μπερδεύεται, με όσα του λένε οι πολιτικοί… Γιατί πάντα θα υπάρχουν Βαρουφάκηδες να τον περιμένουν, κάθε κόμματος και χρώματος.