Οι βουλευτές δέχονται την κριτική της κοινής γνώμης, ψηφίζουν (ή καταψηφίζουν αν βρίσκονται στην αντιπολίτευση) τις προτάσεις της πλειοψηφίας, συμβιβάζονται και κάνουν το καλό παιδί αναμένοντας την υπουργοποίησή τους στον επόμενο ανασχηματισμό, όμως τα λεφτά τα βγάζουν οι ευρωβουλευτές.
Δείτε το παράδειγμα του Δημήτρη Παπαδημούλη. Διανύει την τρίτη του θητεία ως ευρωβουλευτής. Τα προηγούμενα 10 χρόνια (στις δύο πρώτες θητείες του δηλαδή), έχει εισπράξει από την αποζημίωσή του ως ευρωβουλευτής περίπου 2.400.000 ευρώ (€20.000 μηνιαίως x 120 μήνες). Όχι κι άσχημα. Ως ευρωβουλευτής είναι σχεδόν σαν να έχεις κερδίσει το Τζόκερ. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση, ο Δημήτρης Παπαδημούλης απέφυγε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να υπουργοποιηθεί, επιλέγοντας την ασφάλεια των Βρυξελλών.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έβλεπε μακριά. Ότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης γνώριζε από πριν πώς θα εξελιχθεί το έργο της… πρώτης φοράς αριστεράς, ήξερε ότι οι προεκλογικές εξαγγελίες και το σκίσιμο των μνημονίων θα αποδειχθούν κάλπικες υποσχέσεις και αντιλαμβάνοταν ότι το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να γυρίσει από ανθρώπους που είχαν άγνοια για τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης και τους συσχετισμούς που στα ευρωπαϊκά όργανα δεν μεταβάλλονται από «minority of one». Ακόμη και για προσεκτικούς παρατηρητές δεν θα ήταν δύσκολη η πρόβλεψη της μεταμόρφωσης του Αλέξη Τσίπρα, του ανθρώπου που κραύγαζε «go back madame Merkel» και κατάντησε να υπερασπίζεται ακόμη και τον Ντόναλντ Τραμπ λέγοντας πως μπορεί να μοιάζει διαβολικός αλλά έχει στο μυαλό του το… καλό.
Τι να κάνει λοιπόν ο Δημήτρης Παπαδημούλης; Να υπερασπίζεται τον ΣΥΡΙΖΑ, τις κωλοτούμπες του Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο; Αφού είδε και απόειδε, το έριξε στο real estate. Με τέτοια ρευστότητα που είχε συγκεντρώσει, τι να έκανε ένας πολιτικός που θεωρούσε ότι ήταν αριστερός; Διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας αγόραζε, σε υποβαθμισμένες περιοχές, την εποχή που οι τιμές ήταν ακόμη χαμηλά. Το λες και προνοητικότητα. Η σκέψη του Δημήτρη Παπαδημούλη απλή: Με τόσο χαμηλές τιμές θα επωφεληθεί από τις υπεραξίες, αφού κάποια στιγμή -νομοτελειακά- η ανάπτυξη θα έρθει, τα ακίνητα θα ακριβύνουν, άρα και τα ενοίκια θα αυξηθούν. Και πού να νοικιάσει τα διαμερισμάτα στα οποία επένδυε από τους μισθούς του στην Ευρωβουλή; Μα πού αλλού: Σε ΜΚΟ και σε μετανάστες. «Αυτοί δεν μας έλεγαν να τους πάρουμε στο σπίτι μας; Ε, αυτό έκανα!» είπε ο ίδιος ο Δημήτρης Παπαδημούλης σε μια κρίση ειλικρίνειας. Σε άλλη του συνέντευξη επιτέθηκε στους επικριτές του που δεν του αναγνώρισαν ότι δεν έκλεψε, δεν έκρυψε τα λεφτά του σε θυρίδες, δεν έκανε οφσόρ, δεν επένδυσε σε ομόλογα του εξωτερικού… Δεν ξέρω αν έριχνε μπηχτές σε άλλους συντρόφους του, φαινόταν όμως ότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης αποζητούσε πράγματι την αναγνώριση της κοινής γνώμης και το ευχαριστώ των Ελλήνων επειδή ο άνθρωπος επένδυσε τα εκατομμύριά του στην πατρίδα του.
Κι αντί για ένα ευχαριστώ, τον αποκαλούν κερδοσκόπο από πάνω. Γιατί; Επειδή ο Δημήτρης Παπαδημούλης με τον μισθό του ευρωβουλευτή που εισπράττει σταθερά εδώ και 11 χρόνια αποφάσισε να επενδύσει στις φτωχογειτονιές της Αθήνας για να στεγάσει μετανάστες. Κι αναρωτιέται κάποιος: Αν ο συλλέκτης διαμερισμάτων και κατοικιών που εμπνεύστηκε την Παπαδημούπολη θεωρεί ότι τα δημοσιεύματα συνιστούν απόπειρα να εξοντωθεί πολιτικά, ποια είναι η γνώμη που έχουν για την δράση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ οι σύντροφοί του στο κόμμα και πολύ περισσότερο οι ψηφοφόροι της Αριστεράς που επέλεξαν για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Δημήτρη Παπαδημούλη, την Έλενα Κουντουρά, τον Κώστα Αρβανίτη, τον Αλέξη Γεωργούλη, τον Πέτρο Κόκκαλη και τον Στέλιο Κούλογλου;