Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας επισκέφθηκα το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Η αιτία ήταν ο εορτασμός των 150 χρόνων από την ίδρυσή του.
Το παλιότερο μουσείο στην Ελλάδα, με μοναδικά εκθέματα, μίας πολύτιμης πολιτιστικής κληρονομιάς που προέρχεται από τα βάθη των χιλιετηρίδων. Αφορμή ήταν η πρόσκληση για ξενάγηση που δέχθηκα από μία παρέα ανθρώπων οι οποίοι, με επικεφαλής τον Παναγιώτη Καμπούρογλου, έχουν βαλθεί με τις όποιες δυνατότητες έχουν, να μαζεύουν φίλους και γνωστούς και ανά τρίμηνο να επισκέπτονται σημαντικά μουσεία της χώρας μας, έχοντας όμως από πριν καθορίσει ποιό θα είναι το θέμα της ξενάγησης.
Έχουν μάλιστα φτιάξει και ένα site, το www.madeforgods.com.
Η συγκεκριμένη βραδιά ήταν αφιερωμένη στην εξέλιξη της θρησκείας από την παλαιολιθική εποχή έως τα ρωμαϊκά χρόνια, με βάση τα εκθέματα του Μουσείου.
Κάτι η ώρα, κάτι η ημέρα, βράδυ Δευτέρας, υπήρχε μία ηρεμία στις αίθουσες, αφού οι επισκέπτες ήταν λιγοστοί και κυρίως ξένοι, τουρίστες, και μάλιστα νεαρής ηλικίας, πιθανόν φοιτητές, οι οποίοι είχαν προσέλθει όχι ως γκρουπ αλλά μεμονωμένα.
Η όλη ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική. Ένα ταξίδι στα βάθη των αιώνων, με το Μουσείο να λειτουργεί σαν μηχανή του χρόνου.
Η αρχή των θρησκειών. Η μη φοβική θρησκεία για τους κατοίκους του ελλαδικού χώρου, λόγω του ήπιου κλίματος και της μη ύπαρξης πλουτοπαραγωγικών πηγών τις οποίες θα έπρεπε να προφυλάξουν τα ιερατεία για να κρατούν μακριά τον απλό κόσμο.
Οι Έλληνες λόγω της άγονης γης και της μορφολογίας του εδάφους που είναι καλυμμένο κατά 80% από ορεινούς όγκους στράφηκαν στη θάλασσα και στο εμπόριο με πιο ανοικτό πνεύμα.
Οι επιρροές από την Αίγυπτο, η εξέλιξη των Θεών, η έλευση των λαϊκών θρησκειών, του Μυστικισμού όπως του Πυθαγόρα, αφού ο άνθρωπος αναζητούσε απαντήσεις για τη μετά θάνατον ζωή τις οποίες δεν έδινε το 12θεο, αφιερώματα σε σχήμα σταυρού που ήταν μία πρώτη προσπάθεια να απεικονίσουν οι αρχαίοι τον Ήλιο, η υψηλή τέχνη και η χλιδή ναών και αγαλμάτων μετά από μεγάλες νίκες όπως οι Περσικοί Πόλεμοι όταν οι έλληνες πίστεψαν και ευγνωμονούσαν τους θεούς τους για ένα απίστευτο κατόρθωμα, να νικήσουν, εκείνοι, μία χούφτα άνθρωποι, μία παγκόσμια για την εποχή αυτοκρατορία και η αντίθεση, μετά τους Πελοποννησιακούς Πολέμους και τις καταστροφές, όταν οι ηττημένοι, απογοητευμένοι, απομακρύνονται από τα θεία και αυτό αποτυπώνεται στη θρησκεία τους και στα έργα τους.
Δύο ώρες αργότερα βγήκα στην Πατησίων και νόμιζα ότι είχα προσγειωθεί από άλλον πλανήτη. Δυστυχώς όμως η ελληνική πραγματικότητα δεν σε αφήνει να ξεφύγεις.
Ακόμη και στον εορτασμό των 150 χρόνων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, υπάρχουν προβλήματα. Μουσείου, το οποίο θα έπρεπε να το φροντίζουμε με ευλάβεια, με σεβασμό και ένα βάρος ευθύνης ανάλογης με εκείνης των Θερμοπυλών… ίσως. Όπως του αξίζει, ως μία πραγματική Κιβωτός Πολιτισμού, που κληρονομήσαμε και κάποιοι με χίλια βάσανα κατάφεραν να τη φέρουν μέχρι τις ημέρες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, κόντρα σε κάθε λογής πλιατσικολόγους, αρχαιοκάπηλους και εγκληματίες που θέλησαν στην πορεία του χρόνου, να αρπάξουν το περιεχόμενό της και τους θησαυρούς της, να τους οικειοποιηθούν παραχαράσσοντας την ιστορία και στο τέλος να την καταστρέψουν. Την Κιβωτό.
Δεν θα επεκταθώ γιατί δεν είναι αυτός ο λόγος που έγραψα το blog. Ένα θα σας γράψω μόνο. Υπάρχουν προθήκες όπου με δυσκολία διακρίνεις το έκθεμα και ειδικά κομμάτια από τοιχογραφίες γιατί δεν επαρκή ο φωτισμός.
Όπως μου εξήγησε κάποιος από τους παρευρισκόμενους, με μία θλίψη στη φωνή αλλά και μία κόπωση, προερχόμενη ίσως από την απογοήτευση που προκαλεί ο ελληνικός «ωχαδελφισμός», ριζωμένος βαθειά και στην κρατική μηχανή, ανεξαρτήτως ποιος κυβερνάει, «το κακό με τις λάμπες είναι ότι καίγονται. Και δεν έχουμε λεφτά να τις αντικαταστήσουμε»!
Τις λάμπες, λέμε… Ούτε τις λάμπες ρε γαμώτο….