Aπομένουν σκάρτα πέντε χρόνια, για την ακρίβεια 57 μήνες, για να συμπληρωθούν 200 χρόνια από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821.
Δύσκολα όμως θα υπάρξουν γιορτές και πανηγύρια, όπως κάποιοι ονειρεύονται ή και σχεδιάζουν. Και ο λόγος είναι απλός: η χώρα θα τελεί υπό καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας. Οχι σε συνθήκες σκλαβιάς, όπως επί Τουρκοκρατίας, αλλά υπό διεθνή επιτροπεία, τους αυστηρούς κανόνες της οποίας ορίζει ο… Μέτερνιχ των Οικονομικών Σόιμπλε.
Αποτελεί όντως ειρωνεία της Iστορίας για τους Eλληνες: παραμονές της εθνικής τους παλιγγενεσίας, ο τόπος που απελευθέρωσαν ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης να κυριαρχείται από φαινόμενα εθνικής αποθεμελίωσης και κρατικής αποσύνθεσης και να διαφεντεύεται από «αρματωλούς και κλέφτες» όπως ο Καρανίκας και ο Κυρίτσης. Και όπως μας διδάσκει η Ιστορία, η κατάληξη της απελευθέρωσης, μετά το σύντομο διάλειμμα του Καποδίστρια και τη δολοφονία του από τους κοτζαμπάσηδες (οι οποίοι, τη σήμερον ημέρα, μπορούν να αντιστοιχιστούν στους κομματικούς κομισαρίους), είναι η Βαυαροκρατία. Βαυαροκρατία την οποία προ έτους -και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, με καθοδήγηση λαμπρή του Γιάνη Βαρουφάκη, χόρευε τον αντιμνημονιακό του πυρρίχιο- απέκρουε μετά βδελυγμίας ο τότε γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και νυν αναπληρωτής υπουργός Αμυνας Δημήτρης Βίτσας λέγοντας ότι «δεν ζούμε στην εποχή της Βαυαροκρατίας» και «Ευρώπη δεν είναι μόνο ο Σόιμπλε, ο Ντάισελμπλουμ και ο Γιούνκερ. Την Ευρώπη συγκροτούν και τα κινήματα, οι άνθρωποι του μόχθου και της αντίστασης».
Αντίσταση η οποία δεν ευοδώθηκε. Αντίθετα, και σύμφωνα με τα λεγόμενα του διοικητού της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, κόστισε 86 δισ. στη χώρα, συν τα καταστροφικά capital controls, την επιβολή απίστευτης φορολογίας σε ό,τι κινείται και δεν κινείται και, το χειρότερο όλων, την υποθήκευση του συνόλου σχεδόν της δημόσιας περιουσίας και τη μεταβίβαση της διαχείρισής της για 99 χρόνια σ’ ένα Ταμείο το οποίο ουσιαστικά θα ελέγχουν οι δανειστές.
Ξένη επικυριαρχία
Το δράμα της χώρας 1.758 ημέρες (ναι, τόσες απομένουν από σήμερα) πριν την επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1821 είναι ακριβώς αυτό: πλέον από τους δανειστές της αντιμετωπίζεται ουχί ως κυρίαρχο κράτος, αλλά ωσάν υπό πτώχευση και εκκαθάριση εταιρεία. Οι δε σχέσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους της εξελίσσονται με βάση το Εμπορικό Δίκαιο και όχι με όσα ορίζουν οι συνθήκες της Ε.Ε., της οποίας είναι μέλος και ισότιμος εταίρος. Αυτή τη στιγμή η χώρα βρίσκεται υπό ασφυκτικό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο και με τη νομοθετική εξουσία υπό αναστολή, καθώς η Βουλή δεν μπορεί να νομοθετήσει αν προηγουμένως τα νομοσχέδια δεν τύχουν της εγκρίσεως των δανειστών.
Και φυσικά στην εκτελεστική εξουσία η μόνη αρμοδιότητα που έχει απομείνει στους φορείς υλοποίησής της (πρωθυπουργός, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς και λοιποί κυβερνητικοί παράγοντες) είναι οι δηλώσεις βουλήσεως και η εκδήλωση προθέσεων είτε σχετικά με τις διαπραγματεύσεις, είτε ως προς το κυβερνάν – αναφερόμαστε στις βασικές κυβερνητικές υποθέσεις και όχι στις διαχειριστικές λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Και τούτο επειδή η πραγμάτωσή τους προϋποθέτει άλλοτε τη σύμφωνη γνώμη και άλλοτε την έγκριση των δανειστών και οπωσδήποτε την προσυπογραφή της καγκελάριου Ανγκελα Μέρκελ και των εκπροσώπων της τρόικας που σήμερα λέγεται «θεσμοί».
Αναμφίβολα, η διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν δικαιώνει όσους πίστεψαν ότι θα μπορούσε να κόψει μαχαίρι την εξάρτηση της χώρας από τα μνημόνια και την ξένη επικυριαρχία. Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, παρά τις μεγαλόστομες και ηχηρές διακηρύξεις περί ανυπακοής στο ιερατείο των Βρυξελλών και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του, αποδεικνύονται, εν τοις πράγμασι, περισσότερο υπάκουοι στις εντολές των ξένων απ’ ό,τι οι προηγούμενες κυβερνήσεις: νέο και σκληρότερο μνημόνιο, συνέχιση και επέκταση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ με ταυτόχρονη κατάργηση της νησιωτικότητας της χώρας, ισοπέδωση και κοινωνική υστερεκτομή (με την κατάργηση του ΕΚΑΣ) στο Ασφαλιστικό – Συνταξιοδοτικό. Και με αποθέωση το Υπερταμείο, όπου η δημόσια και τμήμα της ιδιωτικής περιουσίας υποθηκεύεται για έναν αιώνα και η διαχείρισή της ουσιαστικά περιέρχεται στους δανειστές της χώρας.
Σημειώνουμε εδώ πως, σύμφωνα με όσα εξομολογήθηκαν στον γράφοντα, οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί, Αντώνης Σαμαράς και Γιώργος Παπανδρέου, παρότι πιέστηκαν και αυτοί να δεχτούν ένα, και μάλιστα πιο light και για λιγότερα χρόνια, Υπερταμείο, απέρριψαν αυτή την αξίωση των δανειστών. Θεωρούν, δε, αμφότεροι «ακατανόητη, απαράδεκτη και προσβλητική για τη χώρα την απόφαση να γίνει δεκτό αυτό το έκτρωμα», το οποίο, σύμφωνα πάντα με τους κυρίους Σαμαρά και Παπανδρέου, «εκτός από αναίρεση της εθνικής κυριαρχίας συνιστά, σε συνδυασμό και με τον δημοσιονομικό κόφτη, και ακύρωση της Δημοκρατίας».
Παράδειγμα προσαρμογής…
Με απλά λόγια, αυτό που δεν πέρασε επί «Γερμανοτσολιάδων» πέρασε επί ριζοσπαστικής και ανυπότακτης Αριστεράς, η οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αλέξη Τσίπρα και των άλλων ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν ο πυροκροτητής για να αλλάξει προς προοδευτική κατεύθυνση η Ευρώπη. Οχι μόνο δεν έγινε πυροκροτητής, αλλά αντίθετα από τους κυρίαρχους και νεοφιλελεύθερους κύκλους της Γηραιάς Ηπείρου προβάλλεται ως παράδειγμα προσαρμογής, το οποίο πρέπει να ακολουθήσουν και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα, και ιδιαίτερα οι Νότιοι.
Αντί τα κινήματα αντίστασης κατά της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού να έχουν ως παράδειγμα και φωτεινό μονοπάτι την αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας, είναι οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της Ευρώπης που έχουν ως οδηγό το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ αφενός για να εξαφανίσουν τις αντιστάσεις των λαών και των κινημάτων της Ευρώπης και αφετέρου για να τους υποδείξουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν αν θέλουν να μετάσχουν και αυτά στον δείπνο της εξουσίας και των ευρωπαϊκών κονδυλίων όχι μόνο του ΕΣΠΑ, αλλά και της ποσοτικής χαλάρωσης, του πακέτου Γιούνκερ, των επιδοτήσεων και των άλλων ωφελημάτων που προσφέρει η Ε.Ε. Και η αλήθεια, για να επανέλθουμε στα λεγόμενα των Σαμαρά – Παπανδρέου, είναι ότι εκτός από την αντιμετώπιση της χώρας -με το Υπερταμείο και τα 99 χρόνια- ως εταιρείας υπό πτώχευση και εκκαθάριση, όπως προείπαμε, υπάρχουν και άλλα δεδομένα που συνηγορούν ότι η διοίκηση της Ελλάδας εν έτει 2016 ουσιαστικά δεν ασκείται από την εκλεγμένη κυβέρνησή της, αλλά από τον ΕΜΣ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τα άλλα αρκτικόλεξα της ευρωπαϊκής και της διεθνούς οικονομικοπολιτικής εξουσίας.
Πρώτον, ο έλεγχος των δαπανών του κράτους εφεξής δεν θα γίνεται μέσω του προϋπολογισμού, αλλά του κόφτη. Εάν ξεφεύγουν οι δαπάνες, κάτι μάλλον σύνηθες όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τις άλλες χώρες, δεν θα υπάρχουν διορθωτικές παρεμβάσεις από το υπουργείο Οικονομικών, αλλά οι αυτόματες προσαρμογές που έχουν συμφωνηθεί στο Eurogroup της 24ης Μαΐου και οι οποίες δεν θα χρειάζονται την έγκριση της Βουλής, κάτι που εκ των πραγμάτων αποτελεί παρέκκλιση -αν όχι και εκτροπή- από τους δημοκρατικούς κανόνες του κοινοβουλευτισμού. Δεύτερον, με τη μετατροπή της Γενικής Γραμματείας Εσόδων σε Ανεξάρτητη Αρχή που απολαμβάνει λειτουργική, διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια, δεν υπόκειται σε ιεραρχικό έλεγχο από το υπουργείο Οικονομικών και βρίσκεται υπό την εποπτεία εμπειρογνωμόνων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τα έσοδα του κράτους παύουν επίσης, όπως και οι δαπάνες, να είναι αρμοδιότητα του υπουργείου Οικονομικών.
Προσομοιώσεις
Χωρίς έλεγχο των εσόδων, των δαπανών, της δημόσιας περιουσίας, του τραπεζικού συστήματος -το οποίο πλέον υπάγεται εξ ολοκλήρου και απευθείας στην αρμοδιότητα της ΕΚΤ- και με την κυβέρνηση να στερείται τη νομοθετική πρωτοβουλία, καθώς η άσκησή της προϋποθέτει την έγκριση της πρώην τρόικας νυν «θεσμών», αναρωτιέται ευλόγως κάποιος σε τι ακριβώς συνίσταται η ανεξαρτησία και η κρατική κυριαρχία του έθνους των Ελλήνων, 195 χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, όταν μάλιστα, λόγω και της μεταναστευτικής – προσφυγικής κρίσης, η φύλαξη των συνόρων της ασκείται σε συνεργασία, άμα και εποπτεία, με υπερεθνικούς οργανισμούς όπως η Frontex και το ΝΑΤΟ; Περισσότερο, λόγω και της πρωτοκαθεδρίας των Γερμανών στις αποφάσεις που αφορούν την Ελλάδα, προσομοιάζει με το καθεστώς της Βαυαροκρατίας, το οποίο επεβλήθη για μία δεκαετία (1833-1843) στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Μπορεί σήμερα να μην υπάρχει το βασιλικό ζεύγος Οθων – Αμαλία, έχουμε όμως το δίδυμο της γερμανικής Καγκελαρίας Μέρκελ – Σόιμπλε που βασιλεύει στον ελληνικό Οίκο. Μπορεί οι σύγχρονοι Αρμανσπεργκ, Μάουρερ, Χάιντεκ, Αμπελ και Γκράινερ να μην είναι και κάτοικοι των Αθηνών για να διοικούν άμεσα τη χώρα, όμως ο Γιούνκερ, η Λαγκάρντ, ο Ντράγκι, ο Ρέγκλινγκ και ο Ντάισελμπλουμ διοικούν εξίσου καλά, και διά αντιπροσώπων το ελληνικό land.
Το ιστορικό παράδοξο
Πάντως, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η σημερινή κατάσταση δεν παραπέμπει σε Βαυαροκρατία, αλλά είναι ανάλογη με αυτή στην οποία ευρέθη η Ελλάδα μετά το 1944 και απλώς στη θέση των Αγγλων βρίσκονται οι Γερμανοί, ενώ η «ξενοκρατία» δεν επεβλήθη με τα όπλα, αλλά με τα δάνεια και για να καταπολεμηθεί όχι ο «κομμουνιστικός κίνδυνος», αλλά η υπερχρέωση. Το ιστορικό παράδοξο είναι ότι τη σήμερον ημέρα είναι η Αριστερά και όχι η Δεξιά αυτή που παραδίδει τα κλειδιά του ελληνικού κράτους στους ξένους. Ασχέτως αν σήμερα έχουμε Βαυαροκρατία ή Αγγλοκρατία, «εάν δεν υλοποιηθούν τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές, το επόμενο στάδιο πιθανότατα θα είναι», μας λέει άνθρωπος που κατέχει σημαντική θέση στο σύστημα εξουσίας της χώρας, «η ανάληψη υπουργείων από ξένους με τον διορισμό μόνιμων υφυπουργών ή γενικών γραμματέων σε κάθε υπουργείο».
Εξάλλου, μας υπενθυμίζει ότι «η καγκελάριος Μέρκελ είχε προαναγγείλει από το 2011 ότι τα κράτη που προσφεύγουν στον μηχανισμό στήριξης θα χάνουν σημαντικό τμήμα της εθνικής τους κυριαρχίας». Μπορεί να ακούγεται απίστευτο αλλά τα χρόνια της κρίσης και ειδικά από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουμε δει τόσες κυβιστήσεις που τίποτα πια δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μπορούν να συμβούν τα πάντα. Αν θα έρθουν όμως… στο Μοναστηράκι Βαυαροί χωροφυλάκοι, θα το μάθουμε αργότερα και εφόσον η οικονομία της χώρας δεν κάνει το ριμπάουντ στο οποίο ελπίζει τόσο ο πρωθυπουργός προκειμένου μέσω της συνακόλουθης ανάπτυξης, των επενδύσεων και της μείωσης της ανεργίας να του συγχωρεθούν οι αμαρτίες για τα όσα δεινά επισώρευσαν στη χώρα και τους πολίτες οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ η καθυστερημένη προσχώρησή του στον ρεαλισμό και η συνειδητοποίηση ότι για την επίλυση του ελληνικού προβλήματος ο Bόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι πιο σημαντικός από τον Κάρολο Μαρξ.