Ούτε το μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο Κοεμτζή να ήταν αυτή η αξιολόγηση. Ολο κλείνει-κλείνει και όλο ανοιχτή μένει.

Κάποια στιγμή βέβαια θα κλείσει, αφού, όμως, στο μεταξύ οι δανειστές θα τα έχουν πάρει όλα – περισσότερα κι από αυτά που ζητούσαν. Αυτό που συνέβη τον τελευταίο μήνα με την ψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων για τη δόση δεν έχει προηγούμενο. Η εικόνα της κυβέρνησης αμαυρώθηκε όταν η Βουλή ψήφιζε και μετά από 48 ώρες ξαναψήφιζε αντίθετα σε ό,τι είχε νομοθετήσει, ενώ οι τροπολογίες που, εκ των υστέρων και σε άσχετα νομοσχέδια, κατατέθηκαν και ψηφίστηκαν, αλλοίωσαν την αρχική ψήφο των βουλευτών στο πολυνομοσχέδιο. Παράδειγμα τα κόκκινα δάνεια, όπου ακόμη και τροπολογία στην τροπολογία και ξανά τροπολογία αναγκάστηκε να κάνει η κυβέρνηση προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δανειστές και να μας πάρουν και τα… ρέστα. Οι κόκκινες γραμμές στα δάνεια με εγγύηση του Δημοσίου και στη διαχείριση των στεγαστικών μέχρι 140.000 σβήστηκαν. Και μάλιστα μεταμεσονύκτια.

Οι offshore

Δεύτερο παράδειγμα οι offshore εταιρείες. Εδώ η κατακραυγή κατά της κυβέρνησης ήταν καθολική. Δεν αντέδρασαν μόνον τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ακόμη και η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, η «Αυγή», η οποία απαίτησε με πρωτοσέλιδο άρθρο της να αλλάξει η διάταξη που είχε ψηφιστεί και με την οποίαν αιρόταν η απαγόρευση στους πολιτικούς (υπουργούς, βουλευτές κ.ά.) να συμμετέχουν σε εξωχώριες εταιρείες. Η διάταξη άλλαξε, αλλά όπως άλλαξε είναι σίγουρο ότι θα καταπέσει σε οποιοδήποτε δικαστήριο. Ενδεχομένως να είναι και αυτός ο στόχος. Το σίγουρο πάντως είναι ότι όσοι πολιτικοί τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν σε offshore δεν έχουν πλέον να φοβούνται τίποτε. Ξεπλύθηκαν για τα καλά. Κι αυτό μόνο τιμή δεν περιποιεί σε ένα κόμμα που δηλώνει ότι ανήκει στην Αριστερά και είναι πολέμιο της διαφθοράς και της διαπλοκής. Η ζημιά που έχει υποστεί η κυβέρνηση από την υπόθεση των offshore «είναι δέκα φορές μεγαλύτερη από αυτή που κάνει ο Φίλης με τις δηλώσεις για τα σχολεία και τους παπάδες», όπως λέει χαρακτηριστικά βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτει ότι «με τον Φίλη υπάρχουν και κάποιοι, ενδεχομένως και αρκετοί, δικοί μας που συμφωνούν με αυτά που κάνει. Οχι ίσως με τον τρόπο που τα κάνει, αλλά με αυτά που θέλει να κάνει. Στο θέμα των offshore, όμως, δεν συμφωνεί κανένας, εκτός φυσικά από εκείνους που έστησαν τη δουλειά».

Χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα

Σφάλλουν δε ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του εάν νομίζουν ότι ισοφάρισαν τη ζημιά με την όντως ακατανόητη και πολιτικά ολέθρια απόφαση της Ν.Δ. να αποχωρήσει από τη σχετική συζήτηση στη Βουλή. Το ηθικό πλεονέκτημα που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ -όχι φυσικά επειδή δηλώνει ή και είναι κόμμα της Αριστεράς, αλλά επειδή δεν είχε ασκήσει ποτέ κυβερνητικά καθήκοντα- χάθηκε. Και χάθηκε για πάντα αφού πλέον η πλειοψηφία των πολιτών, λόγω και της φιλομνημονιακής στροφής της κυβέρνησης και των μέτρων που λαμβάνει, αρχίζει και τον κατατάσσει στην ίδια κατηγορία -αυτή της απαξίωσης- με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Το «τελικά όλοι ίδιοι είναι» ακούγεται ολοένα από περισσότερα χείλη κι αυτό όχι μόνο δεν είναι υπέρ της κυβέρνησης, αλλά εγκυμονεί και κινδύνους για το μέλλον της. Με τη λαϊκή νομιμοποίηση να βαίνει μειούμενη, με τις ηγεσίες των συνδικάτων και των κομμάτων της αντιπολίτευσης να προσανατολίζονται, μέσω εκδηλώσεων διαμαρτυρίας και διαδηλώσεων, στην αύξηση της κοινωνικής πίεσης προς την κυβέρνηση και με τους ακτιβιστές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συν διάφορες πρώην συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ) να αρχίζουν να παρενοχλούν και να αποδοκιμάζουν δημοσίως υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι το καλοκαίρι, σίγουρα το φθινόπωρο αναμένεται καυτό για την κυβέρνηση. Και δεν αποκλείεται από τον Σεπτέμβριο να δούμε να εμφανίζονται και τίποτε «ριγέ μπλουζάκια», όπως στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70.

Γαλλία και Εργασιακά

Αν και ο Αλέξης Τσίπρας -σε αντίθεση με τους «παππούδες» του ΣΥΡΙΖΑ (Αλέκο Φλαμπουράρη, Στέλιο Παππά και Αριστείδη Μπαλτά) που έχουν διαβάσει Σάντε Νοταρνικόλα- φοβάται περισσότερο τη Γαλλία. Οι καθημερινές, από τον Απρίλιο, διαδηλώσεις κατά της λιτότητας και η κοινωνική αναταραχή στο Παρίσι και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας λόγω του εργασιακού νόμου «Ελ Κομρί» και των μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση Φρανσουά Ολάντ, μπορεί να μη συζητήθηκαν αναλυτικά με τον Μανουέλ Βαλς, τον Γάλλο πρωθυπουργό που επισκέφθηκε προσφάτως τη χώρα μας, ωστόσο είναι σίγουρο ότι προκαλούν κρίσεις ημικρανίας στον Τσίπρα και τους συνεργάτες του, ειδικά όταν σκέφτονται ότι η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και οι αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο αναμένεται να αποτελέσουν βασικά ζητήματα των συζητήσεων που θα λάβουν χώρα, εντός του καλοκαιριού, με τους θεσμούς. Και είναι λογικό να ανησυχεί ο πρωθυπουργός επειδή, όπως δηλώνει σημαντικός υπουργός, «οι αλλαγές στα Εργασιακά πλήττουν τον πυρήνα της ιδεολογίας ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω ή, καλύτερα, αμφιβάλλω για το αν θα ψηφιστούν διατάξεις που καταργούν δικαιώματα, τα οποία ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να καταργήσουν. Οι φόροι και οι εισφορές σε σχέση με τις ομαδικές απολύσεις και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι πίνατς για την πλειοψηφία των στελεχών και βουλευτών μας». Ο επιπλέον λόγος που τοποθετεί τα Εργασιακά στην πυρακτωμένη ζώνη των διαφωνιών και των αντιδράσεων είναι ότι αυτά, εκτός από το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, μπορούν να τα εκμεταλλευτούν ο Λαφαζάνης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου για να ξεφλουδίσουν από αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Φρούδες διαβεβαιώσεις

Συνεργάτες του πρωθυπουργού υποστηρίζουν ότι ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος έχει διαβεβαιώσει τον Τσίπρα ότι οι αλλαγές θα είναι ανώδυνες και για τις ομαδικές απολύσεις δεν χρειάζεται να νομοθετηθεί τίποτε επειδή υπάρχει σχετική κοινοτική ντιρεκτίβα. Βέβαια ο Κατρούγκαλος είχε πει στον πρωθυπουργό ότι δεν θα κοπούν συντάξεις και ΕΚΑΣ, με τους μεν συνταξιούχους να κλαίνε σήμερα για το ΕΚΑΣ που χάνουν και τους δε νέους ασφαλισμένους, αλλά και ορισμένους από τους νυν να περιμένουν να λάβουν πετσοκομμένη την κύρια σύνταξή τους, η οποία γνωρίζουν πολύ καλά ότι ίσα που θα τους φτάνει για να πάρουν τα τσιγάρα, τη ρετσίνα και τον καφέ του μήνα. Εάν πάντως τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως διαβεβαιώνει ο υπουργός Εργασίας τον πρωθυπουργό, τότε η πιθανότητα η Αθήνα μετά το θέρος να γίνει Παρίσι είναι πολύ ισχυρή. Στην κυβέρνηση, πάντως, δεν φαίνεται να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους το κάλεσμα ορισμένων για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 15 Ιουνίου στο Σύνταγμα με σύνθημα «Παραιτηθείτε». Αντίθετα, κάποιοι επικοινωνιακοί εγκέφαλοι του Μαξίμου θεωρούν ότι αυτή η συγκέντρωση τούς ευνοεί, καθώς εκτίμησή τους είναι ότι «θα είναι μικρή σε όγκο», οπότε οι ίδιοι θα μπορούν να υποστηρίξουν ότι «η αντιπολίτευση του “Ναι” στο δημοψήφισμα (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) συνεχίζει να είναι μειοψηφία στον λαό».

Τι φοβάται

Αυτό που περισσότερο πάντως ανησυχεί τον Τσίπρα είναι να μην αποδώσουν τα επαχθή και αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίστηκαν και να χρειαστεί στο τέλος του έτους να λάβει κι άλλα προκειμένου τον Απρίλιο του 2017 να μην ενεργοποιηθεί ο κόφτης. Αν και στην περίπτωση αυτή πηγές από του Μαξίμου λένε ότι ο πρωθυπουργός «τον Νοέμβριο θα συζητήσει με τον Τσακαλώτο, ή όποιον άλλον είναι στη θέση του, τα οικονομικά κι αν δει ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, τότε στο πρώτο τρίμηνο του 2017 θα προκηρύξει εκλογές». Πάντως, και ανεξαρτήτως όλων αυτών, το πρόβλημα του Τσίπρα είναι ότι, στην προσπάθειά του να μετακομίσει από τα οδοφράγματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στα σαλόνια της Σοσιαλδημοκρατίας, κινδυνεύει να χάσει το λεωφορείο του ΣΥΡΙΖΑ που τον έφερε στην εξουσία και να του μείνει μόνον το τιμόνι. Θα ήταν πραγματικά δραματικό για τον ίδιο, έναν νέο πολιτικό της Αριστεράς, να καταγραφεί στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που έκανε τη βρώμικη δουλειά, την οποία δεν μπορούσαν να κάνουν οι πολιτικοί της Δεξιάς και του Κέντρου. Ενδεχομένως, πάντως, αυτό για το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα να μην είναι και τόσο κακό. Ενας αριστερός πολιτικός που είναι πλέον αποδεκτός από τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και προσπαθεί παντί τρόπω να σταθεροποιήσει το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα, αν μη τι άλλο αποτελεί, ακόμη κι αν χάσει τις εκλογές, μια χρυσή εφεδρεία για το μέλλον…