Υποτιθείσθω ότι έχετε κάποια λεφτά στην άκρη. Για τα γεράματα. Επίσης προτίθεστε να βάζετε από το εισόδημά σας κάθε μήνα ένα ποσό στην μπάντα. Έρχεται σπίτι σας ένας αποτυχημένος πολιτευτής που όλη μέρα πολιτικολογεί σε κάποιο κομματικό γραφείο πίνοντας φραπέ και παίζοντας τάβλι. Σας ζητάει να του εμπιστευτείτε τα χρήματα αυτά για τα επόμενα 30-40 χρόνια. Του τα δίνετε; Όχι λέτε; Σας έχω ένα νέο. Αυτό ακριβώς κάνετε μέχρι και σήμερα.
Ο εκάστοτε πολιτικός προϊστάμενος του κου πολιτευτή, σας ορίζει το ποσό που μηνιαίως θα αποταμιεύετε. Και δεν τσιγκουνεύεται καθόλου. Το ίδιο πράττει και για τον εργοδότη σας. Παίρνει τα λεφτά ο «άξιος» διαχειριστής με εντολή να τα αναδιανέμει. Υπέρ των «αδυνάτων». Τι σημαίνει αυτό; Αν δεν ανήκετε σε κάποια προνομιούχα ομάδα «αδυνάτων», έχετε πλέον μια μικρή πιθανότητα στα 70 σας να σας επιστραφεί μέσω σύνταξης ένα μικρό ποσοστό. Δεν ορκίζομαι γι’ αυτό όμως κιόλας. Βέβαια θα έχετε και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Καλού κακού όμως, πριν περάσετε τις πύλες κάποιου ευαγούς νοσηλευτικού ιδρύματος, πάρτε μαζί σας και κανά δυο αλλαξιές σεντόνια και τίποτα γάζες. Οι καιροί είναι χαλεποί.
Κάποτε ο διαχειριστής σας, έβαζε τα λεφτά σας άτοκα στην ΤτΕ, όταν η προθεσμιακή κατάθεση υπερέβαινε το 20% ετησίως. Ήταν η εποχή που ο Χολαργός έκοβε πεντοχίλιαρα αβέρτα για να μετατραπούν στη συνέχεια, φευ, σε πετσετάκια μέσω υποτιμήσεων. Αργότερα, στην εποχή του Ευρώ, όταν δεν αγόραζε δομημένα ομόλογα, πάλι στην ΤτΕ τα έβαζε για να γίνουν Ελληνικά ομόλογα και να κλείνουν τις τρύπες του κρατικού προϋπολογισμού. Δυστυχώς το PSI, απαξίωσε την εξαιρετική αυτή επένδυση.
Και τώρα; Τώρα βλέπετε τους συνταξιούχους να ζουν με πενταροδεκάρες – και που’ σαι ακόμα – εσείς εξακολουθείτε να τα δίνετε στους ίδιους διαχειριστές που απομυζούν την αποταμίευσή σας πολλαπλώς γιατί σας τα παίρνουν και μέσω φόρων, και το μέλλον σας δεν φαντάζει άδηλον αλλά ζοφερόν. Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς.
Το σύνθημα της εποχής πρέπει να είναι ένα: «Κομμένη». Κομμένη η πλάκα, η κοροϊδία, η απάτη. Τα χρήματα τα βγάζει ο εργαζόμενος και ανήκουν στον εργαζόμενο.
Αυτός θα επιλέξει, ποιος θα τα διαχειριστεί, πως θα τα διαχειριστεί και πως και πότε θα του τα επιστρέψει. Όλα όσα έδωσε πλέον τις αποδόσεις. Τα αναδιανεμητικά συστήματα που μας γέμισαν ανοιχτομάτηδες τυφλούς και 40χρονους συνταξιούχους ας βρουν τη θέση τους στα χρονοντούλαπα της ιστορίας.
Να μην υπάρχει έλεγχος; Να υπάρχει. Στο ελάχιστο ποσό μηνιαίας αποταμίευσης. Και όχι βέβαια το 45% του μισθού που έχει καταντήσει την εργασία στην Ελλάδα ασύμφορη για τις επιχειρήσεις. Να υπάρχει στο ρίσκο που αναλαμβάνει ο διαχειριστής, στη διάρθρωση του χαρτοφυλακίου του, στη διασπορά των επενδυτικών εργαλείων, στο μέγεθος των εποπτικών του κεφαλαίων, στις διαχειριστικές του αμοιβές.
Να μην υπάρχει ίχνος αναδιανομής; Να υπάρχει. Γιατί υπάρχουν αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας. Να μην υπερβαίνει όμως το 20% της συνολικής μηνιαίας αποταμίευσης, να κατευθύνεται σε δημόσιο φορέα που υποχρεωτικά θα τον διαχειρίζεται επιτυχημένος ιδιώτης διαχειριστής με διεθνή διαγωνιστική διαδικασία όπου το βασικό κριτήριο θα είναι οι αποδόσεις των τελευταίων είκοσι ετών.
Και πότε θα βγαίνουμε στη σύνταξη; Όποτε θέλουμε. Δικά μας είναι τα λεφτά, εμείς αποφασίζουμε πότε θα είναι αρκετά για να μας διασφαλίσουν μια αξιοπρεπή διαβίωση στην τρίτη ηλικία. Και αν δεν τα καταφέρει ο διαχειριστής που θα επιλέξουμε; Γι’ αυτό σε έχω κύριε κράτος για να τον ελέγχεις. Όχι εσύ βέβαια. Ανεξάρτητη αρχή, που θα προσδιορίζει το απαραίτητο ύψος του συνεγγυητικού ταμείου και κάθε χρόνο θα συντάσσει πόρισμα με τις αποδόσεις, την κεφαλαιακή επάρκεια, τους κινδύνους και τις προοπτικές βιωσιμότητας κάθε διαχειριστή. Με απλές διαδικασίες για τον ασφαλισμένο να μεταφέρει σε άλλον διαχειριστή τις αποταμιεύσεις του.
Μεταβατικό στάδιο δεν θα υπάρξει; Υποχρεωτικά, έτσι όπως τα κάνανε. Αλλά θα έχει χρονικό όριο και κανένα συνταξιούχο κάτω των 62.
Αγαπητό κράτος «κομμένη». Αρκετά μας έκανες τον κηδεμόνα. Την έχασες την επιμέλειά μας λόγω ανικανότητας. Αναλαμβάνουμε εμείς τα του οίκου μας. Εμείς ξέρουμε καλύτερα.