Ένα, ένα τα μεγάλα ανοιχτά θέματα της Ελληνικής κοινωνίας κλείνουν επιτυχώς. Η ιερά σύνοδος της παρ’ ημίν Εκκλησίας απέρριψε τραγούδι του Σαββόπουλου από την ύλη των Θρησκευτικών. Λογικό αν αναλογιστούμε ότι ο εν λόγω καλλιτέχνης είχε σε ανύποπτο χρόνο παραδεχθεί ότι «…δεν έχει τι να παίξει στα παιδιά γιατί είναι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά». Μπορεί όμως να είμαι είναι και αυτός ο λόγος μιας και την ίδια τύχη με τον Νιόνιο επιφύλαξε η Εκκλησία και στη Ριάννα, η οποία είναι και ευειδής και καλλίγραμμη και πάντως δεν φοράει γυαλιά.
Η Τρόικα μας έβαλε να δεσμευτούμε για ένα σωρό προαπαιτούμενα όλα αυτά τα χρόνια. Στην πλειοψηφία τους δημοσιονομικού χαρακτήρα. Σωστά, λάθος, κρίνονται. Ένα δεν μας ζήτησε και αυτό είναι κάτι παραπάνω από λάθος, είναι έγκλημα. Να δεσμευτούμε σαν πολιτικός κόσμος, σαν κοινωνία, σαν κράτος, σαν έθνος για την πολιτική μας στην παιδεία. Και ότι και να κάνουμε σε όλους τους άλλους τομείς, θα είναι οι προσπάθειές μας «…σαν των συμφοριασμένων, σαν των Τρώων».
Υπάρχει ένα πανεπιστήμιο σε όλον τον πλανήτη – που να σέβεται τον εαυτό του – στο οποίο άπαξ και εισαχθείς έχεις όσες δεκαετίες θες για να αποφοιτήσεις; Υπάρχει πανεπιστήμιο σε όλον τον πλανήτη που οι φοιτητές κλειδώνουν τον πρύτανη στο γραφείο του και δεν του ανοίγουν αν δεν τους πει την άποψή του για το ΝΑΤΟ;;;!!!! Που όποιος θέλει αποτυπώνει την αισθητική του (Sic) στους τοίχους του χωρίς κανένα συντεταγμένο όργανο της πολιτείας να μην μπορεί να του τραβήξει το αυτί μέχρι ξεριζώματος; Που να είναι θέμα προς συζήτηση η γλώσσα διδασκαλίας στα μεταπτυχιακά τμήματα; Που οι φοιτητές να παίρνουν διδακτορικό στη διαπλοκή μέσω της συμμετοχής του στην εκλογή των οργάνων διοίκησης;
Ακόμα συζητάμε για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και κανείς δεν μας αξίωσε στην πρώτη ευκαιρία να αλλάξουμε στο Σύνταγμά μας. Τι έχασε η ανθρωπότητα που το ζεύγος Stanford ίδρυσε στην Καλιφόρνια το ομώνυμο πανεπιστήμιο εις μνήμη του αδικοχαμένου τους παιδιού;
Στη μέση εκπαίδευση; 2 χρόνια τώρα συζητάμε αν στο μάθημα των Θρησκευτικών θα «παίζει» ο Άσημος ή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Και ποιος θα αποφασίζει για το περιεχόμενο. Λες και ζούμε στην εποχή του Filioque. Στις ΗΠΑ υπάρχει το «National Council on Economic Education» που επεξεργάζεται μαθήματα οικονομικού και επιχειρηματικού ενδιαφέροντος. Εδώ, ο μόνος «εξωθεσμικός» παράγοντας που έχει άποψη για το πρόγραμμα σπουδών είναι η Ιερά Σύνοδος. Που διδάσκεται μάθημα επιχειρηματικότητας; Έχει συμβουλευτική άποψη για το περιεχόμενό του ο ΣΕΒ, οι επαγγελματικές ενώσεις, οι ενώσεις επενδυτών; Διδάσκονται οι μαθητές μας για τον Steve Jobs και την Apple; Για την Silicon Valley και τις δυνατότητες χρηματοδότησης μιας νέας ιδέας; Για το τι μπορεί να πάει στραβά ακόμα και στην πιο καινοτόμα ιδέα (βλ. Polaroid). Για το πώς η ΔΕΛΤΑ ξεπέρασε τον κάβο πριν δεκαετίες διευρύνοντας το προϊοντικό χαρτοφυλάκιο; Τι ψάχνουμε σαν κοινωνία; Επιχειρηματίες ή θεολόγους; Εκτός και αν εκτιμούμε ότι η ανάπτυξη δεν θα έρθει μέσω εξαγωγής προϊόντων αλλά ιεραπόστολων.
Βέβαια θα μου πείτε, και καλός επιχειρηματίας να γίνεις, δεν σώζεσαι. Και επενδύσεις να κάνεις, και απορριμματοφόρα να αγοράσεις και προσωπικό να προσλάβεις και λογισμικό να αναπτύξεις για optimization του work flow και του destination, κανένας δεν θα σε δεχθεί να μαζεύεις τα σκουπίδια έστω και με το μισό κόστος. Για τη δουλειά αυτή ικανοί είναι μόνο οι υπάλληλοι των δήμων και μάλιστα οι υπό μονιμοποίηση συμβασιούχοι. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, επίσης αποκαρδιωτική.
Τα κρυφά σχολειά –μύθος ή πραγματικότητα μικρή σημασία έχει – βοήθησαν στη διάδοση και διάσωση τη γλώσσας. Σήμερα κάτι άλλο πρέπει να διαδοθεί. Σε ανοιχτά και κυρίως ανοιχτόμυαλα σχολεία και σύγχρονα πανεπιστήμια.
Χωρίς ιερωμένους δασκάλους και μπαχαλάκηδες σπουδαστές.