Το Ελληνικό παραμύθι, όπως κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του, έχει και αυτό το δράκο του, ή μάλλον τους δράκους του. Τα υπερφυσικά αυτά όντα που γεμάτα κακία και αβυσσαλέο μίσος προσπαθούν να εμποδίσουν έναν έντιμο και εργατικό λαό να προκόψει. Αφετηρία του μίσους είναι η ζήλεια απέναντι στην πλούσια ιστορία του, τον ανυπέρβλητο πολιτισμό του, το φυσικό κάλλος τη χώρας που ζει και προφανώς την ασύγκριτη ευφυία του. Στις μέρες μας, στο ρόλο του δράκου, συναντάμε για ακόμα μία φορά το ΔΝΤ. Άλλωστε, το ρόλο αυτό τον κατέχει καλά, τον έχει παίξει ουκ ολίγες φορές την τελευταία 7ετία, με τεράστια επιτυχία. Και που συνίσταται αυτή η επιτυχία; Μάλλον στο ότι, τα στελέχη του, κατά πρώτον οφείλουν να δίνουν λόγο για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους και κυρίως γιατί αυτό τους αναγκάζει να είναι καλοί στο μέτρημα. Καλά και γιατί είναι κακό να είναι κανείς καλό στο μέτρημα; Γιατί σε μία χώρα που της πήρε 40 χρόνια για να μετρήσει τους δημοσίους υπαλλήλους της, τέτοιες δεξιότητες είναι τουλάχιστον ύποπτες.
Το ΔΝΤ καλείται σήμερα να δανείσει ξανά τη χώρα μας. Και πρέπει να διασφαλίσει ότι θα πάρει τα χρήματά του πίσω. Καλείται να δανείσει έναν οργανισμό που έχει έσοδα περίπου € 45 δις το χρόνο και χρωστάει € 330 δις. Εν ολίγοις, αν αυτός ο οργανισμός, δεν ξόδευε δεκάρα θα του έπαιρνε 8 χρόνια για να καθαρίσει τα χρέη του. Και θα του μένανε και απλήρωτοι οι τόκοι. Δύσκολη απόφαση. Και τι λέει ένα απλό μέτρημα; Αν το ΑΕΠ της χώρας αναπτύσσεται μέχρι το 2022 με 1,5% ετησίως και από το 2023 και μετά με 1,2%, αν το πρωτογενές πλεόνασμα ήταν στο 3,5% μέχρι το 2025, στο 2,5% μέχρι το 2035 και στο 2% μετέπειτα, και αν το κόστος δανεισμού της χώρας ήταν μεσοσταθμικά στο 1,5%, οδηγούμαστε στο παρακάτω διάγραμμα:
Όπου μπλε είναι το πρωτογενές πλεόνασμα και πορτοκαλί οι ετήσιες υποχρεώσεις για το χρέος μέχρι το 2040. Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας.
Αν τώρα, γινόταν δεκτή η θέση του ΔΝΤ για περίοδο χάριτος μέχρι το 2040 για τους τόκους, κεφαλαιοποίησή τους και αποπληρωμή τους μετά το 2059, το διάγραμμα θα γινόταν:
Χμ…σαν κάτι να γίνεται. Και αν, τα διακρατικά δάνεια μειώνονταν (haircut) κατά € 47 δις, και ένα ποσό € 4 δις. σε private investors με λήξη το 2019, το αναχρηματοδοτούσε ο ESM για μετά το 2040, τότε…
Τώρα μάλιστα. Και σε αυτή δε την περίπτωση, μάλλον δεν απαιτείται να τρέχουμε με τόσο γενναία πρωτογενή πλεονάσματα. Ας τα περιορίσουμε στο 2,5% και στο 2%.
Μια χαρά, με μία καλή συμφωνία με την ΕΚΤ για το 2019.
Βέβαια όλα αυτά προϋποθέτουν δύο βασικά στοιχεία, πέραν της σύμφωνης γνώμης των λοιπών δανειστών. Πρώτον ανάπτυξη, διαρκή και σταθερή, όχι το τελευταίο τίναγμα του ημιθανούς ημίονου που περιμένει καρτερικά η κυβέρνηση. Και δεύτερον υγιή πλεονάσματα. Όχι ξεζούμισμα της αγοράς με όλους τους δυνατούς φόρους που μόνο ευφάνταστοι μυθιστοριογράφοι επιστημονικής φαντασίας μπορούν να επινοήσουν. Λιγότεροι φόροι, μεγέθυνση της φορολογικής βάσης, μεταρρυθμίσεις, άνοιγμα των αγορών, ισχυρά κίνητρα για νέες επενδύσεις. Αυτά ζητάει ο δράκος από εμάς. Αυτά ζητάνε οι αγορές από εμάς. Αυτά ζητάνε και οι δανειστές από εμάς, και ας κάνουν ότι δεν ακούνε όσα τους λέει το ΔΝΤ για το χρέος. Το πρόβλημά τους δεν είναι ούτε η χρονική μετάθεση των τόκων ούτε η απομείωση κατά 18% του ονομαστικού χρέους. Σταγόνες στον ωκεανό είναι αυτά. Ειδικά αν έχουν την ελπίδα να φορτώσουν στις αγορές μέρος από τα φέσια της Ελλάδας.
Η απόφαση είναι πλέον δική μας. Μένει να αντιληφθούμε ένα και μόνο πράγμα. Το παραμύθι όλα αυτά τα χρόνια είχε όντως δράκο….μόνο που ο δράκος ήμασταν εμείς.