Παρακολούθησα την ομιλία του πρωθυπουργού κατά την ψήφιση του 4ου μνημονίου. Αναφερόμενος στο Α’ εξάμηνο του 2015 ανέφερε ότι, είχαν όλη την καλή πρόθεση να βοηθήσουν τη χώρα και τους πολίτες, όμως έπεσαν σε τοίχο που δεν είχαν προβλέψει. Είχαν «αυταπάτες» και «αριστερή αφέλεια» σύμφωνα μάλιστα και με τον κο Κουρουμπλή. Μάλιστα. Λόγω αφέλειας, απειρίας ή/και αυταπατών, η χώρα έχασε € 40 δις ΑΕΠ και € 16 δις δημόσια έσοδα. Η πρόθεση όμως ήταν καλή. Αυτό προέχει.
Έχετε μια μικρή επιχείρηση. Δεν μπορείτε εσείς να την τρέξετε και αναθέτετε το έργο αυτό σε έναν διευθυντή. Η επιχείρησή σας χάνει ένα κάρο τζίρο και όλα της τα κέρδη. «Δεν είμαι απατεώνας», σας λέει ο διευθυντής, απλά δεν ήξερα από επιχειρήσεις και οικονομία. Θα τον κρατάγατε λόγω καλών προθέσεων; Όπως έλεγε και ο Μαυρογυαλούρος: «Εγώ, χωρίς να είμαι χειρουργός, έχω όλη την καλή πρόθεση να σε εγχειρήσω, εσύ κάθεσαι;».

Διαβάζω αγγελία για διευθυντική θέση σε εταιρεία με € 20 εκ τζίρο. 10ετής προϋπηρεσία λέει στην ίδια θέση απαραίτητη, 2 ξένες γλώσσες (η τρίτη θα εκτιμηθεί ως πρόσθετο προσόν), αποδεδειγμένη ικανότητα ανάπτυξης πωλήσεων και επίτευξης στόχων, και δυο αράδες ακόμα απαραιτήτων προσόντων. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας καλείται να διαχειριστεί € 40+ δις. τζίρο και άλλα τόσα έξοδα. Ποια είναι αλήθεια τα ελάχιστα απαραίτητα προσόντα που επιβάλλει η θέση;

Άκουσα τον πρωθυπουργό επίσης να κατηγορεί το νεποτισμό. Όπως και να το κάνουμε δίκιο έχει ο άνθρωπος. «Εγώ…», είπε, «…δεν γεννήθηκα για να γίνω πρωθυπουργός». Σωστά. Τι ακριβώς γεννήθηκε όμως να γίνει, δεν μας διευκρίνισε. Διότι εξ όσων γνωρίζω, πέραν του εν λόγω «επαγγέλματος», δεν έχει ασχοληθεί με κάτι άλλο στο μέχρι σήμερα ευδόκιμο βίο του.

Στις ΗΠΑ, υπουργοί ή/και αντιπρόεδροι έχουν διατελέσει CEO σε μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Αυτό συνήθως το κατακρίνουμε. Επίσης με σκωπτικό ύφος αναφερόμαστε π.χ. στην κα Μέρκελ ως πλασιέ συμφερόντων των Γερμανικών επιχειρήσεων. Φαντάζομαι, οι Γερμανοί ψηφοφόροι δεν την εξέλεξαν για να προωθεί τα συμφέροντα των Ελληνικών επιχειρήσεων. Ειρήσθω δε εν παρόδω, ουδόλως με ενοχλεί η λέξη πλασιέ. Μακάρι να είχαν ανελιχθεί την πυραμίδα της πολιτικής ιεραρχίας μερικοί επιτυχημένοι πωλητές.

Στα περίφημα debates, ουδείς θεωρεί απαραίτητο να μας εξηγήσει γιατί είναι κατάλληλος για τη θέση. Αρκεί να τα λέει καλά και να δίνει «όραμα». Αν πάτε σε μια συνέντευξη για οποιαδήποτε δουλειά, φροντίστε να μην περιοριστείτε στον ονειροκρίτη. Θα εκτιμούσαν αν τους εξηγήσετε, ποιος είστε, τι έχετε κάνει, πόσα χρόνια εμπειρίας έχετε και τα επιτεύγματά σας.

Επίσης κανείς δεν μας λέει ποιοι θα είναι οι συνεργάτες του. Μας το φυλάνε για έκπληξη για μετά την εκλογή τους. Λες και πρέπει να μας είναι παντελώς αδιάφορο εάν τοποθετήσουν έναν συνταξιούχο αγροφύλακα για υπουργό οικονομικών, ή έναν έμπορο ειδών προικός με αγγλικά που περιορίζονται στο «I love you, you are beautiful», για υπουργό εξωτερικών.

Προφανώς η αναφορά στον εν ενεργεία πρωθυπουργό δεν έχει ως αφετηρία αντιπολιτευτική διάθεση. Είναι όμως το πιο πρόσφατο και πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Σε μία χώρα που βιώνει τη λεγόμενη κανονικότητα, μπορεί κανείς να κάνει ολίγον τα στραβά μάτια. Σε μια χώρα με την πλάτη στον τοίχο όμως; Υπάρχουν περιθώρια για πειραματισμούς; Δικαιούμαστε να επιτρέπουμε στο καθένα να μάθει την μπαρμπερική στου Κασίδι το κεφάλι;

Είναι θέμα συντάγματος; Όχι, είναι θέμα λαού, ψηφοφόρων. Και οι ψηφοφόροι είναι σαν τους μετόχους μιας εταιρείας. Δίνουν τα κλειδιά σε έναν Διευθύνοντα Σύμβουλο και ένα Διοικητικό Συμβούλιο. Και κάθε χρόνο εγκρίνουν ή όχι τις πράξεις τους και τους απαλλάσσουν ή όχι των ευθυνών τους. Και για να πάει καλά μια εταιρεία, πρέπει να διορίζονται στη θέση οι καλύτεροι. Με πλούσιο βιογραφικό, μεγάλη εμπειρία, σημαντικά επιτεύγματα και άξιους συνεργάτες. Και ένσημα, πολλά ένσημα. Οι ιδεολογικές οραματικές φανφάρες είναι πολυτέλειες ευημερουσών κοινωνιών. Πριν πέσουν και αυτές σε τοίχο.