Στο μεν οικονομικό, η κυβέρνηση έχει ήδη δεχθεί το καινούργιο πακέτο των 5,4 δισ. μέτρων, αν δεν γίνει 6,5 δισ., με μείωση συντάξεων, αύξηση φόρων, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και πολλές – πολλές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις
Το παράλληλο πρόγραμμα είναι ένα παράλληλο αστείο, από αυτά που μας έχει συνηθίσει η “αριστερή” κυβέρνηση. Όπως, ότι η αξιολόγηση θα έκλεινε από πέρυσι των Δεκέμβριο και θα άρχιζε η διαπραγμάτευση του χρέους.
Στο δε προσφυγικό-μεταναστευτικό, τα βόρεια σύνορα είναι κλειστά ή τα φυλάνε και τα παραβιάζουν οι Σκοπιανοί. Τα ανατολικά παραμένουν ορθάνοιχτα και οι προσφυγικές ροές εξαρτώνται από τα παιχνίδια του Ερντογάν. Η “αριστερή κυβέρνηση” χωρίς εθνικό έρμα, μετέτρεψε την χώρα, σε χώρο εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών και εν συνεχεία γίνεται ο δεσμοφύλακάς τους και αναλαμβάνει την επαναπροώθησή τους, με παραβίαση όλης της χάρτας των δικαιωμάτων των προσφύγων, όπως καταγγέλλουν η Ύπατη Αρμοστεία, η Διεθνής Αμνηστία και οι ΜΚΟ που διαθέτουν κύρος. Συνιστούν αυτά τα δύο πεδία πολιτικής την συνολική καταπάτηση όλου του αξιακού και ιδεολογικού πλέγματος της Αριστεράς. Αλλά αυτό δεν αφορά την κυβέρνηση Τσίπρα, που υμνεί την Μέρκελ η οποία επέβαλε τα κλειστά ευρωπαϊκά σύνορα και καταπίνει τον Σόιμπλε -είναι η εφαρμογή ανόητε.
Τί διαφορετικό λοιπόν έκανε η “αριστερή κυβέρνηση” από ότι θα έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αν είχε αφεθεί να κλείσει τον τετραετή της κύκλο; Αφήνουμε απέξω ότι απέσυρε από το προσκήνιο τους αντιδημοφιλείς πρωταγωνιστές, Σαμαρά – Βενιζέλο, που είναι μεν μία ψυχική ικανοποίηση για μεγάλο τμήμα του λαού, αλλά αφήνει το ερώτημα εάν τελικά άξιζε το τίμημα. Εάν η προηγούμενη κυβέρνηση είχε παραμείνει θα είχε εφαρμόσει πάνω κάτω τα ίδια μέτρα, ενδεχομένως να είχε κατανείμει διαφορετικά τον λογαριασμό στο εσωτερικό της χώρας, αλλά δεν θα είχε χαθεί τόσος πολύτιμος χρόνος και ενδεχομένως τα πράγματα να ήταν καλύτερα για την ελληνική οικονομία -χωρίς αυτό να απαλλάσσει το παλαιό σύστημα από τις ευθύνες του.
Η μεν κοινωνία παρασύρθηκε από την υπόσχεση, που δημιούργησε την αντίστοιχη προσδοκία. Για μία άλλη υπέρβαση της κρίσης, με πιο δίκαιη κατανομή του κόστους -δηλαδή εκτός του μνημονίου- και με μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια, δίχως τις ιταμές προκλήσεις του Σόιμπλε και του Τόμσεν προς τον ελληνικό λαό, στις οποίες είχαν συνηθίσει τόσο πολύ οι Σαμαράς – Βενιζέλος που δεν απαντούσαν καν.
Η κυβέρνηση της “αριστεράς” όμως; Τι προσδοκά και τί πρεσβεύει πλέον; Προσπαθούμε να κρατήσουμε όρθια την χώρα, λέει το μεταμοντέρνο σταλινικό σύστημα εξουσίας γύρω από τους Τσίπρα-Παππά-Φλαμπουράρη. Ότι ακριβώς έλεγαν και οι προηγούμενοι ένοικοι του Μαξίμου: “μην μας ενοχλείτε σώζουμε την χώρα”.
Γιατί δεν υπάρχει λίγη τσίπα; Ίσως γιατί πολύ απλά, εκείνοι που από μία στροφή της τύχης, μετά από μακρά αποτυχία στον επαγγελαματικό και πολιτικό τους βίο -όταν σέρνονταν για ένα ρουσφέτι από πασόκους και δεξιούς- “έγιναν νοματαίοι”, δεν θα αφήσουν με τίποτα -αλλά τίποτα- την εξουσία και ότι αυτή συνεπάγεται. Και η εμπειρία όπως και η ιστορία δείχνουν ότι οι χθεσινοί αποτυχημένοι είναι οι χειρότεροι εξουσιαστές.