Η χώρα βαδίζει σε εκλογές, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου (όχι ότι κάτι τέτοια δεν συμβαίνουν στις μέρες που ζούμε στην Ελλάδα), έχοντας ένα βασικό επιχείρημα-στόχο από όλη την αντιπολίτευση: να πέσει, να φύγει η κυβέρνηση για ν’ αλλάξει η σημερινή πολιτική.
Προσοχή, δεν συζητάει κανένα από αυτά τα κόμματα για διαφορετική διαχείριση της διακυβέρνησης της χώρας, καλύτερη διαπραγμάτευση κ.λπ., αλλά για κατάργηση των μνημονίων, επαναφορά βασικού μισθού και συντάξεων, κατάργηση φόρων στην ακίνητη περιουσία, επανακρατικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων κ.ά.
Ολα αυτά την ώρα που το Δημόσιο κυριολεκτικά στη ζούλα δανείζεται από τις τράπεζες μέσω έκδοσης εντόκων γραμματίων για να πληρώνει τις υποχρεώσεις του. Και φυσικά αυτό συμβαίνει μέχρι να πει ο Ντράγκι στις τράπεζες: «Μη δανείζετε το Δημόσιο από τα διαθέσιμά σας». Εκτός αν η νέα κυβέρνηση εθνικοποιήσει τις τράπεζες και τις καταθέσεις μαζί και γίνουμε Αργεντινή μέσα σε μια νύχτα.
Το τι πιστεύουν οι ψηφοφόροι και γιατί μπορεί να θέλουν να καταψηφίσουν την κυβέρνηση είναι απολύτως κατανοητό και σε μεγάλο βαθμό λογικό. Η αρνητική ψήφος, η οργή και η αγανάκτηση, η ελπίδα μήπως υπάρχει κάτι άλλο καλύτερο είναι απολύτως φυσιολογικά συναισθήματα και σκέψεις, ειδικά όταν πρόκειται για έναν απελπισμένο από τη στέρηση, την ανεργία και τη φτώχεια πολίτη.
Αλήθεια, όμως, υπάρχουν βουλευτές και κόμματα που πιστεύουν πραγματικά ότι οι εκλογές θα σημάνουν τη λύτρωση της χώρας αφού θα ρίξουν τους δωσίλογους πολιτικούς για να έρθουν αυτοί οι πατριώτες στην εξουσία;
Από πού αντλούν την αισιοδοξία ο Τσίπρας και ο Μητρόπουλος όταν λένε ότι θα τους δώσουν χρόνο οι δανειστές να διαπραγματευτούν έως τον Ιούνιο;
Τι πιστεύει ο Καμμένος όταν μιλάει κάθε πέντε λεπτά για εθνική προδοσία; Ας πάμε στα απλούστερα, αφήνοντας αυτές τις χοντράδες. Πιστεύει ότι ο Σαμαράς αν μπορούσε να διορίζει δημοσίους υπαλλήλους και να μοιράζει λεφτά δεν θα το έκανε και σήμερα, όπως το έκαναν αυτός και η παράταξή του μια ζωή ολόκληρη και κυβερνούσαν μια χαρά;
Τι άλλο έχει στο μυαλό του ο Κουβέλης εκτός από το να τον κάνει ο Τσίπρας αντιπρόεδρο της νέας κυβέρνησης ή πρόεδρο της Βουλής αφού εκλεγεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ; Καλά, ο Κουβέλης δεν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και καμιά πενηνταριά εφαρμοστικούς νόμους γι’ αυτό;
Το μετάνιωσε και είπε να πάει στον ΣΥΡΙΖΑ αντί να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του στην εκκλησία; Πόση κοροϊδία πια να σηκώσει αυτός ο τόπος;
Από πού αντλούν την αισιοδοξία ο Τσίπρας και ο Μητρόπουλος όταν λένε ότι θα τους δώσουν χρόνο οι δανειστές να διαπραγματευτούν έως τον Ιούνιο; Και καλά, ας υποθέσουμε ότι χρόνο θα τους δώσουν, λεφτά όμως για να πληρώσουμε τα ομόλογα που λήγουν, αλλά και τους μισθούς και τις συντάξεις δεν θα τους δώσουν.
Σήμερα, λίγες ώρες πριν από την προκήρυξη των εκλογών, των πολύ κρίσιμων εθνικών επιλογών, δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα, αλλά και ούτε ένας πολιτικός που να συμμετέχει σε κόμμα που ζητάει την ψήφο μας και να λέει τα αυτονόητα. Να ισχυρίζεται έστω ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν χειρίστηκαν σωστά την κρίση, δεν διαπραγματεύτηκαν σωστά, σπατάλησαν τα δάνεια των μνημονίων με λάθος τρόπο, απέτυχαν στη διαχείριση.
Αν εξαιρέσει κανείς το Ποτάμι, που μένει να δούμε τις θέσεις και τις απόψεις του, όλοι οι άλλοι απλά μοιράζουν αφορισμούς και υποσχέσεις.