Η εμβληματική ελληνική εταιρεία με την τεράστια διεθνή δραστηριότητα αποδεικνυόταν -κατά εμφατικό τρόπο- μια τεράστια φούσκα με ένα «κενό» στο ταμείο της περί τα 2 δισ. ευρώ
Το αποτέλεσμα ήταν να πληγωθεί το (όποιο) επενδυτικό κύρος της χώρας ακριβώς σε μια περίοδο που ανάρρωνε από μια δεκαετία κρίσης και μιζέριας, αλλά και να βλαφτούν τα συμφέροντα παγκόσμιων κολοσσών που είχαν επενδύσει σε αυτήν, όπως η αμερικανική Fidelity και η κινεζική Fosun, με ό,τι αυτό σημαίνει για την ελληνική οικονομία.
Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για αδυναμία του νομικού πλαισίου, για ισχυρές διασυνδέσεις των υπαιτίων με το πολιτικό σύστημα στη χώρα ή για ό,τι άλλο, αλλά αυτό που συνέβαινε μέχρι προχθές, να βρίσκονται στη Folli Follie και να τη διοικούν οι ίδιοι άνθρωποι που διέπραξαν αυτό το τεράστιο σκάνδαλο, αποτελούσε μεγάλη ντροπή για τη χώρα, μια μαύρη κηλίδα. Επί περίπου 18 μήνες δεν μπορούσε να τους κουνήσει ούτε δημόσια αρχή, ούτε η Δικαιοσύνη, ούτε τα συνεχή ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης. Ποιος τους κάλυπτε δεν γνωρίζω και θα ήταν άδικο σήμερα να το γυρίσουμε στο κομματικό, αν δηλαδή ήταν κάποιος ή κάποιοι από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Ξέρω, όμως, με βεβαιότητα ποιος δεν τους κάλυψε και με μια τροπολογία (που κατατέθηκε προχθές) τους στέλνει πρώτα σπίτι τους προκειμένου τουλάχιστον να μάθει η διεθνής οικονομική κοινότητα τι ακριβώς συνέβη και… πιάστηκαν κορόιδα χιλιάδες επενδυτές αλλά και δύο από τα μεγαλύτερα funds του κόσμου (γι’ αυτά ειδικώς, προσωπικά δεν είμαι και τόσο σίγουρος).
Ο πρωθυπουργός δεν φαίνεται να διστάζει όταν γνωρίζει με βεβαιότητα ότι κάτι πάει λάθος και βλάπτει το κύρος της χώρας (αλλά και το δικό του), όπως ήταν αυτό. Δεν γίνεται να μιλάς με ξένους επενδυτές, να προβάλλεις την Ελλάδα ως έναν νέο και δυναμικό πλέον επενδυτικό προορισμό και να έχεις 18 μήνες μετά στη θέση της τη διοίκηση μιας εισηγμένης εταιρείας που ενέχεται σε τέτοιο σκάνδαλο. Ή όχι;
Οπως δεν δίστασε ο Μητσοτάκης να πει στις τράπεζες να… προσέξουν ολίγον τις υψηλές προμήθειες και τώρα τα πανάκριβα data που χρεώνουν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Δεν συνέβη το ίδιο με ορισμένες περιπτώσεις διοικητών νοσοκομείων, αλλά, ΟΚ, λάθη γίνονται και πάντοτε υπάρχει χρόνος να διορθώνονται.
Σε μια διακυβέρνηση ένας πρωθυπουργός έχει χιλιάδες ευκαιρίες να κάνει το σωστό και άλλες τόσες να λοξοδρομήσει. Κρίνεται, όμως, από τα βασικά και όχι από τα μεμονωμένα, από τα κρίσιμα και όχι από μια ανοησία όπως αυτή που έγινε στο νοσοκομείο της Καρδίτσας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στην πολιτική πολλές φορές δεν παίζουν ρόλο οι εντυπώσεις.
Και η μεγάλη εικόνα της κυβέρνησης συνεχίζει να είναι καλή πλην της υπόθεσης του Μεταναστευτικού, που δεν θα μπορούσε να προετοιμαστεί εγκαίρως γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσε να γνωρίζει ότι αντί για 100 μετανάστες τον μήνα θα έρχονταν 300 την ημέρα. Θα κριθεί όμως και σε αυτό σε λίγους μήνες, όπως και σε πολλά άλλα. Γι’ αυτό και θα πρέπει να μην αφήνει στην τύχη τους όχι μόνο τα μεγάλα, αλλά ακόμα και όσα φαίνονται μικρά και ασήμαντα σήμερα.