Ο Τσίπρας πήρε την προηγούμενη Κυριακή μια δεύτερη ευκαιρία απλόχερα από τον ελληνικό λαό να ξαναδοκιμάσει την τύχη του ως πρωθυπουργός – μαζί και τη δική μας τύχη.
Το γιατί την πήρε, παρά το γεγονός ότι δεν είχε καθόλου καλή θητεία τους εφτά αυτούς μήνες, μπορεί να εξηγηθεί μόνο και μόνο από τη σωρευμένη οργή στο παλαιοκομματικό σύστημα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, εκείνων δηλαδή που εναλλάσσονταν στην εξουσία από το 1974.
Δεν πήγαν να ψηφίσουν 370.000 πολίτες τον ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη εβδομάδα σε σχέση με τον Ιανουάριο, αλλά ταυτοχρόνως άλλες περίπου 220.000 γύρισαν την πλάτη και στη Ν.Δ.
Ετσι -και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Αριστερή Πτέρυγα του Λαφαζάνη δεν έπεισε και έμεινε έξω έστω για 7.600 ψήφους- ήρθε ο Τσίπρας στην ηγεμονική θέση να μπορεί να κάνει ό,τι ακριβώς θέλει και να σχηματίσει με όποιον θέλει κυβέρνηση.
Στην πολιτική, βέβαια, το «κάνω ό,τι θέλω» και ειδικά σε καιρό εφαρμογής σκληρών μνημονίων είναι κάτι πάρα πολύ σχετικό – και πολύ επικίνδυνο. Κάτι που πλήρωσαν όλοι οι προκάτοχοι του χαρισματικού Αλέξη, ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ακόμα και ο Κουβέλης.
Οταν είδα το αποτέλεσμα την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ, προσωπικά ανέμενα τη μεγάλη και αποφασιστική στροφή του αδιαμφισβήτητου νικητή των εκλογών. Ο Τσίπρας μπορούσε με το αποτέλεσμα που «έβγαλε» και τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούν να βάλει τα θεμέλια για τη μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη που τόσο πολύ λείπει από τη χώρα και στην οποία φαντάζομαι ότι στοχεύει και ο ίδιος ο νέος πρωθυπουργός. Να γίνει ο νέος Ανδρέας όχι μόνο στη φωνή και τις κινήσεις.
Θα μπορούσε λοιπόν να καλέσει σε συνεννόηση το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και τους ΑΝ.ΕΛ. -ακόμα και τον Λεβέντη-, να φτιάξει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και όχι ισορροπιών αφού θα είχε 192 βουλευτές για να κυβερνήσει υπεύθυνα για τέσσερα χρόνια. Ποιος θα του έλεγε «όχι» άραγε; Ο Καμμένος ή οι «53»; Ας θυμηθούμε ότι πλην των βουλευτών Λεβέντη όλοι αυτοί ψήφισαν το ίδιο μνημόνιο πριν από 35 ημέρες.
Αντ’ αυτού, έφτιαξε ένα αδύναμο σχήμα σε αριθμό και πρόσωπα και κάθε τόσο θα κινδυνεύει από κάτι μυστήριους τύπους-βουλευτές που θα απειλούν και θα εκβιάζουν για μια καρέκλα.
Και όλα αυτά σε μια στιγμή που όλα δείχνουν ότι η χώρα μπαίνει σε βαθιά ύφεση και πάλι, ενώ έρχονται σκληρά μέτρα και κοινωνική αναταραχή. Αν τα έσοδα του Προϋπολογισμού υστερούν κατά 4,1 δισ. ευρώ έως και τον Αύγουστο -δηλαδή μετά από ένα πολύ καλό καλοκαίρι για τον τουρισμό-, είναι παραπάνω από βέβαιες οι δύο με τρεις μονάδες της ύφεσης.
Οι αποκλίσεις από τους στόχους φέρνουν φορολογικά μέτρα, τα μέτρα φέρνουν φτώχεια και πτώση της κατανάλωσης και το φονικό σπιράλ συνεχίζεται.
Θα αναρωτηθεί κανείς αν αυτό το φονικό σπιράλ της κρίσης μπορεί να αλλάξει με μια πολυκομματική κυβέρνηση και γιατί όχι με τον Τσίπρα και ολίγον από Καμμένο. Φαίνεται αδύναμο σενάριο να μπορείς να προχωρήσεις σε βαθιές μεταρρυθμίσεις με 155 ετερόκλητους βουλευτές αντί για μια εθνική κυβέρνηση 192 βουλευτών. Μπορεί όμως και να μη «γυρνάει» η κατάσταση με τίποτα και η χώρα να βαδίζει, ούτως ή άλλως, ολοταχώς στο σχέδιο Σόιμπλε. Τουλάχιστον άξιζε να το προσπαθήσουμε.