Αν θέλει ο Τσίπρας να φανεί υπεύθυνος (… έτσι για αλλαγή) και να έχει πιθανότητες να κερδίσει τις εκλογές, θα πρέπει σήμερα κιόλας να διορθώσει πλήρως την προεκλογική του στρατηγική για την επόμενη μέρα και τις συμμαχίες του.
Στην πολιτική, μέχρι την ημέρα που ψηφίζει ο κόσμος μπορεί να διεκδικείς την ψήφο του πολίτη με σθένος, αλλά από την επομένη είσαι υποχρεωμένος να σεβαστείς απολύτως την ψήφο αυτή, την πραγματική θέλησή του.
Αν, λοιπόν, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, η ψήφος του κόσμου συνοψίζεται σε ένα μήνυμα που θα μπορούσε να ήταν «όχι άλλες εκλογές, φτιάξτε μια ισχυρή κυβέρνηση μήπως και σωθούμε», τότε το πρώτο και το δεύτερο κόμμα θα πρέπει να συνεννοηθούν ενδεχομένως με όλα τα υπόλοιπα που δέχονται και ψήφισαν το μνημόνιο για το πώς θα γίνει πράξη αυτή η μεγάλη ανάγκη: να ξαναμπούμε σε κανονικούς ρυθμούς ως χώρα, να δουλέψουμε, να παραγάγουμε, να ξαναφτιαχτούν θέσεις εργασίας και έτσι να αμβλυνθούν οι τεράστιες κοινωνικές διαφορές που αναδείχθηκαν από την κρίση της τελευταίας πενταετίας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάθει όντως αυτές τις ημέρες vertigo: μία λένε «δεν πάμε με τα παλιά κόμματα», μία εξαιρούν το ΠΑΣΟΚ πλην του Βενιζέλου, λες και «παλιό» στο ΠΑΣΟΚ είναι μόνο ο Βενιζέλος, μία καταγγέλλουν τον Λαφαζάνη και λίγο αργότερα μιλάνε για συνεργασίες με τους αντιμνημονιακούς.
Η κοινή γνώμη δεν φαίνεται τόσο να εγκαταλείπει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί τη συναρπάζει ο μύθος περί ανεξάρτητης πολιτικής της χώρας εκτός μνημονίων και ευρώ, γι’ αυτό και ο έντιμος ιδεολογικά αλλά ονειροπόλος Λαφαζάνης δεν μοιάζει να κλέβει την παράσταση σε αυτές τις εκλογές.
Ο Τσίπρας δεν κινδυνεύει από τον Λαφαζάνη, αλλά από τον ελληνικό λαό που άρχισε να παίρνει χαμπάρι ότι δεν ήξερε τι έκανε εδώ και εφτά μήνες και εμφανώς δεν ξέρει και τώρα τι θέλει. Αν τώρα δεν δώσει την εντύπωση στους πολίτες ότι πιστεύει στη στροφή που συντελέστηκε από τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ με την υπογραφή του μνημονίου, τότε θα χάσει πανηγυρικά τις εκλογές από εκεί που τις είχε για περίπατο.
Οχι ότι ξαφνικά… μας έπιασε (εμάς!) ο πόνος για το αν θα χάσει τις εκλογές ο Τσίπρας, αλλά γιατί είτε πρώτος είτε δεύτερος βγει έχει την υποχρέωση ως αρχηγός μεγάλου πολιτικού σχηματισμού να αποτελέσει μέρος της λύσης και όχι μέρος του προβλήματος… Ετσι για να επαληθευτεί και η κυρία Μέρκελ.