Εγινε πολύς θόρυβος τις τελευταίες ημέρες για το αν θα πρέπει ένας νόμος και μια «πολιτεία» να αλλάζουν και να προσαρμόζονται προκειμένου να αποκομίσουν φόρους, και ειδικά από φοροδιαφυγή.
Ο κανόνας του δικαίου συνήθως λέει ότι οι παρεμβάσεις σε αυτόν κατά το δοκούν δεν ωφελούν τη δημοκρατία. Η περίπτωση όμως που συζητείται τώρα με τις λίστες των καταθετών του εξωτερικού, όπως η Λαγκάρντ κ.λπ., θεωρώ πως είναι διαφορετική.
Πρώτα απ’ όλα, η λίστα Λαγκάρντ δεν είναι μια αμιγώς ελληνική υπόθεση. Δόθηκαν ονόματα με καταθέτες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και όλες βρήκαν τρόπους, ευθέως ή πλαγίως, νομίμως ή… ημιπαρανόμως, να εισπράξουν χρήματα από αυτές για το καλό του Δημοσίου.
Στη Γερμανία, μάλιστα, φημολογείται ότι ο ίδιος ο Σόιμπλε προκάλεσε τα ερωτήματα στο Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο μέσω ενός υπαλλήλου του υπουργείου Οικονομικών για το αν μπορεί κατ’ εξαίρεση να επιτραπεί η χρήση των ονομάτων Γερμανών υπηκόων που βρέθηκαν στη λίστα Λαγκάρντ. Και έτσι ξεπεράστηκε το νομικό ζήτημα και πλήρωσαν φόρους όσοι έπρεπε.
Αλλωστε η ίδια η λίστα καταθετών από την ελβετική τράπεζα HSBC πήρε το όνομά της από την Κριστίν Λαγκάρντ, επί της θητείας της οποίας ως υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας αποκτήθηκε παρανόμως από έναν υπάλληλο της τράπεζας, τον Ερβέ Φαλτσιανί.
Η λίστα παράνομη, ο Φαλτσιανί κατάδικος και φυγάς πλέον, αλλά η Λαγκάρντ σήμερα είναι και επικεφαλής του ΔΝΤ και δικαιωμένη για την κίνησή της να πάρει και να χρησιμοποιήσει τη λίστα υπέρ του Δημοσίου.
Κάποιες παρόμοιες πρακτικές λιγότερο ή περισσότερο ξεκάθαρες χρησιμοποιήθηκαν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες πλην της Γερμανίας (Γαλλία, Ισπανία κ.λπ.) και εισπράχθηκαν χρήματα από φοροφυγάδες με αυτή τη λίστα ή και με άλλες που βρέθηκαν παράνομα σε χέρια κυβερνήσεων.
Αλλωστε αμφιβάλλει κανείς ότι, αν πας σε δικαστήριο με αποδείξεις για ένα έγκλημα του ποινικού δικαίου (έναν φόνο, ας πούμε, ή μια χρηματική συναλλαγή) σε βίντεο, ο δικαστής θα βρει τρόπο να το αξιοποιήσει;
Καλά έκαναν, λοιπόν, σήμερα οι κυβερνώντες και προσάρμοσαν τον νόμο για τις λίστες προκειμένου να πιάσουν Ελληνες φοροφυγάδες στο εξωτερικό – και σε αυτό δεν θα βρει το δίκιο του κανένας που το αντιμάχεται, είτε είναι δικαστής είτε πολιτικός.
Απλά θα πρέπει να ξέρουν όλοι ότι υπάρχει ένα μέτρο στη χρήση παράνομων αποδεικτικών στοιχείων γενικώς και ειδικά όσοι κυβερνούν. Γιατί στη ζωή οι έσχατοι όντως έσονται πρώτοι, αλλά ενίοτε ισχύει και το αντίθετο.